Wiadomości

Rodzina

22/10/2007 13:17:59

Emigracja nie jedno ma imię

Na pobyt w Londynie można patrzeć z wielu stron. Przypominam sobie wszystkie myśli i nadzieje związane z wyjazdem zarobkowym. Miałem świadomość tego, że nie jest łatwo i nikt na mnie nie czeka z wyciągniętymi rękami, żeby zaproponować pracę. Ale mimo to zapaliła się gdzieś iskierka nadziei.

Ale również spotkałem tych, którzy doskonale się bawią tutaj, lub uciekają przed swoim życiem. Ludzi w wielu wypadkach zawieszonych w próżni, którzy obiecują sobie z miesiąca na miesiąc, że jeszcze trochę zarobią i wracają do Polski. I ten czas się przeciąga a tym, co najbardziej niszczy człowieka tutaj to jest tymczasowość i zawieszenie.

Zawieszenie w próżni

Pewien człowiek, z którym pracuję- Włodek, przyznał kiedyś, że tym co naprawdę niszczy to jest tymczasowość, która zamienia się w takie zawieszenie w próżni. Każdy tak sobie powtarzał na początku, że zostanie tutaj tylko pół roku, do świąt, "a potem się zobaczy".
A czas uciekał, mieszkanie gdzieś kątem, w maleńkim pokoiku, żeby nie wydawać niepotrzebnie pieniędzy, godzenie się na różnych współmieszkańców, ciągłe powtarzanie sobie, że "jeszcze mogę trochę wytrzymać", wychodzenie codzienne do pracy, która często nie jest związana z możliwościami i potencjałem- to wszystko wypala od wewnątrz.

Doprowadza do apatii, do rosnącego wewnątrz napięcia, które kumuluje się w ciągu tygodnia, a podczas weekendów zamienia się w osamotnienie i żal.

Osamotnienie jest najbardziej dotkliwym uczuciem, jakie towarzyszy Polakom na Wyspach. Zobaczyłem Londyn z takiej perspektywy człowieka pracującego- "robotnika", jadąc do pracy przyglądałem się ludziom ściśniętym w autobusie. Zastanawiałem się - czym jest to miasto? Zlepkiem ludzi ze wszystkich stron świata, którzy gonią tutaj za pieniądzem?
Mieszkają często w klitkach, pozamykani w maleńkich mieszkaniach, w których w ciągu tygodnia tylko nocują. Odżywają dopiero w weekendy rzucając się w wir konsumpcji?

Patrzenie na siebie w kategoriach ekonomicznych, od strony zarobionego pieniądza sprawia, że zawsze będą równi i równiejsi, wygrani-odnoszący sukces i przegrani, bogaci i ubodzy. Na ile uczę się patrzeć i widzieć siebie samego w takim wymiarze, a zapominam o tym, że o mojej wielkości świadczy mój duch, moje myśli, pragnienia, cel w życiu, moja droga, którą chciałbym podążać i uczucia bliskości i tęsknoty za domem, rodziną, moje aspiracje. Czy będąc tutaj nie staję się przedmiotem, robotem wykonującym swoją pracę, ciągle odsuwającym na dalszy plan siebie samego?