Wtulona w Boga

Za pomocą „tak” i „nie”, każdego dnia, każdy z nas zapisuje ślad swojego życia. W Historii Zbawienia jest jednak niewiasta, która – jak uczy Kościół, od momentu swojego zaistnienia była nieustannie twierdzącą odpowiedzią na każde wezwanie Stwórcy. Jej życie było permanentnym „amen”. Jej życie już tu, na ziemi, należało do rzeczywistości nowego Jeruzalem, do którego może pielgrzymować każdy z nas. Grób Chrystusa jest pusty, a Ukrzyżowana Miłość to życie – oto sedno chrześcijaństwa. Ta, której miecz przeniknął serce, była człowiekiem  – świątynią, w której Słowo stało się Ciałem. Jej macierzyńskie pośrednictwo było jednym z etapów drogi Boga – Człowieka na Krzyż. Pokorna Maryja nie jest żadnym z tych malowideł, żadną z tych figur, które spotykamy w kościołach. To człowiek, jak każdy z nas – z krwi i kości, z uśmiechów i łez. To przepełniona łaską Pana niezwykła niewiasta, której „amen” było konsekwentne od początku do końca. Chrystus przyszedł do nas przez Maryję. My możemy iść do Chrystusa wpatrzeni w ślady Jego Matki – jedynego człowieka, który nie pokalał się „nie” wypowiedzianym Bogu. Patrząc na matkę Chrystusa, widzimy drogę do Boga. Drogę do Nieba.

Kościół rzymskokatolicki, obok Kościołów prawosławnych, przyznaje postaci Matki Chrystusa szczególnie dużą rolę. Z kolei Kościoły ewangelickie swoją uwagę skupiają na Zbawicielu, który został ukrzyżowany, ale zmartwychwstał i zarzucają rzymskim katolikom przesadne rozbudowywanie mariologii i czynienie z postaci Maryi postaci wręcz boskiej. Z jednej strony wynika to z niezrozumienia katolickiej doktryny, z drugiej jednak wielu katolików nie ma dostatecznej wiedzy o nauce swojego Kościoła i w swojej religijności rzeczywiście gdzieś się gubi. Znamy Matkę Boską, co w Jasnej świeci bramie, znamy Tę z Kodnia, znamy Czarną Madonnę z Jasnej Góry, czy Matkę Bożą Cygańską z Rywałdu. Znamy Matkę Bożą Zielną i Gromniczną. Znamy Maryję z Fatimy i Maryję z Lourdes. I pośród tych wszystkich, pięknych skądinąd, ikon, za którymi często kryją się niezwykłe przykłady miłości Boga, czasem gubimy istotę naszej wiary. Skupiamy się na elementach należnych kulturze: na sztuce, na religijnej ornamentyce, a odwracamy tym samym wzrok od Nieba, w którego stronę nasze oczy kieruje właśnie Maryja.

Maryja to służebnica Pana. Ona klęczy przed obliczem Boga. Klękając PRZY Maryi, klękamy PRZED Bogiem. Bóg jest wszystkim, czego potrzebujemy. Miłość w wymiarze Krzyża, która swoimi ramionami objęła wszystkich grzeszników, nie potrzebuje już niczego, by nas zbawić. Niczego z wyjątkiem naszego „tak”. Wpatrzeni w Matkę Chrystusa, widzimy najdoskonalszy przykład świętości. Magnificat jest ostatecznie tym, do czego wszyscy jesteśmy zaproszeni. Jeśli pójdziemy drogą Maryi, dojdziemy prosto pod sam Krzyż, który otwiera nam perspektywę Zbawienia, który jest bramą Nieba.

„Ave Maryja! Pan z Tobą! Błogosławiona jesteś między niewiastami!”