Opowieść o Ketlingu Szkocie...

Pamiętać jednakowoż należy, iż pierwowzorem owej postaci był major Hrjiking, Kurlandczyk rdzennego pochodzenia szkockiego, pozostający w służbie Króla Najjaśniejszej Rzeczypospolitej. Z czasem jednakże miłośnicy powieści Sienkiewicza doszukali się głębszych koligacji rodzinnych owego szkockiego przybysza.

Jak podają kroniki historyczne, przodkiem Hasslinga-Ketlinga był pochodzący ze Szkocji Wilhelm Gultne. Osiedliwszy się na stałe w nadwiślańskim kraju, przyjął nowe, polskie swe nazwisko - Glutning. Powiadają też, że wziąwszy udział w bitwie pod Kalnikiem, przezwał się Ketlingiem.

Po tak znamienitej wiktorii i rozsławieniu w bojach swego nazwiska, sprowadził on do Polski żonę i syna, którym prawo zezwalało już zaszczytnym Ketlinga posługiwać się nazwiskiem. Synem jego był wielki bohater z sienkiewiczowskiej trylogii - Hassling of Elgin Ketling - dla którego Polska była drugą, jakże ukochaną ojczyzną.

Miał on oddanego przyjaciela i towarzysza broni, pułkownika chorągwii polskich, Michała Jerzego Wołodyjowskiego. Pochodził on z drobnej szlachty podolskiej, a służbę odbywał w stanicy wojskowej w Chreptiowie. Poległ bohatersko w II Wojnie Tureckiej, w Kamieńcu Podolskim, murów którego wraz z Ketlingiem przed nawałą pogańską bronił.

Wołodyjowski wsławił się nade wszystko jako prawy Polak, patriota, dzielny rycerz, odważny i karny człowiek. Przez kompanów swych zwany ,,pierwszą szablą Rzeczypospolitej’’, mistrzem był fechtunku i białej karabeli, tak w pojedynkach szermierz, jak i w prowadzeniu walk podjazdowych dowódca chorągwi polnych niezrównany.

Tyleż samo dobrego rzec można o Ketlingu, siedemnastowiecznej szlachty godnym reprezentancie, który nawykły był od najmłodszych lat do wojennych trudów.
Dobroć jego wrodzona i łagodność w niebywały sposób pomagała w przyjaciół pozyskiwaniu, a co najważniejsze w cnót niewieścich uwodzeniu. Gdy w dworku swym na przedpolach Mokotowa urządzał był dla bawiących u niego panien Krystyny Drohojowskiej i Barbary Jeziorkowskiej bal, swymi wielce zgrabnymi pląsami podziw wzbudzał dla swej osoby ze strony obecnej tam płci niewieściej. Gdy zbliżał się, jak wieść niesie, z namiętnym pocałunkiem do panny Krzysi, kilku z zebranych na balu pannom niejedna z oczu łezka zazdrości i żalu popłynęła.

Również i zamężne damy, nie chcąc ze swymi tańczyć mężami, bujną i jasną Ketlinga czupryną oczarowane, z zachwytem się przyglądały jak zgrabnie w tańcu wiruje.

Poza swym wdziękiem wrodzonym, szlachetnością i urodą niezwykłą, był Ketling rycerzem znamienitym, co o jego najzacniejszej zalecie Polaka stanowiło.

Tagi: Polska szlachecka, Ketling, trylogia

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: