Czy Mary Poppins może pomóc?

Zaalarmowani pogarszającą się sytuacją Brytyjczycy opracowali programy, mające na celu radzenie sobie z problemem, także wśród najmłodszych. Już w 1988 r. wszedł w życie ASBOs (Anti Social Behaviour Orders), niedługo później ABC (Acceptable Behaviour Contracts). Funkcjonują na zasadzie komplementarnej, z tym, że pierwszy wykorzystuje narzędzia procedur prawnych, podczas gdy ABCs nie jest obligatoryjny i mniej formalny. Angażują policję, wspólnoty lokalne, organizacje, placówki edukacyjne, oraz profesjonalistów. Wprowadzony po raz pierwszy w Islington ABCs, mający na celu zmianę zachowania młodzieży w wieku od 10 do 17 lat, połączył wysiłki wszystkich, na których spoczywa odpowiedzialność za brak akceptowalnego społecznie zachowania: wychowawców, samych młodych oraz rodziców.

Obydwa programy, chociaż mogą poszczycić się wymiernymi efektami, nie przyczyniły się do redukcji problemu. Okazało się bowiem, że nikt nie jest w stanie pomóc, jeśli proces wychowawczy nie zacznie się w rodzinie. A rodzice często zupełnie nie radzą sobie z wychowywaniem własnych dzieci.

Jak wynika z opublikowanego niedawno sondażu, przeprowadzonego dla potrzeb Home Office przez brytyjski Ośrodek Badań Rynku i Opinii Społecznej MORI, który objął 2 tys. osób, ponad połowa respondentów wyraziła przekonanie, że jedną z głównych przyczyn antyspołecznych zachowań jest złe wychowywanie dzieci przez rodziców.

Dlatego jedna z ostatnich inicjatyw brytyjskiego rządu, na którą przeznaczone są fundusze w wysokości 4 milionów funtów, zakłada powstanie w kilkudziesięciu rejonach Wielkiej Brytanii sieci placówek zatrudniających specjalistów (głównie psychologów), zajmujących się kwestiami wychowywania w rodzinie. Do ich zadań należeć będzie m.in. oferowanie rodzicom dostępu do profesjonalnego poradnictwa.

Według doniesień Home Office, planowane jest dotarcie w ten sposób do dodatkowej liczby 20 tys. rodziców rocznie. Będzie to miało miejsce po części dzięki obowiązkowym kursom dla rodziców, a po części dzięki propozycji nie obligatoryjnych zajęć. Formy wsparcia obejmą m.in. indywidualną pomoc oraz lekcje dotyczące zagadnień wychowawczych .

Rząd jest przekonany, że taka, oficjalnie ustanowiona forma pomocy, zakładająca wywieranie nacisku na niektórych rodziców, by uczęszczali na lekcje mające pomóc im w kontroli nie chcących podporządkować się pociech, może być użyteczna dla ogromnej większości ojców i matek.

Jako dowód na istnienie zapotrzebowania na profesjonalne formy pomocy w postępowaniu ze zbuntowanymi nastolatkami i dziećmi, wskazuje m.in. na popularność dotyczących problematyki wychowawczej programów typu „Superniania” (oskarżanych jednakże często o schematyzację i powierzchowność). Obecna w nich niania, niczym Mary Poppins z popularnej opowieści dla dzieci, dokonuje na ekranie prawdziwych cudów, w przeciągu kilku dni, nieomal w magiczny sposób zamieniając dzieci z dzikich bestii w potulne baranki.

Mimo że projekt ingerencji władz w życie rodzinne spotkał się ze słowami krytyki, rząd brytyjski jest przekonany, że sukces programów uczących jak wychowywać jest zbyt oczywisty, by go ignorować. „Nie chodzi tu o to, by mówić ludziom, jak mają wychowywać dzieci. Rząd musi odegrać istotną rolę w organizowaniu form wsparcia dla rodzin, które go potrzebują” – podkreśla Tony Blair.