Byle nie święty

Św. Mikołaj to postać, doskonale ilustrująca proces sekularyzacji naszego życia. Im więcej wszelkiej proweniencji „mikołajów” macha do nas przyjacielsko łapką a to z ekranów, a to ze sklepowych wystaw – tym mniej św. Mikołaja, którego postać wiąże się przede wszystkim ze świadectwem świętości konkretnego człowieka, którego Kościół wspomina w kalendarzu liturgicznym 6 grudnia.

Co więcej – rzesze „mikołajów” są dokładnym zaprzeczeniem św. Mikołaja. Przede wszystkim dlatego, że wszystko można o nich powiedzieć, ale na pewno nie to, że święte. Otóż świętymi dalece nie są. Są motorem marketingowych chwytów, gdy św. Mikołaj kojarzony jest z bezinteresownym obdarowywaniem ubogiego człowieka. Są banalne, sentymentalne i puste – gdy św. Mikołaj to m.in. świadek wiary, który cierpiał uwięzienie i nie wyparł się Chrystusa podczas prześladowań Dioklecjana. Wreszcie te zastępy pożałowania godnych tworów mikołajopodobnych (w Polsce ludowej były kiedyś wyroby czekoladopodobne) są zwyczajnie kiczowate i zdobią już nawet rozkładówki „Playboy`a”.

Za czasów socjalizmu św. Mikołaja próbowano w Polsce zastąpić Gwiazdorem i Dziadkiem Mrozem. Teraz Mikołaj może zostać, byle tylko nie był świętym. Tymczasem my dbajmy o to, by wspomnienie tego sługi Pana towarzyszyło nam przez cały adwent, aż do Bożego Narodzenia, kiedy to pochylimy się nad Nieskończonym Bogiem urodzonym w żłobie. Ten Bóg urodził się w stajni, bo nie było dla Niego innego miejsca. Dzisiejszy świat wydaje się równie nieprzyjazny dla Chrystusa i tych, którzy są Jego świadkami.