Tak. Usunęłam

Ania była w 9. tygodniu. Dostała znieczulenie miejscowe i zasnęła na 15 minut. Potem została przeniesiona do, jak to określa, pokoju z dużymi fotelami. Dostała termofor do położenia na brzuchu, herbatę i kwestionariusz do wypełnienia. Podano jej też numer do lekarza i psychologa dyżurujących 24 h na dobę, którzy mogą pomóc pacjentce nawet pół roku po zabiegu. Ania wyszła z kliniki po 2 godzinach.

– Fizycznie czujesz się dziwnie. Psychicznie to jest takie pomieszanie, ulga z jednej strony, że nie musisz już o tym myśleć, już po wszystkim, a z drugiej strony jest żal, bo nikt cię nie zmuszał, nikt nie kazał. Sama wybrałaś, sama tam poszłaś, pytali milion razy, czy chcesz, czy nie chcesz. Ale jakoś się żałuje tego... Inne dziewczyny? Jedna płakała non stop, od momentu, kiedy przyszedł do niej lekarz i sprawdził jak się czuje. Przyszła po nią jakaś starsza kobieta i ją zabrała. Była inna dziewczyna, która się uśmiechała i żartowała. Niektóre były bardzo ciche, po prostu tam siedziały. Ja też po prostu siedziałam i myślałam o tym, co się stało. Myślałam o tym, co ja zrobiłam...

Około 90 proc. kobiet, które dokonały aborcji przechodzi różny stopień tzw. syndromu poaborcyjnego (Post Abortion Syndrome – PAS), który jest formą stresu po przeżyciu traumatycznego doświadczenia (Post Traumatic Stress Disorder – PTSD). Może się to przejawiać zaprzeczeniem, że dokonało się aborcji, żalem, złością, żałobą, ekstremalnymi zachowaniami, potrzebą przebaczenia od innych lub dla tych, którzy brali udział w aborcji. Znane są też przypadki samobójstw w następstwie aborcji.

– Dzień po... Moja koleżanka do mnie przyjechała i zajęła się mną na cały dzień. Ona była jedyną osobą, która wiedziała. Mówiła: „chodź, idźmy gdzieś, na jakieś zakupy”. Ja na to, że nie chce mi się nic robić, nigdzie iść. A ona: „chodź, bo będziesz myśleć”. I miała rację. Poszłyśmy gdzieś do parku, to był luty, zimno było strasznie. Przerażające zimno. Chodziłyśmy po Oxford Street, patrzyłyśmy na jakieś pierdoły, zimno było strasznie – powtarza, marszcząc brwi. – I tak płakałam. Z własnej głupoty. Gdybym myślała na początku, to by się to wszystko nie stało. Trzeba było myśleć.

– Byłaś w depresji?

– Czy ja wiem.... – Ania urywa i zamyka się w sobie na kilka chwil, po czym nastaje głucha cisza. – Bardzo potrzebowałam przyjaciół, nie możesz być sama, bo w końcu wejdzie ci to w głowę. To całe gadanie wyniesione..., że to zabijanie dzieci... wejdzie Ci to w głowę i w końcu uwierzysz, że naprawdę kogoś zabiłaś. Że wyszłaś na ulicę i zabiłaś człowieka.

– A nie zrobiłaś tego?

– No nie. Raczej nie. Nie wyszłam na ulicę i nikogo nie zabiłam – podkreśla. –Wiesz, nigdy nie uderzyłabym dziecka. Kiedy czytam o noworodkach w beczkach albo porzuconych dzieciach... Są ludzie, którzy nigdy nie powinni mieć dzieci. To jest odpowiedzialność, to jest straszna odpowiedzialność – mieć dziecko.

„Kościół nakłada kanoniczną karę ekskomuniki za to przestępstwo przeciw życiu ludzkiemu. Kto powoduje przerwanie ciąży, po zaistnieniu skutku, podlega ekskomunice wiążącej mocą samego prawa, przez sam fakt popełnienia przestępstwa, na warunkach przewidzianych przez prawo. Kościół nie zamierza przez to ograniczać zakresu miłosierdzia. Ukazuje ciężar popełnionej zbrodni, szkodę nie do naprawienia wyrządzoną niewinnie zamordowanemu dziecku, jego rodzicom i całemu społeczeństwu.” (Katechizm 2272)

– Czy jest szansa na przebaczenie po aborcji?

– Szansa istnieje zawsze – odpowiada proboszcz Dariusz Kuwaczka. – Warunkiem jest żal za popełniony grzech i szczera wola poprawy.

O przebaczenie, a nawet uszanowanie prywatności Polki uwikłanej w jakikolwiek sposób w przypadek aborcji najtrudniej u zwykłych ludzi i polityków potępiających kobiety myślące o aborcji i dokonujące jej.

Tagi: cooltura

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: