Czym zapłacić za tęsknotę?

Stał na przeciwko mnie. Człowiek około pięćdziesiątki, też wracał do domu. Wtedy usłyszałem kilka słów po polsku. Kończył rozmowę telefoniczną, chyba z żoną: „Za chwile wysiadam. Pozdrów dziewczynki”. Uderzyła mnie zbieżność tych słów z moimi myślami. Może przypadkowa, a może jest to tak częsty obrazek Polaka na emigracji i nie ma sensu na niego zwracać uwagi?

Tęsknota jak poezja

Pomyślałem o różnych stereotypach związanych z tęsknotą. Przecież najczęściej mówi się o niej w poezji, w piosenkach. Nie warto tym się przejmować, roztkliwiać. Życie nie jest proste, trzeba brać się w garść i do przodu. W tym praktyczno-konsumenckim życiu trzeba być twardym, realnie stąpać po ziemi i nie przejmować się czymś tak ckliwym jak tęsknota. A ja uważam, parafrazując powiedzenie, powiedz mi za czym tęsknisz, a powiem Ci kim jesteś. Dlatego też zapytałem sam siebie, czym zapłacić za tęsknotę?

Tęsknota pozwala odkryć to, co jest dla Ciebie najważniejsze, dotknąć tego lub tych, którzy są dla Ciebie najbliżsi. Przysłowiowy "świat dorosłych" nie pozwala często na sentymenty. Trochę inny jest świat przeżyć dzieci. Można się w nim przejrzeć jak w lustrze, ponieważ jest prostszy, mniej zawiły. Kiedy my próbujemy wytłumaczyć sobie różne zachowania, zracjonalizować je i w ten sposób uznać za załatwione, tak dla dzieci wcale takimi one nie są i to one zwykle płacą za tęsknotę cenę, której my zręcznie unikamy.

Tagi: nasza rodzina

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: