Być striptizerem w Las Vegas

Michał, Marcin

Kiedy zaświtała wam myśl: „Mamy w sobie cechy, które ludzie kupią?”

MARCIN: To nie jest tak, że człowiek uświadamia sobie: „O kurcze, ja chyba mam ten talent. Wyjdę na scenę.” To się dzieje naturalnie. Coraz więcej ludzi chce cię oglądać i dobrze się przy tym bawi. Człowiek najpierw bryluje wśród znajomych na imprezach.
MICHAŁ: Jako tak zwana małpa towarzyska.
MARCIN: Potem ja, Waldek i Michał śledziliśmy scenę kabaretową w Polsce.

Wiedzieliście, czego na niej brakuje?

MARCIN: Nie. Nam się wydawało, że niczego nie brakuje.
MICHAŁ: Nie o to chodziło, żeby wypełnić jakąś lukę.
MARCIN: Ludzie nam mówili, że jesteśmy śmieszni i robimy prywatnie fantastyczne rzeczy, więc może powinniśmy to pokazać na scenie, bo skoro bawimy 20 osób przy stole, to może inni przyjdą do sali teatralnej i też się będą dobrze bawić. I faktycznie tak się stało.

Czy byliście uczniami, których wyrzuca się z klasy, bo przeszkadzają na zajęciach?

MARCIN: Ja nie.
MICHAŁ: W szkole podstawowej byłem cichy, spokojny i gnębiony, bo jeden z najniższych w klasie. W szkole średniej buzia mi się nie zamykała, więc byłem notorycznie wyrzucany. Słyszałem tylko: „Wójcik, wyjdź!”
MARCIN: Na mnie całe życie mówili „zdolny leń”. Do końca studiów stosowałem zasadę: „Im później, tym luźniej”. Wszystko na ostatnią chwilę.

Czy te dzieciaki, które z tobą w klasie rozrabiały, pracują dziś w kabarecie?

MICHAŁ: Nie, a szkoda, ponieważ dwóch moich znajomych, z którymi nie mam kontaktu, było na tyle dobrych, że gdyby stworzyli kabaret, na pewno byliby w krajowej czołówce.

Jak potoczyły się losy tych, którzy razem z wami byli gwiazdami na prywatnych imprezach?

Tagi: cooltura

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: