Przemoc wobec dzieci

Osoba dopuszczająca się przemocy na dzieciach zachowuje się, jakby dzieci były gorszą formą istnienia, które można popchnąć, doprowadzić do płaczu, wyzywać, kopnąć ich zabawki, istoty, które należy tresować krzycząc na nie i nie licząc się z tym, co mają do powiedzenia

W takim układzie rodzinnym jeden z rodziców wypełnia rolę strażnika, który czuwa nad dziećmi, rolę ostoi dla nich w bólu, niepewności, niemal ciągłym leku o to, co się może wydarzyć i rolę wybawiciela, aby zdążyć na czas zareagować, ochronić.

Powoduje to, że przeżywamy swoistego rodzaju zamieszanie w rolach matki/ojca, ale także żony/męża. W takim rodzinnym układzie są jakby dwa obozy- w jednym są bezbronne dzieci, a w drugim jest osoba stosująca przemoc. Z kolei osoba doświadczająca przemocy jest pomiędzy nimi raz będąc z dziećmi jako wybawiciel, a raz jako osobisty strażnik tego, który przemoc wymierza, raz mu współczująca i tłumacząca go ze współczuciem raz oskarżająca.

Ta ambiwalencja w przezywaniu emocji, ról wyczerpuje, wypala wewnętrzną energię do reszty, nie pozostawiając miejsca na spontaniczność, radość, bliskość, zwyczajne życie ze sobą razem, w wolności...

Osoba wymierzająca przemoc jest panem i władca, który nie radząc sobie z emocjami, wyładowuje je na dzieciach, bo one są łatwym celem. Pan i władca jest surowy, niekiedy bezlitosny, ma władzę nad mniejszymi, nie bierze odpowiedzialności za słowa, które wypowiada, dając sobie prawo do karania, ustalania "zasad” czasem jest surowy i bezwzględny, czasem łaskawy…

Problemem w takich sytuacjach jest złość, z która nie radzi sobie osoba dopuszczająca się przemocy. Nagromadzona złość, która potrzebuje się uwolnić, szuka ujścia i znajduje je niestety w agresji.

Tagi: nasza rodzina

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: