Wiadomości

Link Polska

03/12/2006 11:15:44

Wiele prawd, jedna Biblia

Trudno dowiedzieć się od Irlandczyków jakie są różnice pomiędzy poszczególnymi wyznaniami, ponieważ tematy polityczne i religijne są tematami tabu, a poruszanie ich jest nieznajomością etykiety grzecznościowej, w ekstremalnych przypadkach nadmierna ciekawość może stać się sprawą życia i śmierci. Tematy te stają się jeszcze większą zagadką dla Polaka przyjeżdżającego z kraju jednolitego pod względem religijnym i kulturowym. Statystyczny Kowalski spotyka się tu z wielością i różnorodnością kościołów protestanckich, które w ojczyźnie stanowią jedynie kilkuprocentową mniejszość. W pewnym sensie Polacy stają się częścią konfliktu, będąc nomen omen jedną ze zwaśnionych stron, nawet jeśli nie uczęszczają do kościoła.

Kolebka chrześcijaństwa i terroru

Chrześciańska tradycja „wyspy teologów i świętych” sięga już V wieku. Niestety obecnie północna część wyspy szczyci się zupełnie inną sławą.

Korzenie konfliktu pomiędzy katolikami i protestantami sięgają XVII wieku, gdy do rdzennej ludności irlandzkiej dołączyli przybysze z Anglii i Szkocji. W większości byli oni reprezentantami kościołów reformowanego i protestanckiego, podczas gdy Irlandczycy byli katolikami. Protestanci z Ulsteru to właśnie głównie potomkowie szkockich i angielskich osadników.

Dziś Republika Irlandii (Irlandia Południowa) jest w 95 % katolicka, natomiast w Irlandii Północnej 57 % całej populacji stanowią protestanci, którzy dzielą się na wiele frakcji i denominacji.

Śmiertelnie poważnie

W Irlandii zauważyć można pewien paradoks językowy i społeczny. Wyrazy katolicki i protestancki nabrały nowego znaczenia, ponieważ używa się ich bardziej do opisania rejonu zamieszkania i miejsca edukacji, niż wskazania miejsca w którym ludzie modlą się w niedziele.

Współczynnik regularnego uczęszczania do kościoła wiernych przewyższa średnią europejską, przy czym ilość zamachów terrorystycznych i zabójstw o podłożu religijnym jest również rekordowa. Irlandia Północna jest więc na pewno miejscem, gdzie religijność traktuje się poważnie, czasami nawet „śmiertlenie poważnie”. Trudno nie zauważyć na ulicach wykrzykujących kaznodziejów i billboardów z wersetami biblijnymi. Częściej niż ulotkę reklamową na ulicy można dostać zaprosznie do kościoła albo traktat z 3 krokami do nawrócenia się od grzechu. Trudno również nie zauważyć podzielonych murami osiedli w Belfaście i twierdz w których ukrywa się policja.

Wiele prawd, jedna Biblia

Jeden z prezenterów radiowych programu Talkback emitowanego na żywo na antenie BBC Radio Ulster, kiedyś nauczył się, że konieczne jest posiadanie Biblii na swoim biurku w studio, ponieważ często musiał sprawdzać wypowiedzi telefonujących osób i konfrontować je z Pismem Świętym na potrzeby dyskusji. Biblia wydaje się więc nie tylko źródłem konfliktu, ale i rozjemcą zwaśnionych stron na drodze ekumenii i szukania wspólnych argumentów porozumienia.

„A On (Jezus) mu powiedział: Będziesz miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej myśli swojej. To jest największe i pierwsze przykazanie. A drugie podobne temu: Będziesz miłowal bliźniego swego jak siebie samego. Na tych dwóch przykazaniach opiera się cały zakon i prorocy”.

(Mt 22:37-40)

Spory Jezusa z faryzeuszami pokazują Jezusa – prawdę, który występuje przeciwko religijnej obłudzie i skostniałej tradycji i ugrupowanie fundamentalistów, których nazywano w starożytności „uczonymi w Piśmie”. Paradoksalnie zarówno faryzeusze, jak i Jezus, posługiwali się Biblią, ale tylko jedna ze stron używała w tym celu miłości.

„Odpowiedział mu Jezus: Ja jestem drogą i prawdą, i życiem, nikt nie przychodzi do Ojca, jak tylko przeze mnie.” (J 14:6)

Protestanci, Katolicy i Chrześcijanie

W ostatecznym rozrachunku obu stronom brakuje miłości do bliźniego o której mówił Jezus w przypowieści o Samarytaninie, a to element bez którego chrześcijaństwo staje się religią symboli. Jest też alternatywna grupa chrześcijan, po obu stronach barykady, zmęczona konfliktem religijno-polityczno-społecznym, która nazywa siebie „prawdziwie wierzącymi”. Takie wyróżnienie wydaje się być jak najbardziej biblijną motywacją i profilem zbliżonym do wyglądu pierwszych zborów chrześcijańskich.

Ray Davey pionier irlandzkiego ruchu ekumenicznego powiedział: „Jeśli my chrześcijanie nie mówimy o pojednaniu to nie mamy nic do powiedzenia".

Łukasz Nowicki