„Spóźniony obiad”

Mniej więcej w zeszły piątek miałam dziwny sen. Śniłam, że w nocy, gdy rodzice byli na balu, ja oglądałam telewizję i nagle ze strychu dobiegł dziwny głos:

- To chyba nie tu- powiedział, a drugi głos odrzekł:
- Tak, to na pewno nie tu. Wracajmy.
Później poszłam na strych i obudziłam się.

Na drugi dzień przypadała sobota, więc mogłam iść to wszystko sprawdzić. Strych przyprawił mnie o dreszcze. Panował w nim półmrok. Przerażały mnie zwisające z sufitu welony z pajęczyn. Zakurzone sterty rupieci piętrzyły się po lewej stronie izby, a po prawej stronie stała rozwalająca się kanapa i dwa fotele w jeszcze gorszym stanie. Na podłodze leżał rower mojego prapradziadka. Naprzeciwko drzwi, w odległość sześciu kroków, stała wielka, stara i zakurzona szafa. Gdy ją otworzyłam, przez wybite okno powiał bardzo silny wiatr i wepchną mnie do środka! Wyobraźcie sobie, że wyleciałam w krainie piękniejszej niż najpiękniejszy sen! Lecz gdy się obejrzałam, to za mną już nie było tak pięknie. Widocznie byłam na granicy. Ziemia była twarda i spękana. Wyglądało na to, że drzewom już dawno pospadały liście i teraz stały jak uschnięte badyle. W czymś, co przypominało mi koryto rzeki, były tylko kałuże. Dookoła rozciągały się jedynie skały i piach. Nagle zza ogromnego głazu usłyszałam te same dwa głosy co na moim strychu i ujrzałam dwa czerwone stwory niskiego wzrostu, które siedziały na małych białych smokach. Towarzyszył im wysoki, stary czarnoksiężnik (przynajmniej wyglądał na czarnoksiężnika).

– To gdzie on jest?! Nie szukaliście go, co?
– Ależ oczywiście, że go szukaliśmy Sir!!! - odpowiedział pierwszy głos.
– Tak, ale gdzieś nam zwiał Sir! - powiedział drugi.
– Musicie go znaleźć, bez niego nie... - rozmowa ciągnęła się dalej, a ja nie
wiedziałam dokładnie kto, z kim i o czym rozmawia.

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: