Bullying, dyskryminacja czy rasizm?

Dzieci bardziej brutalne

Dyskryminacja u dzieci potrafi przyjąć naprawdę duże rozmiary. Z racji niedojrzałości emocjonalnej potrafią bardzo dokuczliwie i dotkliwie uderzać innych swoją niechęcią. Zdarza się, że są bardzo brutalne, oprócz słownych potyczek dochodzi do przemocy fizycznej, do poważnych aktów znęcania się nad słabszymi, kradzieży, szantażowania.
Niedojrzały umysł dziecka nie potrafi wyobrazić sobie konsekwencji swoich czynów i najczęściej, dlatego właśnie te ataki dyskryminacji przybierają potężne rozmiary. Dziecko samo nie wie, do czego jest zdolne, nie potrafi przewidzieć, czym może skończyć się np. wypchnięciem kolegi przez okno lub na ulicę czy zamknięciem go w toalecie.

W takiej sytuacji konieczna jest interwencja dorosłego, rodziców, opiekunów. Przede wszystkim liczy się czujność i okazanie dziecku, że cokolwiek nam nie powie jesteśmy otwarci na pomoc. Wymaga to wsłuchania się w dziecko, nie wolno nam ignorować nawet najmniejszego sygnału, bo jest on wezwaniem o pomoc.

Traktujmy zwierzenia dzieci poważnie, nie zakładajmy z góry, że same sobie poradzą. Owszem zdarza się, że dzieci potrafią uporać się z dokuczaniem kolegów, są to z reguły silniejsze emocjonalnie jednostki. Nie dajmy dziecku odczuć, że bagatelizujemy problem, że uważamy, że „przesadza”. Jeśli zignorujemy dziecko, może ono zamknąć się w sobie i niczego więcej się nie dowiemy.

Co robić?

Co robić, gdy jesteśmy pewni, że nasze dziecko jest dyskryminowane? Jak najszybciej próbować wyjaśnić sprawę z nauczycielem, dyrektorem szkoły. Gdy jednak ta droga zawodzi nie można zwlekać.

Rodzice często skarżą się, że władze szkoły nie traktują sprawy dyskryminacji poważnie i problem się pogłębia. Wówczas jako rodzice mamy prawo domagać się zapewnienia dziecku właściwej opieki, zwłaszcza że musi ono spędzać w szkole wiele godzin.