Choroba społeczna – przemoc domowa

Jednak nie wszystkim z nas i nie zawsze los gwarantuje taki stan. Dla wielu osób dom rodzinny to niestety miejsce poniżenia, rozpaczy, samotności i lęku.

W Polsce mówimy o tym zjawisku zaledwie od kilku lat. W krajach zachodnich takie pojęcia, jak przemoc domowa (ang. domestic violence) oraz przemoc w rodzinie (ang. family violence) wprowadzono kilkanaście lat wcześniej. Wśród naszych rodaków wciąż jeszcze wiele osób stereotypowo myśli, że zjawisko to dotyczy jedynie tzw. rodzin z marginesu społecznego i jest to niewielki procent społeczeństwa.

Trudno oszacować dokładnie rozmiary przemocy domowej w Polsce. Każdego roku do sądu zgłaszanych jest zaledwie kilkanaście tysięcy spraw o znęcanie się nad rodziną, ale policja w tym czasie rejestruje około miliona tzw. awantur w rodzinie, do których jest wzywana w czasie interwencji. Kilkanaście procent dorosłych kobiet podaje w badaniach, że przynajmniej raz zostały uderzone przez męża, 9% badanych kobiet doświadczyło przemocy wielokrotnie. 51% badanych zna osobiście lub spotyka w swoim otoczeniu kobiety bite przez mężów. 6% żon mężczyzn z wyższym wykształceniem doświadczyło przemocy fizycznej. Przemoc fizyczna była obecna w 32% małżeństw zamieszkałych w miastach i w 40% małżeństw zamieszkałych na wsiach. Smutne jest to, że 40% kobiet uważa, że sprawienie lania dziecku jest zwykłą metodą wychowawczą (badania CBOS z 1996 i 2002 roku).

Przemoc domowa nie jest więc zjawiskiem marginalnym, wręcz przeciwnie – dotyka coraz większej liczby rodzin, a jej ofiarami są najczęściej kobiety i dzieci. Od kilku lat coraz więcej instytucji i organizacji pozarządowych zajmuje się pomocą rodzinom dotkniętym przemocą. Pomoc skierowana jest zarówno do ofiar, jak i do sprawców.
Musimy sobie również uświadomić, że PRZEMOC DOMOWA JEST PRZESTĘPSTWEM, rozpoznawalnym w zarówno ustawodawstwie polskim, jak i północnoirlandzkim.

Przestępstwo to jest ścigane z urzędu, czyli organy ścigania same powinny wszczynać postępowania w tej sprawie po otrzymaniu informacji z jakiegokolwiek źródła. Praktyka jest jednak taka, że bez współpracy ofiary, dla której sprawca jest najczęściej osobą najbliższą sprawa nie ma szans na skierowanie do sądu.

Przeciwdziałanie zjawisku przemocy domowej i skuteczne jego zwalczanie w znacznym stopniu utrudniają STEREOTYPY dotyczące tej patologii.

Wiele społeczeństw aprobuje przemoc w domu. Świadczą o tym chociażby powszechnie panujące mity, przysłowia i porzekadła utrudniające prawidłowe reagowanie na akty brutalności czy okrucieństwa wobec bliskich. Wszystkie mity przekonują o słuszności braku reakcji ze strony świadków przemocy, ofiary zmuszają do milczenia, a sprawców utwierdzają w przekonaniu o bezkarności ich czynów.