Urodzinowy Bono

 

Godne podkreślenia jest to, iż U2 od samego początku gra w niezmienionym składzie: Paul Hewson - Bono Vox (głos, teksty, harmonijka ustna), Dave Evans - The Edge (gitary, piano), Adam Clayton (bas), Lany Mullen Jnr (perkusja, instrumenty perkusyjne).

Sercem U2 jest Bono Vox, charyzmatyczny wokalista i autor słów niemal wszystkich piosenek grupy. To może dziwić, ale to nie Bono był założycielem U2. Od razu jednak stał się jej liderem, pod dyktando którego pracuje cały zespół. To on stoi za wizerunkiem grupy tak w warstwie brzmieniowej, literackiej, jak i medialnej. Wszystkie decyzje związane ze zmianami brzmienia i imagu to decyzje Bono. Jedno się tylko nie zmienia – przesłanie U2. To przesłanie związane jest z miłością, wiarą (iż świat może być lepszy) i bezkompromisowością wobec cynizmu, zła i spotwarzania ludzkiego życia.

Kult muzyki i ojciec Rob

Bono Vox, właściwie Paul Hewson, przyszedł na świat 10 maja 1960 roku w Dublinie. Dzieciństwo i młodość spędził w Glasnevin (dzielnica Dublina Północnego). Od maleńkości otoczony był kultem muzyki. Jego Ojciec – Rob, mimo, że pracował jako urzędnik pocztowy serce i duszę zaprzedał operze. Po pracy, wieczorami śpiewał w zaciszu domowym arie operowe. To Rob zaraził syna miłością do muzyki. Kiedy zmarł – Bono z U2 koncertował w Ameryce Południowej. Wyrazem bólu, miłości i tęsknoty do ojca jest przejmująca piosenka z krążka „How To Dismantle An Atomic Bomb” – „Sometimes You Can’t Make It On Your Own”.

Bono jak równy z równymi rozmawia o problemach głodu, wykorzystywania dzieci i kryzysie krajów III świata, który pogłębia się – w wielu wypadkach – za wiedzą i wolą możnych globu. Ostatnio na ten temat rozmawiał z kanclerz Niemiec – Angelą Merkel.
Bakcyla społecznikostwa połknął za sprawą sir Boba Geldofa. Irlandzki rockman zaprosił U2 do udziału w koncercie Live Aid. Od tego momentu czwórka z Dublina stała się gwiazdą. Ale Bono to nie demagog i „człowiek o pustych słowach bez pokrycia”. W roku 1987, kiedy U2 za sprawą płyty „Joshua Tree” odniosła sukces artystyczny, jak i koncertowy, Bono ze swoją piękną żoną Ali wyjechał do Etiopii, aby lepiej poznać tamtejsze realia. Przez kilka tygodni pracowali w jednym z etiopskich szpitali, z dala od wygód i cywilizacji.
Walka Bono o równość wszystkich ludzi w kwestii dostępu do edukacji, lecznictwa publicznego i poszanowania praw jednostki zawstydza wielu. Jeden ze znanych amerykańskich pastorów powiedział kiedyś: „Jestem pastorem, głoszę słowo Boże a ten Irlandczyk jest jak przykład, chwalebny przykład z Biblii. I nie robi tego dla jakichś korzyści.”
Bono bywa czasami próżny, tak twierdzą bliscy przyjaciele muzyka. Cóż, ma do tego prawo. Z drugiej strony – jako jego wielki fan od 25 lat – mogę śmiało powiedzieć, że robi to w granicach tak zwanego błędu statystycznego.

Wyjątkowa muzyka
a nie wyjątkowi muzycy…

W wielu wywiadach Bono Vox podkreśla, że gdyby nie ich kraj - Irlandia, jej izolacja od świata Zachodu i jego muzyki, to nie zdołaliby jako zespół stworzyć nowej jakości na muzycznej mapie rocka. Dzięki temu stworzyli niepowtarzalne zjawisko – „U2”. Siłą U2 jest braterstwo i szczera przyjaźń wszystkich członków grupy. Polegają na sobie i mogą sobie bezgranicznie ufać, nie tylko na scenie, w studiu nagraniowym, ale także w życiu... na dobre i złe. Znamienne są słowa The Edge'a, który kiedyś zapytany o to, jak radzi sobie z poczuciem wielkości U2, odparł: „Kiedy po kolejnym dobrym koncercie Bono i Adam twierdzą, że jesteśmy najlepsi, to - prawdę mówiąc - nie mam powodów, aby im nie wierzyć”. O tym, że U2 to jedna wielka i zgodna rodzina, przekonali się ci wszyscy, którzy mieli okazję obejrzeć film dokumentalny o zespole „Rattle And Hum” (premiera: 27 październik 1988 r., Dublin). Czwórka z U2, mimo że opływa w dostatki, a wszyscy uznają ją za grupę supergwiazdorów, nadal jest pokorna. Chcę przypomnieć znamienne słowa Bono: „U2 to wyjątkowa muzyka, a nie wyjątkowi muzycy.