Bezdomni z lenistwa?

Przychodzą do kościoła, głodni i zaniedbani, często obdarci i brudni. Wśród nich są osoby różnych narodowości. Od Anglików, przez Polaków i Litwinów do Włochów czy Portugalczyków. Pojawiają się w kościele z nadzieją na gorący posiłek. – Jednak nie każdy, kto przyjdzie, ma szansę na coś do jedzenia. Mamy około 70 miejsc i kto jest pierwszy, ten lepszy – wyjaśnia Kasia. Wielu z nich przychodzi pijanych i jak mówi wolontariuszka, nie powinni zostać wtedy wpuszczeni do stołówki. Wejścia do jadalni pilnują głównie mężczyźni. Jednym z nich jest Mateusz.

– Moim zadaniem jest nie wpuszczenie osób, które są pod wpływem alkoholu. Ale gdy widzę ich twarze, serce mi się ściska i nie mogę odmówić im jedzenia – opowiada chłopak. Niestety, często wyzywają go i obrzucają przekleństwami, ci, którym odmawia wstępu. Jednak Mateusz się tym nie przejmuje. – Rozumiem ich złość i żal mi tylko, że tak się dzieje – wyjaśnia wolontariusz. Mimo wszystko, w takich sytuacjach, Mateusz stara się im przynosić posiłek na zewnątrz.

– Część z tych, którzy przychodzą do nas, to stali bywalcy. Znamy ich już z imienia i zwykle zamieniają z nami kilka zdań, niektórzy przychodzą się wyżalić i porozmawiać – uśmiecha się Mateusz. Mówi, że większość bezdomnych to mężczyźni. Kobiety stanowią zaledwie około 10 procent tych, którzy śpią na ulicach. – Myślę, że to wypływa głównie z kobiecej natury. One są bardziej ułożone i mają większą determinację w organizowaniu sobie życia – wyjaśnia Mateusz. – Ale też bardziej się boją i mniej ryzykują – dodaje. Tłumaczy też, że jedną z najlepszych motywacji do zmiany swego życia jest kobieta, która może nadać cel egzystencji niejednego mężczyzny. Ale, jak dodaje Mateusz, może ona też być przeszkodą do usamodzielnienia się i zaradności.

Niewidzialni, nierozpoznawalni…

Kasia mówi, że wielu bezdomnych na ulicach jest kompletnie nierozpoznawalnych przez
przechodniów. Nie dlatego, że się chowają, by uniknąć spojrzeń albo docinków na temat pójścia do pracy. – Wielu z nich wygląda zupełnie normalnie. Mają zadbane ubrania, są czyści i ogoleni, dlatego nawet nie wiemy, że osoba, którą właśnie minęliśmy na ulicy, jest bezdomna – podkreśla Kasia. –Ci, którzy żebrzą na ulicach, to głównie narkomani i alkoholicy, dlatego osobiście nie daję im pieniędzy, a raczej proponuję coś do jedzenia. Wielu bezdomnych potrafi zadbać o siebie, ale to wymaga od nich więcej pracy i poświęcenia, dlatego nie każdy z nich wygląda tak „normalnie” – wyjaśnia wolontariuszka.

Do pewnego stopnia Wielka Brytania stwarza im pewne podstawowe warunki pozwalające na przeżycie. Punkty, w których można wziąć prysznic, skąd można uzyskać używane ubrania albo zjeść ciepły posiłek są porozrzucane po całym Londynie.

– Jednak dotarcie tam wymaga cierpliwości i dużego wysiłku fizycznego. Nie każdy bowiem chce przejść na piechotę całe miasto, a potem stać w kilkugodzinnej kolejce po to tylko, aby wziąć prysznic i się ogolić– wyjaśnia Kasia. Przyznaje, że zdarza się, iż do kościelnej stołówki na ciepły posiłek przychodzą bezdomni, którzy nie kąpali się od miesiąca. Jednak wolontariusze zobowiązani są obsłużyć wszystkich, którzy oczekują pomocy.

– Niektórym to zwyczajnie nie przeszkadza, że nieładnie pachną, albo że są brudni.
I nie interesuje ich to, że to może przeszka- dzać innym. Znam jednak też takich, którzy wręcz wyglądają niesamowicie dobrze i pachną wodą po goleniu – uśmiecha się Kasia. Jeden z bezdomnych mężczyzn, który przychodzi co tydzień na kolację, jest nawet obiektem zazdrości wolontariuszy. – Ma on około 40 lat i zawsze wygląda bardzo zadbanie. Moi koledzy często się śmieją, mówiąc, że chcieliby wyglądać tak jak Adam – uśmiecha się Kasia.

Winny alkohol?

Oprócz pracy przy rozdawaniu posiłków Mateusz pomaga także w organizowaniu grup
wsparcia dla osób z różnymi uzależnieniami, na które przychodzą również bezdomni.

Tagi: cooltura

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: