Hania w Londynie

Jednak rodzicom dwujęzyczność może czasem sprawić trochę kłopotów, zwłaszcza na początku, kiedy dziecko dopiero uczy się mówić i z właściwym sobie wdziękiem miesza dwa języki.

Taka na przykład Hania. Ostatnio uwielbia słowo „no”, którego używa, niestety w dwóch językach. Potoczne polskie „tak” i angielskie „nie” już nie raz wprawiły mnie w zakłopotanie. Ponieważ nigdy nie wiem, w jakim języku odpowiada mi Hania, kieruję się wyczuciem. I tak jogurt truskawkowy wylądował na ścianie („no” oznaczało tym razem NIE), a babcia obraziła się, że Hania do niej nie dzwoni (chcesz porozmawiać z babcią? „No”, czyli wyjątkowo TAK).

Niełatwa jest także sztuka pożegnań w sklepach i instytucjach publicznych, które odwiedzamy. O ile na dzień dobry Hania mówi po prostu „hi”, to już przy wyjściu zaczyna się zabawa. „Pa pa” w angielskim banku wywołuje zazwyczaj dyskusję pań kasjerek, które od razu koniecznie chcą się nauczyć przynajmniej jednego słowa po polsku, a „bye bye” w polskim sklepie sprawia, że zostaję obrzucona spojrzeniem pełnym pogardy.

„Taka proszę angielska, że nawet dziecka nie nauczyła po polsku, a kupuje kiszone ogórasy!” I jak tu wytłumaczyć pani ekspedientce, że Hania, chociaż dopiero dwuletnia, ma już swoje zupełnie osobiste, w dodatku dwujęzyczne, zdanie?

Magdalena Gignal, Życie na Wyspach

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: