Komentarz do czytań liturgicznych

W liturgii podczas Mszy Świętej polecając Bożemu miłosierdziu tych, którzy odeszli już z tego Świata, modlimy się takimi słowami: „Ufamy, że razem z nimi będziemy się tam wiecznie radować Twoją chwałą, gdy otrzesz z naszych oczu wszelką łzę, bo widząc Ciebie, Boże, jaki jesteś, przez wszystkie wieki będziemy do Ciebie podobni i chwalić Cię będziemy bez końca przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, przez którego obdarzasz Świat wszelkimi dobrami.”

Widzenie tej rzeczywistości, do której zmierza ludzkie życie jest konieczne, aby nie ustać  drodze, aby nie załamać się w wierze, przechodząc poprzez różne, bardzo często trudne doświadczenia.

Żeby lepiej odczytać Słowo Boże dziś głoszone o wydarzeniu z góry Tabor dobrze jest uświadomić obie w jakim dokonało się ono czasie. Nie minął jeszcze tydzień, kiedy Pan Jezus zadał apostołom dwa pytania. Najpierw - „Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?” A potem – „A wy za kogo Mnie uważacie?” Odpowiedź Piotra: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego” - Świadczy, że apostołowie byli już prawdziwie wierzącymi. A jednak to co miało nadejść w Wielki Piątek okazało się ciężarem, który całkowicie ich przygniótł. Nawet owych troje: Piotr, Jan i Jakub, kiedy schodzili z góry Tabor zaraz po Przemienieniu Pańskim, nie byli w stanie przyjąć tego, co mówił do nich Jezus, zapowiadając swoją mękę, Śmierć i zmartwychwstanie. Słuchając tych słów nie tylko „bardzo się zasmucili”, ale również w ogóle „bali się Go pytać”.

Ojciec Jacek Salij zwraca tutaj uwagę na bardzo ważny szczegół: „Pan Jezus wziął ich z sobą na górę, aby się modlić. Z całą pewnością Jezus modlił się długo, bo Ewangelista zapisuje, że uczniowie okazali się bardzo gnuśnymi towarzyszami modlitwy i w końcu posnęli. Przemienienie Jezusa zaczęło się w czasie ich snu i uczniowie byli Świadkami jedynie cząstki tego, co było dla nich przeznaczone na tej górze.

Otóż dwóch rzeczy zabrakło im na Górze Przemienienia. Nie potrafili naprawdę towarzyszyć Jezusowi w Jego modlitwie, towarzyszyli Mu tylko połowicznie. A wobec tego zbyt mało wpatrywali się w Jego oblicze. Gdyby im tego wtedy nie zabrakło, nie posnęliby również podczas Jego modlitwy w Ogrodzie Oliwnym i nie załamaliby się w wierze w Wielki Piątek. Bo zauważmy, że nawet umiłowany uczeń, choć nie opuścił Go w godzinie ukrzyżowania, w wierze jednak nie wytrwał – jasno to wynika z opisu jego zachowania w Niedzielę Zmartwychwstania.”

A jak jest z moją modlitwą, z moim przebywaniem w pobliżu Pana Jezusa?

Czy zdaję sobie sprawę, co to znaczy dla mnie, że jestem w Kościele? Przecież poprzez Kościół tak bardzo blisko jestem Jezusa - szczególnie podczas sprawowania Świętych sakramentów, w których dane jest mi uczestniczyć. Dotykam Panie Twojego Słowa, dotykam Twojego Ciała. Modlę się wraz z całą wspólnotą. A jednak - mimo takiej bliskości - wciąż jestem pogrążony jakby we Śnie. Skąd więc tyle ciemności we mnie skoro otacza mnie światłość? I słusznie się lękam - bo jest to możliwe. Zundel porównuje takie ludzkie dusze do domów zalanych słońcem, których okiennice szczelnie są zamknięte na Światło, jakby chciały pozostać w ciemnościach.

Pan Bóg dał mi wolną wolę i czeka cierpliwie, że w końcu otworzę się przed Nim całkowicie, że zgodzę się przyjąć Go nic nie rozumiejąc i wcale się temu nie dziwiąc.

Panie Jezu, proszę Cię, budź mnie, bo wciąż zasypiam. Nie rezygnuj ze mnie, bo bardzo pragnę zobaczyć Twoje oblicze i to, które masz w Ojcu i to, które mam wciąż odnajdywać w moim bliźnim.