Winko z Peweksu i sos Worcestershire

Widział jednak w telewizji, jak inny ojciec kupił w dniu narodzin dziecka szampana
i otworzył go dopiero na ślubie swojej córki. Pomysł moim zdaniem znakomity.
Ale jakby to powiedzieć, czasy nie były najlepsze na tego rodzaju zakupy. Bo wino, przechowywane w piwnicy, oczywiście do ślubu córeczki przetrwało. Niestety jednak jakościowo zamiast być lepsze, bliżej mu było do octu... Powiedział mi również, że to był jeden z tych momentów w życiu, których się nie chce pamiętać.

Podany przeze mnie przykład pokazuje, jak mozna całkiem przyzwoity towar obrócić w coś obrzydliwego.

Dzisiaj opowiem o angielskim wynalazku, którego historia jest zupełnie odwrotna i który jest kolejnym dowodem na to, ze przypadkowość, a czasami nawet „wypadkowośc” w kuchni jest zródłem postępu. Tym wynalazkiem jest Worcestershire Sauce. Rybno-korzenny sos o wodnistej konsystencji na
bazie „garum”, czyli sosu ze sfermentowanych ryb.

Historia tego produktu jest bardzo dziwna i niejednoznaczna. Sos „garum”, mimo iż był nieodłączną częścia kuchni greckiej i rzymskiej, a nawet potężnym towarem  eksportowym, to na Wyspy trafił, jak nie trudno sie domysleć, przez Indie.
Wspomniany Worcestershire Sauce to pochodna i wzbogacona wersja tego specyfiku. Oryginalna receptura na sos Worcestershire zakłada wykorzystanie octu słodowego (wytwarzanego z jęczmienia), octu spirytusowego, melasy, cukru, soli, anchois, wyciągu z owocu tamaryndowca, cebuli, czosnku, przypraw i dodatków.

Historia tego popularnego na Wyspach specyfiku jest przedziwna i jak zwykle jest kilka wersji. Pierwsza, najbardziej barwna, wspomina niejakiego lorda Marcusa Sandysa, byłego gubernatora Bengalu, który po powrocie do Anglii tęsknił za sosem, jaki napotkał w Indiach. Zlecił więc lokalnym aptekarzom, panom Lea i Perris, sprowadzenie tego specyfiku.

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: