Adwentowy człowiek

Adwent

Całe życie Chrystusa jest dla nas nauką, przeżyciem i misterium, czyli czymś, co przenika nasze życie na zawsze. Nazywamy je misterium Pana albo misterium Odkupienia. Odkupienie przychodzi do nas przede wszystkim przez mękę, Śmierć i zmartwychwstanie. Krzyż znajduje się w centrum tych wydarzeń. Jednak misterium Zbawienia jest obecne w dziele całego życia Chrystusa; jest już w Jego Wcieleniu, przez które, stawszy się ubogim, ubogacił nas swoim ubóstwem.

Misterium Odkupienia spełnia się w życiu ukrytym Jezusa, w którym przez swoje poddanie naprawia nasze nieposłuszeństwo; w Jego słowie, przez które oczyszcza słuchaczy w Jego uzdrowieniach i egzorcyzmach, przez które „On wziął na siebie nasze słabości i nosił nasze choroby" (Mt 8,17) i na końcu w Jego przyjściu w chwale.

Wszystko, co Jezus uczynił, powiedział i wycierpiał, miało na celu na nowo skierować człowieka do jego pierwotnego powołania. Całe bogactwo Chrystusa jest przeznaczone dla każdego człowieka i stanowi dobro każdego człowieka. Chrystus nie żył dla siebie, ale dla nas, od chwili Wcielenia „dla nas ludzi i dla naszego zbawienia" aż do swojej Śmierci „za nasze grzechy” (l Kor 15,3) i Zmartwychwstania „dla naszego usprawiedliwienia” (Rz 4,25). Także teraz jeszcze jest On naszym „Rzecznikiem wobec Ojca” (l J 2,1). Ze wszystkim, co przeżył i wycierpiał za nas raz na zawsze, jest ciągle obecny „przed obliczem Boga”, „aby teraz wstawiać się za nami” (Hbr 9,24).

Jezus w całym swoim życiu ukazuje się jako nasz wzór: jest „człowiekiem doskonałym”, który zaprasza nas, abyśmy się stali Jego uczniami i szli za Nim. Przez swoje uniżenie dał nam wzór do naśladowania, przez swoją modlitwę pociąga do modlitwy, przez swoje ubóstwo wzywa do dobrowolnego przyjęcia ogołocenia i prześladowań (KKK 520).

Syn Boży pragnie przekazać nam, jakby rozwijać i przedłużać swe misteria w nas i w całym swoim Kościele przy pomocy łask, których chce nam udzielić oraz skutków, których dzięki tym misteriom pragnie w nas dokonać. W takim znaczeniu Chrystus pragnie dopełnić w nas swoje misteria.

Adwent stanowi potrójne oczekiwanie:

1. Na przyjście Jezusa w tajemnicy Narodzenia Pańskiego.

2. Na przyjście Chrystusa Sędziego na końcu czasów.

3. Na przychodzenie Boga ukrytego w Słowie.

Okresem Adwentu rozpoczynamy nowy rok kościelny, liturgiczny. Samo słowo „Adwent” oznacza przyjście naszego Zbawiciela, którego powinniśmy oczekiwać i na to spotkanie z Nim trzeba nam się przygotować. Pierwsza część Adwentu (do 16 grudnia) akcentuje prawdę o paruzji, czyli o ponownym przyjściu Chrystusa na Świat, na sąd. W przypadku każdego z nas będzie to spotkanie w godzinę Śmierci.

