Homo ledwo sapie(ns)

I cały święty spokój krew zalewa.

Pamiętam wspomnienia jednego z astronautów, spisane po powrocie z udanej misji naprawy teleskopu Hubbla. Człowiek ten, zapewne umysł ścisły i konkretny, zachwycał się pięknem spokojnego błękitu Ziemi, którą widział w całej okazałości;
,,To było piękne i mistyczne. Patrzyłem na Ziemię, na moją planetę, na finezyjną, śliczną kulę
i pomyślałem, że wygląda jak dziecko, samotne pośród wielkiej i zimnej przestrzeni. Poczułem się jak matka i ojciec jednocześnie. I zapragnąłem ją chronić. Nie widziałem żadnych granic, nie widziałem krajów. Pomyślałem o ludziach, o ich ideach, przekonaniach, uczuciach i pragnieniach. Jakże ważnych dla nich tam, na dole. Ale tu, gdzie byłem, niczego nie widziałem, niczego nie słyszałem. Człowiek to istota ważna i wielka ale jakże mała i nieistotna w obliczu wielkiego uniwersum’’.

Śniłem kiedyś, że unoszę się wolny, nieskrępowany, w przestrzeni. W niewielkim oddaleniu wdzięczyła się do mnie kulista doskonałość Ziemi. Widziałem zarys kontynentów i cudownie błękitną kołyskę, w którą wtulała się Ziemia. I pomyślałem sobie, że to, co teraz musi się dziać na dole, to tylko nierealny sen. Bo może rzeczywiście ,,jesteśmy tylko tym, z czego rodzą się sny, a niewielkie to życie nasze, sen spowija wokół’’.*

A może też galaktyki i cały wszechświat jest jeno kuleczką, którą toczy - śmiejąc się radośnie - śliczny, kosmiczny bobasek…?

OBservator
*Cytat pochodzi z Burzy W. Szekspira w tłumaczeniu Macieja Słomczyńskiego.
GP, nr 5, marzec 2007

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: