Czym zapłacić za tęsknotę?

Uczestniczyłem kiedyś w rozmowie znajomej ze swoją 6-letnią córką, która została w Polsce. Po omówieniu różnych bieżących spraw, nastała cisza - czas, w którym można mówić o tym, co ważne. Córka co chwilę nawiązywała połączenie przez skype'a, żeby porozmawiać z mamą. W końcu prosi ją: „Mów do mnie jeszcze...” Pomyślałem jak ona tęskni! Potrzebuje jej obecności, bliskości. Jeśli nie fizycznej, to przynajmniej obecności przez słowa. Coś zabolało mnie wewnątrz. Odczułem niemalże fizyczny ból, ponieważ uświadomiłem sobie cenę, jaką wszyscy płacimy za tęsknotę. Czy jakiekolwiek pieniądze są tego warte?

Zagrożenie i ucieczka

Tęsknota niesie ze sobą również zagrożenie. Człowiek na początku zaczyna tęsknić, uświadamia sobie potrzebę kogoś bliskiego, jego brak. Potrzebuje relacji, obecności. Po uświadomieniu sobie tego braku podejmuje różne próby zapełnienia tej pustki, która na początku wydaje się jeszcze do zniesienia. Nawet w pewnym sensie jest cenna, ponieważ daje do zrozumienia, jak bardzo ktoś jest dla mnie ważny. Ale różne próby zapełnienia tej pustki, rozmowy telefoniczne, listy, emaile, inne próby komunikacji zamiast zapełnić samotność, uspokoić serce zostawiają jeszcze większy niedosyt.

Wkrótce tęsknota stanie się bólem, poczuciem bezradności wobec braku bliskości. Powoli uświadamiasz sobie, że nikt nie może tej pustki zapełnić. Stajesz przed wyborem albo poddać się tęsknocie, zgadzać się na ten ból, wręcz cierpienie spowodowane świadomością powiększającej się pustki, albo czymś zagłuszyć ją, wypełnić, zastąpić. Powoli twardniejesz, żeby nie powiedzieć, że kamieniejesz tłumacząc sobie, że są inne ważniejsze przecież sprawy. Racjonalizując, wyliczasz korzyści, jakie wynosisz z pobytu na emigracji. Prosty mechanizm obronny człowieka, który nie chce cierpieć.

Przestrzeń na refleksje

W dorosłym świecie trzeba dokonywać często wyborów i dosyć łatwo przychodzi nam poświęcać, najczęściej swoje zdrowie dla innych. Zapominasz, albo jeszcze nie uświadomiłeś sobie, że koniecznym jest, aby zadbać o siebie. Nie liczysz się ze stresem, z hałasem, z zabieganiem. Nie liczysz się również z tęsknotą. Proponuję, żeby na chwile zatrzymać się i zastanowić. Pozwolić sobie na chwilę ciszy, żeby rozważyć w sercu. Zastanowić się co jest najważniejsze. Przewartościować zabiegany umysł, przyjrzeć się temu co możemy stracić bezpowrotnie. Taka przestrzeń pomoże nam dokonać właściwego wyboru.

Robert Szelągowski
Terapeuta rodzinny w Poradni Polskiej Nasza Rodzina

Tagi: nasza rodzina

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: