„Spóźniony obiad”

– Zaczynam powoli rozumieć…
– Oczywiście czarnoksiężnik chce, a raczej musi zdobyć Kryształ, lecz najpierw musi
mnie powstrzymać. Już teraz wiesz wszystko Nino.
– Nie martw się drogi szczurze, tzn. drogi królu - ugryzłam się w język.
– Mam już plan. Ja odwrócę uwagę tych, no wiesz tych gargulców...
– A ja nie tracąc ani chwili dłużej popędzę po magiczny Kryształ Życia.
– Tak, tak, dokładnie tak. Zgadłeś! - krzyknęłam podekscytowana.
– No wiesz w końcu jestem królem, wie się te rzeczy - powiedział z uśmiechem mój
nowy przyjaciel.

W tym samym momencie usłyszeliśmy szumy zza krzaków i nagle paląca się strzała wylądowała koło szczura.

– Szybko, znaleźli nas! Wsiadaj na mnie!!!

W tym samym momencie, szczur zaczął rosnąć aż do rozmiarów kucyka (tak wielkiego szczura jak żyję jeszcze nie widziałam). W czasie ucieczki przed gargulcami, ze strachu dreszcze przechodziły mi po plecach. Po minucie nadszedł odpowiedni moment, abym wkroczyła do akcji. Zeskoczyłam ze szczura, a żeby odwrócić uwagę gargulców zaczęłam głośno piszczeć. Niestety potwory okazały się szybkie i przebiegłe – złapały mnie w swe ohydne szpony. Próbowałam się uwolnić, lecz szamotaniny na nic się nie zdały. Skrępowali moje małe ciałko i wtedy usłyszałam że mój przyjaciel jest już naprawdę daleko. Gargulce wtrąciły mnie do ciemnego, mokrego i śmierdzącego lochu. Po jakimś czasie usłyszała głośny syk i swąd palonego pierza, co oznaczało że szczurowi udało się posiąść we władanie Kryształ Życia i przepędził złego czarnoksiężnika wraz z jego złymi mocami. Kraty w celi stawały się coraz bardziej giętkie, aż zamieniły się w kije bambusowe, przez które z łatwością można było się przecisnąć. Straszny pałac czarnoksiężnika przeistoczył się w piękne, zabytkowe ruiny budowli Inków. Zaświeciło słońce i wszystko pokryła trawa. Rzeka puściła się dawnym korytem, a drzewa okryły się liśćmi. Gargulce zamieniły się w stado dzikich rumaków, a szczura już nigdy nie spotkałam. Do mojego domu odwiózł mnie zaś piękny, potężny rumak o czarnych szczurzych oczach. Pod samą granicą naszych dwóch światów, złożyłam uroczystą obietnicę, że nigdy nie zdradzę tajemnicy gdzie znajduje się ta kraina. Pożegnałam wszystkich i chcąc wrócić do domu, weszłam w wielką bramę, która nie wiem jakim cudem okazała się drugą stroną szafy mojego prapradziadka.

– Cały obiad Ci córeczko wystygnie, gdzie Ty się podziewałaś? Szukam Cię od 15 min -
to był głos mojej mamy. Zbiegłam szybko na posiłek i oczywiście nie odpowiadając na pytanie, zaczęłam jeść. Z resztą pewnie i tak by mi nie uwierzyła.

Nina Matusiewicz

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: