11 listopada – Święto Niepodległości

Gdziekolwiek i jakkolwiek było to możliwe – Polacy przechowywali swoją tożsamość. Była to niezwykle bolesna, ale cenna lekcja. Zaledwie dwadzieścia dwa lata później Rzeczpospolita znowu miała zniknąć z mapy Europy. Ów kawałek ziemi ciągnący się wzdłuż Wisły, między Tatrami a Bałtykiem, miał przejść przez niewyobrażalną grozę dwóch totalitaryzmów. Jakby tego było mało, przyszedł później czas mgły, która wkradała się pod powieki i mąciła wzrok, oplatała się wokół serc i zabierała ich ciepło, sączyła się do umysłów, by zniewalać ludzi bardziej, niż kraty w oknach. PRL był czasem szczególnej walki o tożsamość, bo we mgle tylko nieliczni zachowali w pamięci prawdziwy obraz rzeczywistości i dzięki temu potrafili poruszać się w świecie czerwonych mamideł i zjaw.

Dziś Polska znów jest nie tylko stanem duszy, ale również suwerennym miejscem na mapie Europy. Pomimo tego, że wszystko, co w tym narodzie najlepsze, było programowo niszczone.

Pewnie, że czasem chciałoby się bardzo, by Marszałek Piłsudski zszedł z cokołu przed Grobem Nieznanego Żołnierza w Warszawie, wpadł do Sejmu zrugał część posłów, kilku ministrów. A może właśnie Marszałek stoi na swoim cokole jeszcze bardziej skamieniały, bo widzi zbyt wiele... Na pewno jednak duch Marszałka stał się jednym z elementów tego, co z biegiem lat staje się tożsamością narodu. I wiele takich duchów siedzi w nas i uczy deklinacji słowa polskość...

Polskość to nie biologiczny procent Polaka w Polaku i nazwisko kończące się na -ski, lecz chęć rozmowy z tymi duchami, które z pokolenia na pokolenie w coraz bardziej doborowym gronie zbierają się w naszej świadomości; w tym, co przyjmujemy jako swojà kulturę. Swojà, to znaczy tę, którà się pokochało. Tylko wtedy jest możliwe, by to, co nazywa się Polskà, mogło istnieć nawet wówczas, gdy Świat trzęsie się w posadach, a linie granic wykreślają na mapach polityczni szaleńcy.

Kiedy Józef Piłsudski przyjechał do Warszawy w 1918 roku, polska państwowość wcale nie dźwignęła się z niebytu, ale z ludzkich emocji i intelektów. Serca i umysły to te gliniane naczynia, w których można przechować przez wieki największe skarby. Jak powiedział Jan Paweł II: „Potrzeba nieustannej odnowy umysłów i serc, aby przepełniała je miłość i sprawiedliwość, uczciwość i ofiarność, szacunek dla innych i troska o dobro wspólne, szczególnie o to dobro, jakim jest wolna Ojczyzna.”

Świat się zmienia i jest żywiołem coraz bardziej dynamicznym. Na naszych oczach wiele pojęć ulega przedefiniowaniu. Niedawno w Londynie spotkałem parę młodych ludzi mówiących nieskazitelnà polszczyznà. Nieskazitelna polszczyzna w Londynie to, samo w sobie, nic nadzwyczajnego. Jednak ci ludzie byli czarnoskórzy. Urodzili się i wychowali w Polsce. Są Polakami. 11 listopada to również ich Święto.

Na Placu Piłsudskiego, jeszcze kiedy miejsce to nosiło zupełnie inną nazwę, papież z Polski zawołał: „Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi. Tej ziemi!”. Miejmy nadzieję, bo to najlepsze życzenie dla Polski, jakie można mieć, że przywołany wówczas Duch będzie między nami cały czas. Miejmy nadzieję, że ten niezwykły biały Pielgrzym, który, będąc synem polskiej ziemi, wprowadził Kościół Powszechny w III tysiąclecie, choć jest już na ordynansach u Najwyższego i na spacery może chodzić z Marszałkiem, ma na nas baczenie – na tych, co w kraju oraz na tych, którzy rozrzuceni po świecie, korzystają z gościnności innych narodów i kultur. Z okazji 11 listopada życzmy sami sobie, byśmy dalej, z pokolenia na pokolenie, potrafili przekazywać tę jednà z najpiękniejszych polskich cech – umiłowanie wolności, zwłaszcza wtedy, gdy ta wolność wymaga i kosztuje wiele. Wolność to jedno z najbardziej podstawowych praw człowieka, to jedna z najbardziej uniwersalnych wartości. 11 listopada jest dla nas dniem, w którym świętujemy nasze przywiązanie do tej wartości. Jednak prawdziwie wolnym można być tylko wtedy, kiedy pozwalamy, by Duch wiał wśród nas...

Szymon Gurbin

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: