Choć to nie trendy, wierzę w Anioła Stróża...
Tomek, na Wyspach od trzech lat, robi karierę w londyńskim City: W Polsce skończyłem marketing i zarządzanie. Nie chcę się chwalić, ale na warszawskim SGH byłem w dziesiątce najlepszych studentów na swoim roku. Po moim kierunku studenci nie narzekają na brak propozycji pracy. I ja miałem kilka. Mogłem pracować w Warszawie albo w Krakowie, ale uparłem się, żeby spróbować swoich sił w Anglii. W Londynie pracowałem najpierw jako kelner, równocześnie jednak szukałem zatrudnienia zgodnego ze zdobytym wykształceniem. Po kilkutygodniowej ciszy równocześnie dostałem kilka ofert. Pierwszą odrzuciłem od razu. Potem wytypowałem dwie najlepsze, resztę pozostawiając póki co bez odpowiedzi - tak na wszelki wypadek... Umówiłem się na spotkania w obu przedsiębiorstwach. W pierwszym, prowadzonym przez nadzianego Rosjanina, czułem się onieśmielony. Zabytkowa kamienica niedaleko Tate Galery, skórzane kanapy, a przy tym potraktowano mnie ze wszystkimi honorami. Szef, wspomniany Rosjanin o tubalnym głosie, przyjął mnie w swoim gabinecie. Z nonszalancją przekartkował moje papiery. Szybko upewnił się, że dobrze znam angielski oraz że rozumiem po rosyjsku.
To mu wystarczyło, by chwilę potem zaproponować mi pracę. Kiedy powiedział, ile będę zarabiał, zrobiło mi się gorąco. O takich pieniądzach nawet nie marzyłem! Do tego samochód służbowy, komórka i... zgrabna dziewczyna w roli Personal Assistent. Poprosił, żebym przemyślał to sobie do końca tygodnia i dał mu znać, jaka jest moja decyzja. Wyszedłem oszołomiony. Musiałem iść na rozmowę do drugiej firmy. Był nią japoński bank niedaleko Liverpool Station. Manager, niepozorny Japończyk, podczas rozmowy był mało wylewny. Powiedziałbym nawet, że potraktował mnie z surowością przypominającą niegrzeczność. Drobiazgowo wypytywał, czym zajmowałem się podczas studiów. Gdzie miałem praktyki, na jaki temat pisałem pracę magisterską. Przez cały czas mierzył mnie przenikliwym
spojrzeniem małego trolla. Na jego kamiennej twarzy nawet przez moment nie pojawił się chociażby cień uśmiechu!
Potem, niby mimochodem, sprawdził moje wiadomości. W końcu powiedział, że chciałby, abym zaczął u nich pracę. Zaproponował mi niezłe warunki, ale w porównaniu z tym, co zaoferował mi Rosjanin, były skromne. Powiedziałem,
że dam odpowiedź do końca tygodnia. Wyszedłem. Nie mogłem przestać myśleć o tej pierwszej firmie. Im dłużej się zastanawiałem, tym większe miałem jednak wątpliwości. Wieczorem zadzwoniłem do dziewczyny w Polsce.
- Nie masz się nad czym zastanawiać - powiedziała Joasia
- Wybierz firmę, która ci będzie więcej płacić! A jednak się zastanawiałem... Analizowałem wszystkie „za” i „przeciw”. Wynik był zawsze taki sam: logicznie rzec biorąc, powinienem przyjąć pierwszą ofertę. Ale... No właśnie, było to „ale”, którego nie potrafiłem wytłumaczyć.
- Zobaczymy, co los mi podpowie - zadecydowałem w duchu. - Jeśli wyjdę z domu i pierwsi napotkani ludzie to będą dwie kobiety w okularach, wybiorę Japończyków... Wyszedłem z domu i od razu wpadłem na dwie dziewczyny w ogromnych słonecznych okularach na nosie.