Liturgia adwentowa wzywa nas do czujności, do czuwania, abyśmy nie zmarnowali życia. Druga część Adwentu (od 17 grudnia) jest czasem przygotowania na pamiątkę pierwszego przyjścia Pana Jezusa, tzn. na uroczystość Bożego Narodzenia. Główne, adwentowe postaci - to Najświętsza Maryja Panna, Patronka adwentowego czuwania; prorok Izajasz zapowiadający przyjście Zbawiciela i największy z proroków Św. Jan Chrzciciel, który bezpośrednio przygotowywał lud na spotkanie Mesjasza, wzywając do prostowania Jemu Ścieżek w naszym sercu. Chociaż w Adwencie dominuje kolor szat fioletowy, nie ozdabia się ołtarza kwiatami, jak uczy Kościół, jest to czas radosnego oczekiwania, gdyż przychodzi nasz Zbawiciel, pełen miłosierdzia.

Ważną postacią, którą spotykamy w Adwencie jest Święty Jan Chrzciciel, bezpośredni poprzednik Pana, posłany, by przygotować Mu drogi. Ten „Prorok Najwyższego” (¸k 1,76) przerasta wszystkich proroków, jest ostatnim z nich, zapoczątkowuje Ewangelię, pozdrawia Chrystusa już w łonie matki i znajduje radość jako „przyjaciel oblubieńca” (¸k 3,29), nazywając Go Barankiem Bożym, „który gładzi grzech Świata” (¸k 1,29). Poprzedzając Jezusa „w duchu i mocy Eliasza” (¸k l, 17), Świadczy o Nim swoim przepowiadaniem, swoim chrztem nawrócenia, a w końcu swoim męczeństwem.

Chrześcijanin czerpie wzór z Jana Chrzciciela i z jego niesamowitych słów: „Potrzeba, by On wzrastał, a ja żebym się umniejszał” (J 3,30). Kościół zaś obchodzi dzień Śmierci Jana Chrzciciela w dniu, kiedy słońca zaczyna w przyrodzie ubywać.

Tak się dzieje aż do dnia Narodzenia Pańskiego, od którego słońca zaczyna przybywać. W ten sposób w cykl przyrody wpisane jest umniejszanie się Jana Chrzciciela, a wzrastanie Chrystusa, Słońca Wszechświata.

Podstawowym nabożeństwem Adwentu są w Polsce roraty. Podczas tej Mszy ku czci Matki Bożej, pali się dodatkową, niegdyś siódmą, Świecę symbolizującą Matkę Bożą, która jako gwiazda zaranna, jutrzenka poprzedziła przyjście na Świat Światła słonecznego, prawdziwej Światłości, naszego Pana Jezusa Chrystusa. Świeca Maryjna przybrana w białą wstążkę oznacza też przywilej niepokalanego poczęcia Maryi, jej czyste, Święte i nieskalane życie poświęcone całkowicie Bożemu Synowi. W wielu kościołach przybliżanie się Świąt Narodzenia Pańskiego symbolizują wieńce adwentowe lub drabinki, po których zstępuje do żłóbka dzieciątko.

Adwent w rodzinie

Można samemu przygotowywać Święta. Można wszystko kupić! Minęły już czasy, gdy rzeczywiście nic ładnego nie można było dostać i chcąc mieć oryginalne ozdoby choinkowe trzeba było robić je własnoręcznie. W wielu domach z braku funduszy robiło się prezenty choinkowe.

Może to były smutne i biedne czasy... Ale pozostawiły niezwykłe wspomnienia, ciepło, integrowały rodzinę i napełniały domy szczególnym życiem. Współczesny adwent, w którym przygotowania do Świąt polegają na. kupowaniu, zupełnie odarliśmy z ciepła i więzi. Niestety w czasie zakupów więzi nie wzmocnimy, a nawet możemy się pokłócić (nadmiar wrażeń, emocji, pokus, rozczarowań). Co można więc zrobić wspólnie w rodzinie?

Wieniec adwentowy

Powstał na kilka dni przed pierwszą niedzielą adwentu i gościć będzie na naszym stole kuchennym aż do wigilii. Materiał do wykonania go (gałązki, trawki, szyszki, liście, owoce głogu itp.) mogliśmy zebrać podczas wspólnego rodzinnego spaceru. Każdą z czterech Świec zapalamy uroczyście w kolejne niedziele, zdarzają się też przez cały tydzień  „bitwy”, które dziecko przy kolejnym posiłku zapali Świecę...

