Emigracja babć i dziadków

Wszędzie tam, gdzie rodzina

– Powrót – to jest dla mnie duży problem i dylemat – wyznaje pani Grażyna. – W Polsce byłabym sama, tutaj mieszkam z dzieckiem, jest mi łatwiej. Mam dla kogo żyć, mam komu ugotować. A jeśli pojadę do Polski, to będę sama. To jest duży znak zapytania, jak to moje życie się potoczy – mówi matka 2 synów i jednej córki, a jednocześnie babcia 8-letniego wnuka.

– Widzę tutaj gro ludzi, którzy pozostawiali mężów czy dzieci w Polsce w pogoni za pieniądzem. Ale czy oni nie tęsknią? Na pewno tęsknią! Czy ten funt rzeczywiście jest tak ważny? Czy tak za wszelką cenę? Ja bym tego nie zrobiła – mówi głośno z niesmakiem w głosie. – Najważniejsza jest rodzina i uczucie bliskości z nią. Zastanawiam się też czasem, co ja bym zrobiła, gdybym tutaj była sama, nie wiem, czy byłabym tutaj sama, myślami byłabym ciągle z moimi dziećmi – pani Grażyna zastanawia się głośno.

Pan Wiesław, który parał się w życiu wieloma pracami, akcentuje również psychiczne nastawienie do życia na obczyźnie.

– Anglia nie jest dla słabeuszy, jeśli ktoś jest słaby psychicznie, to odpadnie od razu. Trzeba mieć samozaparcie i geny oraz wsparcie rodziny. Samemu jest bardzo trudno, ale jeśli jest osoba bliska czy rodzina, to na pewno jest dużo łatwiej. Bez dwóch zdań, bo jeden drugiego wspiera – podkreśla mocnym głosem. – Mój syn mi bardzo pomaga – dodaje z dumą.

– Moje plany są związane z moją wnuczką – mówi pani Janina stanowczym głosem – a ona ma zamiar skończyć szkołę podstawową w Londynie, a dalej nie wiem, zobaczymy – urywa, po czym słyszę słodki, sepleniący głos jej wnuczki Marysi: –Dobrze jest mieć babcię!
Fragmenty korespondencji Wiesława Kwaśnika pochodzą ze strony internetowej
www.widzew-wschod.pl

Michalina Buenk / cooltura.co.uk

Tagi: cooltura

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: