Obsesja pracy

Nie mają przyjaciół. Zamiast na urodziny córki, pójdą na spotkanie z klientem. Myślą o pracy, kiedy jadą samochodem, słuchają innych, zasypiają… Złoszczą się, kiedy ktoś odrywa ich od wykonywanego zajęcia. Drżą na samą myśl o dniu wolnym. Jeśli wyjeżdżają na weekend, to są uzbrojeni w laptopy, komórki i stertę dokumentów. Pracoholicy. Lubią pośpiech i adrenalinę. Praca stanowi podstawę ich egzystencji. Żyją, dopóki pracują.

Pracoholicy w XXI wieku - to widok powszechny. Od początku lat 60-tych XX wieku panuje tendencja do wydłużania godzin pracy. Pracujemy więcej i więcej. W 1994 roku przeciętny Amerykanin spędzał w pracy 44 godziny w tygodniu i dodatkowo 6 w weekendy. Niebezpiecznie zbliżamy się zatem do sytuacji panującej na początku XIX wieku, kiedy przeciętny tydzień pracy wynosił 62 godziny. W XX wieku liczba ta zmalała do 60. I chociaż większość z nas nie spędza tyle czasu w pracy, to pracoholików nie brakuje. Szacuje się, że stanowią oni 5 proc. populacji ludzkości. Oznacza to, że co dwudziesty człowiek jest uzależniony od pracy. Ten stosunkowo wysoki wskaźnik wynika niewątpliwie z faktu, że wiele społeczeństw promuje ciężką pracę. W światowej ankiecie przeprowadzonej przez World Business aż 49 proc. badanych przyznało, że firmy zachęcają ich do ciężkiej pracy.

Praca po godzinach, często w weekendy, krótkie urlopy – to codzienność ludzi sukcesu. 63 brytyjskich menadżerów - jak podaje Financial Times – nie wykorzystuje w pełni swoich urlopów. Co więcej, zdecydowana większość z nich z chęcią zamieniłaby przysługujące im dodatki wakacyjne na gotówkę lub inne benefity. Jedna czwarta z nich w trakcie dni wolnych sprawdza swoje skrzynki internetowe, odsłuchuje wiadomości głosowe, a nawet dzwoni do firmy, aby upewnić się czy nie są potrzebni. Słynący z pracoholizmu Japończycy są do tego stopnia związani z miejscem pracy, że w przypadku bankructwa firmy lub utraty pracy – popadają w depresję, nierzadko też popełniają samobójstwo.