Praca nad sobą

Nie byłoby by prawdziwego adwentu bez postanowień. W pierwszą niedzielę każdy członek rodziny deklaruje podczas rodzinnej modlitwy, nad czym będzie pracował. Dzieciom, aby im pomóc w pracy nad sobą, robimy tabele, do zapisywania postępów. Tabele wiszą w widocznym miejscu. Udany dzień odznacza się specjalnym znakiem. Dni, kiedy postanowienie nie wyszło pozostają puste i można będzie je później naprawić. O wyniki tej pracy nad sobą zapyta Św. Mikołaj podczas wigilii.

Prezenty

W adwencie można wykonać także podarunki dla bliskich. Prezenty robione, mimo że nie zawsze są piękne, mają w sobie coś niepowtarzalnego. Niosą w sobie trud i serce, tego, kto je wykonał. I jeszcze jedno. Czas. Ten towar na wagę złota. Prezent od dzieci, oznacza ile czasu poświęciły tylko dla prezentobiorcy. Rolą dorosłych jest tylko podrzucić lub stonować pomysły i ewentualnie zakupić materiały. Praktyczne urządzenia z papieru, wyklejane obrazki, włóczkowe szaliczki... to czar, który trudno odsprzedać za kupowane w pośpiechu w supermarkecie kolorowe „przyda – się”.

Ozdoby choinkowe

Adwent to także czas, aby pomyśleć o dekoracjach choinkowych. Choinka ustrojona ozdobami robionymi przez dzieci nie jest specjalnie elegancka. Jednak siła wspomnień, twórczego szału, niepowtarzalnych dziecięcych pomysłów i zrozumiałych tylko dla rodzinnego grona komicznych nieraz skojarzeń jest pociągająca. Powstają niezwykłe łańcuchy, pierniczkowi członkowie rodziny, szalone anioły... Można je wykonać dla Pana Jezusa. Niektóre cuda uda się zachować, więc obudzą kiedyś wspomnienia z dawnych lat.

Szopka

Przed Świętami można przygotować domową szopkę. Najważniejsze w szopce są figurki Matki Bożej i Św. Józefa. Dzieciątko można zamaskować w sianku. W rodzinnej szopce mogą pojawić się ciekawe postaci np. wężyki (bo najprościej je zrobić trzylatkowi) oraz dinozaury (ulubieńcy smyków). Ważne, żeby to była stajenka rodzinna.

Jasełka

Także stroje do jasełek rodzinnych wymyślamy przed Świętami,  wspólnie myszkując po szafach w poszukiwaniu tiulu dla Anioła i lisiej czapy dla Św. Józefa. Dzieciątkiem jest zwykle najmłodszy członek rodziny albo lalka, a resztą aktorów pozostali goście. Niektórzy trochę z zaskoczenia zostają mianowani królami, inni pieczołowicie szykują role. Śmiechu i pięknego kolędowania co nie miara!

Występy

dla Św. Mikołaja

Przed Świętym Mikołajem trzeba się zaprezentować, przecież widział nas rok temu. Można ćwiczyć z dziećmi piosenki, wierszyki lub figury akrobatyczne dla tego szczególnego gościa. Jest to ważne dla dzieci. To nie Pani w szkole nas oceni, to ktoŚ przybywający z zupełnie innego wymiaru... I na tą ocenę czekają.

***

Jak widać, takie adwentowe szykowanie Świąt Bożego Narodzenia wymaga sporo pracy. Ale przygotowania mają same w sobie wartość. Przeżyte tak twórczo, wzmagają chęć do twórczego życia. Pozostaje po nich radość, ciepło i dobro, które są kierunkowskazami na cały rok.

ks. Zbigniew Bigda

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: