Chciałem być nauczycielem

Ile osób z pańskiego rocznika pracuje dziś w zawodzie?

Dużo, moim zdaniem bardzo dużo, co najmniej 90 procent. To był dobry rok z Czarkiem Pazurą, Piotrkiem Polkiem, Małgosią Bogdańską, Mariuszem Sabiniewiczem.

Dobrzy aktorzy, ale nie sam talent decyduje w tej branży. Jak było w pańskim przypadku?

Trochę życie wyprzedza i samo urządza mój los. Właściwie decyduje telefon, którego nie jestem w stanie przewidzieć, ktoś dzwoni i daje mi propozycję, o której nie myślałem, że padnie. O tyle więc, mam prawo sądzić, że jest to poza mną.

Jako nastolatek chciał pan zostać nauczycielem, a nie aktorem.

To prawda. Na pewno nie chciałem w młodości i wczesnym dziecięctwie być tym, kim teraz jestem. Chciałem być zupełnie kim innym albo nauczycielem geografii, albo polskiego, więc o tyle moje życie przewróciło się do góry nogami. Jednak od momentu, kiedy już zabrałem się za to, to właściwie spełniają się moje marzenia i pragnienia. Jako nastolatek, chciałem zostać nauczycielem i uczyć w liceum. Teraz jestem 45-latkiem i też nauczycielem. Moje marzenie się spełniło. Od 11 lat uczę w szkole filmowej w Łodzi. Mam swoich studentów i moje życie zawodowe osiągnęło pełnię.

Nie myślał pan o aktorstwie, ale w szkole pamiętają pana z występów.

Rzeczywiście, od czasu do czasu pojawiałem się w liceum w jakimś programie kabaretowym, ale to nie była pasja. Nie urodziłem z krzykiem na ustach: „będę aktorem!”. To było coś, co zdecydowało za mnie i ani się tego nie wstydzę, ani uważam, że jestem słabeuszem, który potrzebował popychania. Gdyby ktoś mi zaproponował przed maturą, bym został hutnikiem, tak łatwo się bym nie zgodził. Nie dlatego, że nie doceniam tego ciężkiego i trudnego zawodu, tylko że to nie moja szkoła jazdy.

Czy miał pan coś w zanadrzu?

Tagi: cooltura

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: