Lekarstwo na lęki, nerwice i wyrzuty sumienia

 

Zbawienie to jest inne określenie na Boże miłosierdzie. Wiara to jakby kanał, którym to Boże miłosierdzie – czyli dar zbawienia – do człowieka dociera.
 
To wielki paradoks, że centralna prawda Ewangelii – idea darmowego, Bożego miłosierdzia i przebaczenia grzechów, idea niewysłowionej łaskawości Boga, z takim trudem przebija się do naszej świadomości.

Jeśli Chrystus swoje słowo nazwał Ewangelią, jeśli naukę Chrystusa określa się synonimem Dobra Nowina, to właśnie z tego względu: „Bóg tak umiłował świat, że dał swojego Syna Jednorodzonego, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne”. „Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę, a to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga: nie z uczynków, aby się nikt nie chlubił”. „Zaprawdę, powiadam ci: dziś ze Mną będziesz w raju”.

A jednak ta najważniejsza prawda Objawienia – i w czasach apostolskich, i w epoce reformacji, i dziś – zawsze budziła pewne kontrowersje, opór, a nawet sprzeciw. Nie przypadkiem starszy, porządny brat syna marnotrawnego z przypowieści, protestuje przeciw dobroci ojca. Nie przypadkiem faryzeusze szemrali z powodu przebaczenia okazanego jawnogrzesznicy, paralitykowi, celnikom. Raczej bylibyśmy zwolennikami zasady, że za grzech człowiekowi należy się sprawiedliwa kara i dopiero po odpokutowaniu i zadośćuczynieniu, można by ewentualnie przebaczyć.

Z trudem mieści się nam w głowie, że zbawienie może dostać się człowiekowi za darmo, bez żadnych zasług z naszej strony. Dowodem Dobry Łotr. Owszem, okazał skruchę, ale nic dobrego nie zdołał już uczynić. Uratowała go jedynie czysta wiara. Bóg daje nam zbawienie, bo jest miłosierny, bo jest bogaty w miłosierdzie, jest samym miłosierdziem, a nie dlatego, że się nam to miłosierdzie należy, gdyż sobie na nie zasłużyliśmy przez swoje uczynki.