Trzeci koniec kija

Od kilku tygodni w brytyjskich mediach daje się zauważyć wzrost zainteresowania problemem imigracji zarobkowej do tego kraju. Sprawy te stają się także dość częstym tematem wypowiedzi polityków zarówno partii rządzącej, jak i opozycji. Następuje tu typowe sprzężenie zwrotne. Wzrost zainteresowania polityków, przekłada się na wzrost zainteresowania mediów i na odwrót. Wszystko to zaś pojawia się w dwóch kontekstach. Pierwszy z nich, to próba znalezienia jak najmniej bolesnego dla wszystkich sposobu zarządzania imigracją. Tak się to określa, nie „ograniczania”, lecz „zarządzania”. Wielu bowiem sądzi, że obecnie sytuacja jest zupełnie niekontrolowana, a tym samym nie może być mowy o zarządzaniu czymkolwiek.
Trudno temu sposobowi myślenia nie przyznać racji, albowiem, „dzikość” tego procesu we wszystkich prawie jego przejawach jest widoczna gołym okiem. Drugim, często poruszanym tematem wspomnianych dyskusji, jest perspektywa „zalewu”, jak się to określa, siłą roboczą z Bułgarii i Rumunii –państw, które już l stycznia 2007 roku staną się pełnoprawnymi członkami Unii Europejskiej. Oba te kraje razem wzięte, mają w przybliżeniu taką samą populację, jak Polska. Stąd też istnieje słuszna skądinąd obawa, że skala napływu potencjalnych pracowników, może być podobna do tej, jaka charakteryzuje nasz kraj. Dodatkowym argumentem może zaś tu być także fakt, iż zarówno w Bułgarii, jak i w Rumunii sytuacja gospodarcza, bezrobocie i brak perspektyw na przyszłość, są o wiele większe niż w Polsce, Słowacji, czy Republice Czeskiej.

Bilans zysków i strat
Zaczyna się go obecnie robić, mając już jaką taką perspektywę czasową, albowiem od otwarcia granic minęło ponad półtora roku. Bezsprzecznie brytyjska gospodarka zyskała na tym więcej niż straciła w skali ogólnokrajowej, jeżeli chodzi o sferę biznesową. Są jednak i ciemniejsze strony tego zjawiska. Jedną z nich ma być zwiększona presja na służbę zdrowia, mieszkalnictwo i całą sferę socjalną. Póki co, wbrew obawom, nie stanowi to problemu, co nie znaczy, że tak będzie zawsze. Drugą sprawą jest „spłaszczenie” zarobków. Napływ taniej, a przynajmniej tańszej siły roboczej powoduje, i to jest fakt bezsprzeczny, zahamowanie wzrostu płac, stanowi ona bowiem konkurencję na rynku pracy dla Brytyjczyków. Wprawdzie, generalnie rzecz biorąc, siła ta wypełnia luki w zatrudnieniu, których jak wiemy, długo nie było czym wypełnić, albowiem Brytyjczycy do wielu zajęć po prostu nie palili się za bardzo i nadal się nie palą. Istnieje jednak coraz szersza sfera zatrudnienia, w której mimo iż mają oni stosowne kwalifikacje i chcą tam pracować, wypierani są z niej przez cudzoziemców. W tym kontekście zwolennicy kontroli zarządzania imigracją, mówią: „Owszem imigracja tak, ale zgodna z naszymi potrzebami rynkowymi w zakresie liczby imigrantów oraz ich kwalifikacji jakie są nam niezbędne do prawidłowego funkcjonowania państwa teraz i w przyszłości”.
Z punktu widzenia interesów tego kraju, pogląd ten trudny jest do obalenia. Przesłankami takimi kierują się przecież i te kraje, które w jakiś sposób ograniczają napływ siły roboczej. Także ochroną własnego rynku pracy. To, że czasem przesadną, to już zupełnie inna sprawa.

Kontrola poprzez zarządzanie
Gospodarka brytyjska nadal potrzebuje wykwalifikowanej siły roboczej. W niektórych regionach, jak na przykład w Szkocji, jest to także kwestią malejącej populacji, na skutek starzenia się społeczeństwa i niskiego przyrostu naturalnego. Stąd też głównym problemem władz szkockich jest nie przyrost ilościowy i jakościowy imigrantów, ale to jak ich zatrzymać na dłużej, a najlepiej na stałe. Z drugiej strony, daje się już zauważyć na rynku pracy pewien przesyt, jeżeli chodzi o niektóre specjalizacje zawodowe. Ponadto, argumentują przeciwnicy dotychczasowego kursu, istnieje spora grupa imigrantów, którzy są na tej wyspie wręcz niepożądani. Chodzi tu o sporą liczbę (mówi się o około 50 tysiącach) kryminalistów z Bułgarii i Rumunii, którzy wobec braku przepływu informacji w tym względzie mogą się na niej pojawić. Tu powołuje się na przykłady z Polski i innych krajów Środkowej i Wschodniej Europy. Wszak wobec faktu, iż nastąpił wolny przepływ ludzi w ramach Unii Europejskiej, każdy może przekraczać granice, a nikt nie ma napisane na czole, że jest notorycznym przestępcą. Budzi to poważne, i jak uczy życie, uzasadnione obawy. Nie są też szczególnie, i nie będą mile widziani, pracownicy nie posiadający żadnych kwalifikacji i nie znający języka angielskiego. Grupa ta jest dostatecznie już liczna w tym kraju. Istnieją bowiem całe dzielnice w samym tylko Londynie, zamieszkałe przez przybyszów z krajów Trzeciego Świata, których jedynymi kwalifikacjami jest to, że są. Wielu z nich to analfabeci, lub półanalfabeci, trudno im nauczyć się tutejszego języka w stopniu umożliwiającym zdobycie zawodu. W naturalny, więc sposób stronią oni od edukacji, a tym samym od pracy. Jeżeli wykonują jakieś prace to bardzo proste i w ramach własnej społeczności, za śmiesznie niskie wynagrodzenia. Najczęściej zaś latami wiszą na „garnuszku państwa”, co powoli staje się ich profesją. Nic na to jednak nie można poradzić, raz bowiem przyjąwszy na siebie obowiązek ich utrzymywania, państwu trudno byłoby z tego obowiązku zrezygnować. Wobec panującej powszechnie histerii politycznej poprawności, zjawiska tego nie da się nawet nazwać głośno po imieniu, a co dopiero zacząć coś w tej materii robić. Zjawisko to nie obce jest także społeczności polskiej. Ilu, bowiem Polaków, bez znajomości języka i bez konkretnych kwalifikacji, pracuje w „polskich biznesach” za połowę najniższych stawek?

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: