Wiadomości

Dziennik Polski

07/12/2007 07:33:48

Dar dla obcych, troska dla swoich

Jechali do Wielkiej Brytanii za przysłowiowym chlebem. Z Radomia, Piły, Warszawy, Lublina, Krakowa, Szczecina.

Z miast centralnej Polski, sennych miasteczek Dolnego i przeludnionych aglomeracji Górnego Śląska. Z wiosek Pomorza. Zafascynowani prasowymi relacjami, zwabieni telewizyjnymi migawkami, podekscytowani opiniami tych, którzy pojechali, ujrzeli, opowiedzieli – i zamierzali wrócić, już z myślą o ulokowaniu się tu na stałe.

Młodzi i starzy. Małżeństwa i pary żyjące w konkubinacie. Kobiety po przejściach i mężczyźni z przeszłością. Zapobiegliwi i desperaci. Wyraziści i bezbarwni. Przyjechali, by wyrwać zwycięstwo z paszczy porażki, skrywając w bagażach fascynujący konglomerat postaw, zachowań, dążeń, ambicji i oczekiwań. Wybrali kraj, który miał rosnąć razem z nimi, po części za ich przyczyną, a przede wszystkim dla nich.

I choć podróż do Zjednoczonego Królestwa mało kto traktował w kategoriach wyprawy do Ziemi Obiecanej, wielu hołubiło w sobie przekonanie, że Wielka Brytania okaże się aż nadto obiecująca.

Niektórzy z nich dotarli do piekła, lądując na chodnikowych płytach w zaułkach Manchesteru czy Londynu. Inni swój kres odnaleźli w szkockich przytułkach dla bezdomnych. Jeszcze inni trafili na zaplecza miast, zasilając grono stałych bywalców marginesu każdej większej metropolii: menelską, zdegenerowaną społeczność włóczęgów, pijaków i narkomanów.

CIOSEM NA CIOS

Część „nowych emigrantów” przez piekło przeszła, by na końcu odbić się od dna i wypłynąć na powierzchnię. Ci nie ukrywają, że ich wędrówka często przypominała spacer po ostrzu noża. Od ławki w parku, przez przytułek dla bezdomnych, po hostel dla wykolejeńców. Stamtąd uciekali do obskurnych, tanich nor, niekiedy pozbawionych podłóg, a czasem nawet pozbawionych gazu i prądu. Krok po kroku odgryzali się życiu, nie tylko łzami, ale i ciosem odpowiadając na cios.

Wreszcie, po roku czy dwóch, lądowali w dwu-, trzypokojowych mieszkaniach w przyzwoitych domach, na obrzeżach małych, sennych miasteczek, rozsianych po brytyjskiej prowincji albo w samych sercach Glasgow, Liverpoolu, Bristolu, Sheffield czy Londynu. Ściągali z Polski żony i narzeczone, kawalerowie żenili się, panny wychodziły za mąż, rodziły dzieci. Zwolna wtapiali się w otoczenie.

Wykluczenie z szans na przyszłość w Polsce, dziś budują dobrobyt Szkocji, Anglii, Walii. Wielka Brytania (o Irlandii nie wspominając) swój rozwój gospodarczy w znacznej mierze zawdzięcza chętnym do pracy Polakom. Nic dziwnego, że o nowych emigrantach powszechnie mówi się: „dar dla obcych, troska dla swoich”.

12 Następna »