Przypadki polskiego przedsiębiorcy w Madrycie

Pan Krzysztof wyjechał z Polski w wieku 19 lat. Kiedy pada określenie "Polonia" od razu daje wyraz swoim poglądom.

- Od 28 lat jestem poza krajem, a od 3 lat w Hiszpanii. Może Pani pisać, co pani chce, ale ja powiem krótko; tutejsi Polacy to w zdecydowanej większości złodzieje, alkoholicy, ale katolicy. Wiem, że to niepopularne stwierdzenie, ale takie jest moje zdanie.

Przemawia przez pana duże rozgoryczenie. Panie Krzysztofie, może to doświadczenie bardziej lokalne lub środowiskowe. Chyba ma Pan jakichś przyjaciół wśród Polaków?

- Tutaj nie. Od dwóch lat, można powiedzieć, że nie utrzymuję kontaktów z rodakami. Często muszę się wstydzić tego, że jestem Polakiem, chociaż chciałbym być z tego dumny. Tak przecież powinno być. Polak nie potrafi zrozumieć, że można wypić trochę piwa czy wina, żeby potem dobrze się bawić, tylko musi się zalać i rozrabiać. W barze zarobisz na nim 4 euro, ale stracisz 104. Kiedyś tłumaczyłem, że Hiszpania to kraj, w którym ludzie piją, żeby wprawić się w dobry nastrój i że trzeba się do tego dostosować, ale już zrezygnowałem, bo i tak nie mogą tego pojąć. Co pani powiedziałaby swoim dzieciom, gdyby zobaczyły, że ich ojciec musi szarpać się z rodakami, żeby nie pili na ulicy, nie zachowywali się po chamsku. Ostatnio miałem takie zdarzenie. Zwróciłem tylko uwagę i zaraz zostałem zaatakowany i obrzucony wyzwiskami. Moje dzieci nie przyznają się tu do swojego pochodzenia.

A czy jeżdżą czasem do Polski?

- Oczywiście i to dość często. W Polsce znają zupełnie innych ludzi i ciągnie ich do rodzinnych stron ojca. Czują się tam bardzo dobrze, uwielbiają polskie jedzenie i są dumne ze swoich korzeni. Tutaj, niestety, nie. 200 metrów od mojego sklepu, na tyłach supermarketu, jest polskie koczowisko. Tam się można dopiero napatrzeć na rodaków. Bardzo często jeżdżę do Anglii, przecież tam jest jeszcze więcej Polaków, ale takiego zdziczenia, jak w Madrycie, nie ma.

Tagi: wp

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: