Trzecie lato miłości nadciąga?

 

Przed sądem w Milton Keynes rozpoczęła się sprawa sądowa przeciwko 23-letniemu Jasonowi Edwardsowi, oskarżonemu o udział w potężnym nielegalnym techno party, które alternatywna młodzież usiłowała zorganizować w sierpniu zeszłego roku podczas długiego weekendu w Great Chesterford w Essex. Sprawa jest precedensowa.

Dotychczas „dzikich” imprezowiczów ścigano pod najróżniejszymi innymi pretekstami. Tym razem ktoś po raz pierwszy będzie cierpiał za „freetek”, czyli wolne, bo nieskomercjalizowane techno. Podstawą oskarżenia jest wydany w 2003 roku Anti-social Behaviour Act, zwany w skrócie ASBO, który zaostrza przepisy wobec nielegalnych tanecznych zgromadzeń młodzieży nawet w stosunku do słynnych restrykcji prawnych wprowadzonych przez ultrakonserwatywny rząd podczas ostatniej tego typu fali wydarzeń na początku lat 90.

Peace, love and dehydration

Do legendy przeszło już tak zwane drugie lato miłości, nazwą nawiązujące do wydarzeń z 1967 roku, kiedy to spontaniczny letni festiwal w San Francisco okazał się kulminacją ery hippisowskiej kontrkultury, a tysiące ludzi z całego świata zjednoczyły się w nowym społecznym doświadczeniu. Tym razem latem 1988 roku i w Wielkiej Brytanii niesamowity rozkwit przeżyła kontrkultura rave, przejawiająca się w spontanicznych i zorganizowanych poza prawem gigantycznych imprezach przy muzyce Acid House, która łączyła szybki taneczny elektroniczny beat z klimatem psychodeli charakterystycznym dla muzyki lat 60.

Podobnie jak dwie dekady wcześniej, dzięki dużemu spożyciu narkotyków wydarzenia te charakteryzowała specyficzna atmosfera wszechogarniającej miłości i zjednoczenia. Tym razem nie za sprawą LSD jednak, a tabletek ecstasy. Hasłem „Peace, love and dehydration”, czyli miłość, pokój i odwodnienie, parafrazowano wówczas hippisowski slogan, żartobliwie opisując stan, do jakiego doprowadzali się niektórzy uczestnicy tych imprez tańcząc nawet przez kilkanaście godzin bez ustanku. Kres temu ruchowi alternatywnej młodzieży przyniósł słynny paragraf 63 Criminal Justice and Public Order Act z 1994 roku z tak często wyszydzanym zapisem zakazującym „zgromadzeń na przestrzeni otwartej, gdzie głośna muzyka charakteryzująca się zwłaszcza intensywnym powtarzającym się rytmem grana jest podczas nocy”.