Okruszek dobra

Jednak świetlica socjoterapeutyczna przy parafii ks. Marianów w Grudziądzu jest miejscem jak magnes przyciągającym całą masę dzieci, z którymi życie nie obchodzi się zbyt delikatnie. Tutaj, w atmosferze świętego niepokoju, wszelakim łobuziakom i psotnikom wyrasta anielskie opierzenie. I pewnie z tego powodu nawet ks. proboszcz godzi się, że w plebani, zamiast świątobliwo-urzędowej ciszy, daj się słyszeć pokrzykiwania beztroskiej zabawy.

W Grudziądzu, mieście położonym na północ od Torunia, liczba mieszkańców w ciągu ostatnich lat spadła o kilka tysięcy osób. Jeszcze niedawno było tu bezrobocie sięgające niemal 30%. Władzom samorządowym zjeżyły się włosy na głowie, kiedy Powiatowy Urząd Pracy alarmował, że wiele rodzin dotkniętych jest nędz, bo pracy nie maj obydwoje rodzice, a jedynym źródłem utrzymania tych ludzi często s niewielkie emerytury, lub renty dziadków i babć.

W takich realiach kwitną wszelkiej maści społeczne patologie, a umorusane dzieci wychowywane przez przepite ulice i cuchnące uryn bramy, to owoce owego stanu rzeczy.

Parafia prowadzona przez księży Marianów leży w samym centrum starej części miasta, gdzie policja dopiero po zainstalowaniu “monitoringu” ulic przez system kamer, zagwarantowała mieszkańcom w miarę bezpieczną możliwość poruszania się po zmroku. Po zmroku zresztą ulice s tu zupełnie wymarłe…

Ks. Wacław Pokrzywnicki pracuje w Grudziądzu już od kilku lat. Można go łatwo poznać, bowiem z reguły wokół jego osoby gromadzi się mniejsza lub większa liczba rozkrzyczanych małolatów – tych, których udało się wyciągnąć z obdrapanych podwórek i cuchnących bram. Kiedy proszę, by powiedziały coś o swoim opiekunie, zgodnie wykrzykuj: „kochamy ks. Wacka!”

Ks. Wacek, bo tak wszyscy tu nazywaj ks. Pokrzywnickiego, to człowiek z niegasnącym uśmiechem na twarzy i głów pełnych szalonych pomysłów. Taki człowiek w parafii, to jak dynamit pozytywnej energii, pomimo tego, że rzeczywistość wcale nie jest różowa. A może nie pomimo, ale właśnie dlatego...

Trudno jednak pomóc wszystkim. Czasami proza życia okazuje się silniejsza, niż wszystkie wysiłki. Jeden z przychodzących do Świetlicy chłopców ponownie uciekł od Świata, którego pewnie zupełnie nie rozumiał, w narkotyki. Ks. Wacek dobrze pamięta tego wrażliwego chłopca. Andrzej wychował się w zupełnie zniszczonej przez alkohol rodzinie. Ojciec był pijany, albo siedział w więzieniu. Liczne rodzeństwo miało kłopoty w szkole. Dla wielu nauczycieli takie „okazy” to tylko udręka, najłatwiej jest je wysłać do jakiejś szkoły specjalnej, do klas z programem nauczania dla osób opóźnionych w rozwoju. A pierwotnym problemem nie był wcale opóźniony rozwój...W ten sposób dzieci, które powinny być otoczone szczególną opiek, zostały przez system edukacji zepchnięte na boczny tor.

Andrzej często wagarował, ale bardzo pomagał swojej mamie. Przynosił do domu jedzenie, które dostawał w okolicznych sklepach w zamian za pomoc przy sprzątaniu. Czasem udało mu się zarobić, albo wyprosić u kogoś jakieś pieniądze. Rzeczywistość przyparafialnej Świetlicy była dla niego zupełnie innym Światem, była też ogromn szans... Andrzej jednak „odpłynął” w klej. Niedawno zmarł jego brat, który tzw. normalne życie również minął bocznym torem, prowadzącym przez półmrok zakamarków pijanych ulic i kończącym się w ciemnym tunelu beznadziei. Jednak takie klęski motywuj do jeszcze większego zaangażowania w pracę.

Dzieci ze Świetlicy socjoterapeutycznej bardzo kochaj ks. Wacka. Być może właśnie dlatego, że ten człowiek ma w sobie radość będąc alternatyw dla strachu, który na co dzień towarzyszy wielu z tych małolatów. Przy okazji codziennej zabawy, odrabiania lekcji, przy posiłkach jedzonych codziennie w parafialnej stołówce, dzieci poznaj również, co, albo Kto jest źródłem tej radości.

Ks. Wacek wyjmuje album ze zdjęciami i z dum pokazuje zdjęcie dziewczyny, która kiedyś, w Świetlicy prowadzonej przez marianów, odnalazła nie tylko spokój i ciepło, ale również zakonne powołanie. Dziś jest w postulacie...

Jednak Świetlica „Okruszek”, jak podkreśla ks. Wacek, to nie tylko jeden duchowny, ale cały zastęp ludzi chcących bezinteresownie pomóc. Świetlica, przez którą przewija się kilkadziesiąt dzieci, korzysta z pomocy zaprzyjaźnionych pedagogów, psychologów, nawet prawników. Do przygotowywania posiłków, dzięki którym dzieci codziennie maj zapewnione dobre wyżywienie, angażowani s rodzice. Jak mówi ks. Wacek, to również doskonała okazja, by złapać kontakt z tymi ludźmi, pomóc nie tylko ich pociechom, ale również im samym. W ten sposób parafia nie jest anonimowym miejscem, gdzie przychodzi się w niedzielę na 45-minutow Mszę Św. Jest natomiast miejscem, gdzie bliscy sobie ludzie maj wspólne troski, razem ciesz się, martwi, być może czasem nawet płacz.

Za spraw „Okruszka” małolaty maj również okazję zobaczyć Świat. Zgodnie z zasad, że dla Pana Boga nie ma rzeczy niemożliwych, ks. Wacek znajduje ludzi wspierających działalność Świetlicy, dzięki czemu od czasu do czasu można pojechać na eskapadę gdzieś w Polskę, albo nawet za granicę. Dzięki przyjaciołom mieszkającym w Londynie, udało się też stworzyć pracownię komputerów, służąc do nauki, do zabawy, ale będąc również internetowym oknem na nowoczesny, cybernetyczny Świat.

A obok, za Ścian, ks. Wacek gra w ping-ponga z małymi łobuziakami, którzy dobrze wiedz, że ksiądz nie jest taki straszny, jak go maluj, że parafia bije prawdziwym rodzinnym ciepłem, że w pobliżu Kościoła mroki i lęki rozpraszaj się.

Szymon Gurbin

Dzieciom ze Świetlicy „Okruszek” można pomóc, przesyłając czeki na Akcję Miłosierdzia ”Gazety Niedzielnej”