Grzech 4
Dinner
Nie ma właściwie nic złego w słowie „dinner” (obiad) pod warunkiem, że jest użyte w prawidłowym kontekście. Tylko niższe sfery mają „dinner” w południe, a na wieczorny posiłek powiedzą „tea”. Dla tych na szczycie drabiny społecznej jest to nie do pomyślenia, bo posiłek w środku dnia to zawsze „lunch”.
Natomiast ten wieczorny to „dinner” lub „supper”. Warto też wiedzieć, że „supper” oznacza mniej formalny posiłek niż „dinner”. „Tea” natomiast to mały posiłek około godziny czwartej, podczas którego serwuje się herbatę, kanapki i babeczki z masłem. Dla obcokrajowców różnice te mogą stanowić problem więc w przypadku, kiedy zostajemy zaproszeni na „dinner” warto zapytać, o której dokładnie godzinie owy obiad ma się odbyć. Odpowiedz zasugeruje, z kim mamy do czynienia.
Grzech 5
Settee
Kiedy Anglicy zapraszają nas, abyśmy usiedli na „settee” (pl. sofa) to możemy być przekonani, że to ludzie, którzy co najwyżej mogą przynależeć do średniej klasy. „Sofa” to jedyne prawidłowe określenie na mebel z oparciem, na którym mogą siedzieć dwie osoby. Angielski snob może co prawda powiedzieć „settee”, ale tylko na zasadzie żartu i wyśmiania tych, którzy sofę nazywają „settee”.
Grzech 6
Lounge
Jak nazwać pokój, w którym Anglicy trzymają „settee”? „Settee” to mebel w „lounge” lub „living room”, natomiast „sofa” stoi w „sitting room” lub „drawing room”. Według Kate Fox, autorki książki „Watching the English” to właśnie na słowie „lounge” dyskwalifikuje tych, którzy pretendują do klasy wyższej. Podczas gdy stosunkowo łatwo wypierają ze swojego słownictwa słowa „toilet” czy „pardon”, tak bardzo często nie wiedzą, że „lounge” to takie samo faux pas.
Grzech 7
Sweet
Szybko się można zdeklasować, kiedy po „dinner” zamówimy „sweet”, „afters” lub „dessert”. Jedynym poprawnym słowem na deser jest „pudding”.
Słowo „sweet” może być co prawda użyte przez ludzi z klasy wyższej, lecz tylko jako przymiotnik, nigdy nie w formie rzeczownika!
Siedem grzechów głównych to jednak nie wszystko. Istniej o wiele więcej określeń, które zdradzają przynależność klasową. I chociaż można je opanować i zrewidować słownictwo, tak akcentu raczej nie można się nauczyć. I nie jest to problem obcokrajowców, którzy nigdy nie dostąpią zaszczytu miana klasy wyższej w Anglii, lecz również „źle urodzonych” Anglików. Owy akcent wyssany z mlekiem matki, jest najważniejszym sygnałem, że ktoś jest „upper”. I ironicznie nieważne są talenty, własne osiągnięcia, zrealizowane ambicje i lekcje wymowy. Wystarczy otworzyć usta, aby zostać szybko zaszufladkowanym.
Joanna Biszewska, Cooltura
