Nasze małe polskie piekiełko

 

Ot zwykły facet pod czterdziestkę. Ale oto pewnego niezbyt pięknego wieczoru a właściwie nocy obudziłem się zlany zimnym potem, bo oto dotarło do mnie że ja jako „ja” to może się nie wyróżniam, ale ja jako członek polskiej społeczności to i owszem. Ale czy jestem z tego powodu szczęśliwy? To już inna sprawa.

Zawsze starałem się znajdować pozytywy sytuacji w jakiej się znalazłem ale z czasem zaczyna mi brakować sił, zaczyna mi brakować argumentów na poparcie tezy, że Polak to brzmi dumnie.

Nie jestem nadwrażliwcem, nie czepiam się bez powodu.
Asumpt do napisania tego artykułu dały mi własne doświadczenia oraz opowieści znajomych o podróżach do kraju przodków, którzy z obłędem w oczach zapierali się, że następny raz do Polski idą na piechotę, płyną w pław, ale do samolotu to już na pewno nikt ich i wołami nie zaciągnie. A wszystko to dlatego, że lepiej zetrzeć się na proch w czasie pieszej wędrówki lub paść ofiarą szalonych szprotek niż jeszcze raz przeżyć gehennę lotu z, co tu dużo ukrywać, pijanymi i awanturującymi się RODAKAMI.

Ten samolot to tylko przykład, niestety jeden z wielu. To samo jest w autobusach, sklepach, na ulicach. Jesteśmy tak samo opryskliwi w stosunku do samych siebie jak też w stosunku do Irlandczyków a przecież to my tu jesteśmy gośćmi, o czym zdaje się czasem zapominamy. Brak nam tej irlandzkiej życzliwości, brak uśmiechu na twarzy, brak naturalności.

Odkąd wielu z nas zaczęło zarabiać trzy lub czterokrotnie więcej niż w Polsce poczuliśmy się pewniej, stać nas na więcej. Kupujemy lepsze rzeczy, jeździmy lepszymi samochodami, mieszkamy w lepszych domach. Ale w gruncie rzeczy jesteśmy ciągle tacy sami. Ciągniemy za sobą z kraju to nasze małe polskie piekiełko zawiści, malkontenctwa, nieuprzejmości. Żyjemy z dnia na dzień za większe pieniądze zapominając, że nie kupimy sobie za nie przyjaźni i uznania „tutejszych”.
Jest nas tu dużo, a będzie jeszcze więcej. Na razie jeszcze mówią o nas z sympatią, jeszcze wiele unika ich uwagi ale to już tylko kwestia czasu jak zaczną prócz naszej pracowitości zauważać i wytykać nasze przywary.

Zdaję sobie sprawę, że tu i ówdzie odezwą się głosy oburzenia że jak śmiem wszystkich do jednego worka wsadzać, że czarne owce są wszędzie, że tak nie można…
Tym oburzonym odpowiadam, że właśnie można, co więcej nawet trzeba. A to dlatego że na luksus posiadania wielu worków i wsadzania do nich mniej lub bardziej udanych egzemplarzy ziomków można sobie pozwolić u nas w kraju, tutaj zaś nie my wsadzamy do worka tylko nas wsadzają.

Tutaj, po części, straciliśmy swoją anonimowość. Irlandczyków nie interesuje, że to Kowalski, Nowak, czy Kosiak my wszyscy jesteśmy dla nich Polakami i poprzez pryzmat każdego z nas patrzą na Polskę i na wszystkich którzy z niej wyjechali w poszukiwaniu lepszego życia. A obraz jaki widzą częstokroć nie wygląda dla nas zbyt korzystnie.

Nie szukam recepty na naprawienie tego stanu rzeczy, ani też takiej recepty nie posiadam. Nie oczekuję również, że znajdzie się ktoś kto powie ja ją mam..

Mam tylko nadzieję, że może choć jedna osoba po przeczytaniu tego artykułu zanim wda się w awanturę na ulicy czy też zanim wykrzyczy swoje żale w sklepie pomyśli że może jednak zrezygnować z tego w imię czegoś większego niż udowodnienie swoich racji. A to już będzie coś, bo jak mawiają Chińczycy nawet najdłuższa droga zaczyna się od pierwszego kroku.

Artur Kosiak, Wyspa