Wiadomości

Gazeta Niedzielna

04/12/2006 21:41:27

Adwentowe reminiscencje

„Czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy Pan domu przyjdzie” – św. Marek opisując wydarzenia czasów eschatologicznych ma na celu wzbudzenie w nas czujności. Taki właśnie bowiem jest czas Adwentu. Adventus – przybycie, zbliżanie się, a zarazem czas oczekiwania, który mierzy się miarą postępu duchowego. Dla starożytnych Rzymian słowo to oznaczało oficjalny przyjazd cezara. W chrześcijaństwie terminem tym określa się radosny czas przygotowania do Narodzenia Pańskiego, w którym wspomina się pierwsze przyjście Jezusa i jednocześnie oczekuje się ponownego Jego przyjścia na ziemię.

Oczekiwanie na przyjście Jezusa jest źródłem wielkiej radości. Któż z nas nie cieszy się z wizyty Kogoś, kto zajmuje w sercu szczególne miejsce? Kiedy nadejdzie? Tego nikt z nas nie wie. Ale płomyk nadziei i radości rozpala serca nasze. Adwent przypomina nam również, że całe nasze życie jest czekaniem. Zawsze do czegoś dążymy. Człowiek, który w życiu już na nic nie czeka, jest nieszczęśliwy. Nasze życie staje się piękne dlatego, że jest czekaniem, jest dążeniem do czegoś, czekaniem na Kogoś, czekaniem na przychodzącego Chrystusa.

Doświadczyliśmy być może – powiedział Ronald Knox w swoim adwentowym kazaniu – co znaczy podróżować w nocy, idąc wiele kilometrów z oczyma tęsknie zwróconymi ku światłu, które oznacza znajdujący się gdzieś daleko dom. Jakże trudno w ciemnościach ocenić odległość! Może być to zarówno parę kilometrów, jak też kilkaset metrów. Nie wolno wówczas utracić światła sprzed oczu, bo łatwo można zatracić cel swojej wędrówki. I trzeba nam nieustannie żyć tym światłem. I samemu być światłem. I wspierać się nawzajem we wspólnym wędrowaniu.

Kilkoro rodziców siedząc na ganku u sąsiadów rozmawiało o swoich dzieciach. Mówili o niesprzyjającym środowisku, w którym dzieci muszą dorastać – środowisku pełnym narkotyków, przemocy i wszechogarniającego poczucia beznadziejności. Jak oni, rodzice, mogą wnieść jakiś promień światła do świata swoich dzieci, który wydaje się tak mroczny i beznadziejny? Czy mogą mieć dostatecznie silny, pozytywny wpływ na życie swoich dzieci, by mogły one nie tylko przetrwać, ale również starać się zmienić otaczający je świat?

Jedna z matek, nauczycielka fizyki, powiedziała:

– Myślę, że możemy zmienić życie naszych dzieci, jeśli staniemy się latarnikami.

– Latarnikami? Co masz na myśli? – spytali inni.

– Na przełomie wieków latarnik chodził po ulicach i zapalał latarnie. Miał długą tykę za świeczką na końcu i w ten sposób dosięgał naftowych latarni – wyjaśniła. – Ale z daleka latarnik nie był widoczny. Światełko jednej małej świeczki nie świeciło zbyt jasno w mroku nocy. Jednak – ciągnęła dalej – można było śledzić trasę latarnika, kiedy szedł ulicami. Jego świeczka była ledwie widoczna, dopóki nie rozpaliła płomienia latarni. Promienny blask rozpraszał częściowo mrok nocy, a gdy spojrzało się za siebie, widać było, że światło palących się latarni oświetla ulicę, tak że było jasno jak w dzień. Mrok został przezwyciężony.

Rodzice zakrzyknęli chórem:

– Tak jest! Będziemy latarnikami dla naszych dzieci. Będziemy dla nich wzorem. Użyczymy naszego płomienia, by każdemu dziecku zapalić jego lampę mądrości, a nasza miłość dostarczy paliwa niezbędnego do podtrzymywania ognia. Postaramy się, by jego światło stało się na Tyle silne, aby przezwyciężyć mrok i beznadziejność świata.

I jeśli jest adwent, to również po to, abyśmy przypomnieli sobie, że trzeba nam być latarnikami. Wspaniale ilustruje to mądrość papieża Jana XXIII, który kiedyś powiedział: „Każdy wierzący na tym świecie musi stać się iskrą światła”.