Ściema

Nie udało się jej w kraju, chociaż wielu wierzyło, że tym razem będzie inaczej. Szumne zapowiedzi odnowy moralnej kraju spełzły na panewce równie szybko, jak uniesienie towarzyszące narodzinom jej kolejnej wersji. Bo Ściema ma to do siebie, że zawsze rodzi się na nowo.

Tym razem jednak przyrzeka, że będzie inaczej. Ubrana w najlepsze garnitury przybiera postać czołowych osobistości z kraju nad Wisłą. Mówi ładnie, grzecznie się uśmiecha i wierzy, że to wystarczy. Parę ładnie wypowiedzianych do mikrofonu słów, na które każdy czeka i już jest. Sprawa załatwiona. Zadanie wykonane, można spokojnie wracać do domu, tam przecież czekają jeszcze miliony, którym też trzeba o Ściemie koniecznie opowiedzieć. Od tego przecież zależy jej być albo nie być. Byt ciężko opłacany z budżetu, któremu wszystko jedno. Nie pierwsze to wybory, nie ostatnie. Ale próbować warto. Próbować trzeba.

Ja Ściemie nie wierzę. Chciałbym, ale nie umiem. Bo co tym razem może obiecać na tyle dobrze, bym zapomniał o tym, co nagadała poprzednio? Że będzie lepiej? To już przecież było. Że zrobi wreszcie porządek w kraju, by chociaż chciało się wierzyć, że tym razem może być inaczej? Też już było. Że przestanie się troszczyć tylko o swój stołek, a wreszcie pomyśli o ludziach, którzy w jej opowieściach gubią się podobnie jak rozbitek pozostawiony na bezludniej wyspie gdzieś na środku oceanu?



Każda Ściema to obiecywała, a potem i tak robiła swoje. Bo dla Ściemy nie ma przecież nic gorszego niż druga Ściema, obiecująca mniej więcej to samo - tylko pod płaszczykiem innego politycznego ugrupowania. Ale dla Władzy w stanie jest zrobić wszystko, byle tylko przetrwać. Do kolejnego wyborczego wysiewu wierząc, że ludzie o poprzednim już zapomnieli. I znowu uda się ich zwieść obietnicą bez pokrycia, bo przecież jak raz ją wybiorą, to może robić, co chce. I robi.

W tym roku Ściema specialnie trudnego zadania nie ma. Odkurzyła więc swoje poprzednie obietnice, których i tak nie udało się wykonać i wierzy, że teraz nadszedł ten długo oczekiwany czas, by prawdzie stało się zadość. Że ten układ się już do niczego nie nadaje i że Ściema wie, że jest w stanie to wszystko naprawić. Byle tylko dać jej jeszcze jedną szansę. Tylko tym razem, a już będziemy drugą Japonią, Niemcy przestaną się śmiać a Europa odetchnie z ulgą, że oszołomów już nie ma. Ściema przyrzeka, że wie jak to zrobić. Tylko, że nie zrobi tego sama. Potrzebuje naszego głosu, krzyżyka postawionego w odpowiednim miejscu, w specjalnie wyznaczonym urzędzie. Uśmiechnięta już liczy głosy: sto, dwieście, tysiąc, prawie milion. Ogromna liczba, która może wszystko zmienić. Może, nie musi.

Jest tylko jeden mały problem. Ściema ma problemy z pamięcią. Ogromne problemy, dzięki którym pamięta tylko to, co jej w tej chwili może przydać się do dalszego ściemniania. Obiecanki cacanki, a głupiemu radość. My pościemniamy, a ty dalej bedziesz tutaj zasuwał na budowie i nalewał piwo w barze. Bo cokolwiek się stanie, to Ściema wygra. Nie ty. Nie ja.

Na wybory nie idę. Szkoda czasu. To jest właśnie mój wybór.

Igor Smolarek, Cooltura