MASZ „ŁUK PRZYMIERZA”

W Biblii tęcza, łuk, który Bóg położył na obłokach po cofnięciu się wód potopu i ofierze dziękczynnej ocalałego wraz z rodziną Noego, jest wyrazem przymierza pomiędzy Nim a człowiekiem (Rdz 8 i 9).

Cyprian Norwid, w opinii Jana Pawła II jeden z największych myślicieli chrześcijańskiej Europy, nazywany również "poetą Biblii", w pełni zasługuje na ten tytuł. Jego poezja prezentuje bowiem biblijną wizję świata i na Biblii opartą hierarchię wartości oraz wprowadza do języka bogactwo opartych na Biblii obrazów poetyckich - symboli, metafor, porównań, motywów-kluczy. Jednym z nich jest tęcza.

W ujęciu Biblii tęcza jest symbolem wielorakiego w swych przejawach miłosierdzia Bożego i tak przede wszystkim rozumie ten znak Norwid, gdy w poemacie "Tęcza" pisze:

 

Takie bowiem prawo-praw On na Irysie

Zakreślił, który Miłość jest, że oto

Gniew jego nawet woła na człowieka:

"Sieroto!

Ojciec ojców na ciebie czeka ".

 

Tu mają też swoje źródła piękne obrazy poetyckie. Maryja jak tęcza wygięta przez cało-przestrzeń jest jednym z darów Miłosiernego Boga ("Do Najświętszej Panny Marii. Litania"), który sam nogą w tęczy wstąpi strzemię, na walny sądów jadąc dzień ("Do Emira Abd el Kadera w Damaszku"). Młodzieńcze przeczucia, że życie nie ulegnie znikczemnieniu, zwite są w tęczę odrodzenia, którą po burzach można skubać- dla serca - na szarpie, a sztuka jest wiecznej tęczą Jeruzalem, przymierza łukiem po potopach historii ("Pożegnanie", "Quidam", "Promethidion").

Ale obok takich obrazów są i obrazy zabarwione ujemnie.

Tylko się w tęczowane barwiąc malowidła

 Nie bądź papugą uczuć ani marzeń kraską. W pałace tęcz, w tęcz szlaki wabiąc czytelnika

 By mu Świat tam zamknąć,

                        gdzie książkę zamyka.

 

 ("Pióro", "Do Walentego Pomiana").

 

W oryginalny sposób wykorzystał poeta symbol tęczy właśnie w poemacie "Tęcza". Tutaj położony na obłokach łuk - kłamie: tęcza łączy ruiny zamków Kapuletich i Montekich, wrogich sobie rodzin Romea i Julii z tragedii Szekspira, które nie chciały się pojednać sprzymierzyć i doprowadziły do śmierci młodych zakochanych:

 

Ironii jakaś siła niezgadniona

Zamków dwóch szczyty... uwieńczyła

                                    – T ę c z ą,

A jam pomyślił: tu – kłamie i ona...

Czyż łatwiej, łatwiej planetę zwaśnioną

Zeswoić z Tęczą Twórcy rozjaśnioną,

Lub upiąć w niebie gwiazdy nowej klamrą,

Niż serca ludzi – wpierw, nim ludzie zamrą ?!

 

Tak, rzeczywiście łatwiej, bo przymierze Boga z człowiekiem to krwawy trud Wielkiego Piątku. Myślę o tym, gdy patrzę na współczesny świat, na współczesną Polskę... na wypowiedzi prasowe po wizycie Benedykta XVI w Auschwitz-Birkenau,

na objawy antysemityzmu, na gorący dziś problem lustracji polskiego duchowieństwa, na nasze kłótnie "wśród swoich"...

W poemacie "Tęcza" Norwid pisał:

 

Tam - ileż razy wśród żagli pękania

Albo na falach światowej zamieci

Szukałem kart tych i opowiadania,

Skąd T ę c z y okrąg ponad Arką świecił.

 

Patrząc na dzieje jako na proces odzyskiwania przez człowieka utraconego stanu dziecięctwa Bożego szukał poeta w kulturze tych czynników, które mogą stać się łukiem przymierza, ułatwić pojednanie "dwóch niezgodnych światów".

Czy my dziś dostatecznie szukamy? I czy robiąc rachunek sumienia innym, tym drugim, zaczynamy od własnego, tak w życiu społecznym jak i na co dzień? I czy pamiętamy, że Bóg do każdego z członków ludzkiej rodziny mówi:

Sieroto! Ojciec ojców na ciebie czeka...

s. Alina Merdas

 

 

Katolicki Ośrodek Wydawniczy „Veritas”, oprócz wydawania „Gazety Niedzielnej”, prowadzi największą w Wielkiej Brytanii polską księgarnię, gdzie można kupić nie tylko dobre książki religijne, ale również słowniki, podręczniki do nauki języków obcych, poradniki, literaturę piękną, beletrystykę, a także pozycje antykwaryczne.

Zapraszamy do przeglądnięcia naszego katalogu w formacie pdf