Komentarz do czytań liturgicznych

Podąża za Nim wielki tłum ludzi. Znamienne jest to, że motywem podążania za Nim jest „morze” potrzeb ludzkich. Nie jest to tyle otwarcie się na Słowo – na nauczanie Jezusa, ile na zewnętrzne znaki, jakie On czynił na tych, którzy chorowali (J 6,2). Dzisiejszy opis nawiązuje do daru manny na pustyni (Wj 16, 1nn), ale też jest aluzją do dramaturgii bardzo trudnego dialogu zmysłowych ludzi z Bogiem, podczas Exodusu Izraela przez pustynię.

W dzisiejszym fragmencie również dokonuje się próba wiary zarówno zmęczonego tłumu, jak i samych apostołów. Nie powinno być dla nas zaskoczeniem, że w spotkaniu z wolnością wyboru, którą ma człowiek, Bóg zadaje mu różne pytania. Najczęściej dotykają one spraw ważnych dla naszej codziennej egzystencji (J 6,5). Jednakże w spotkaniu takim pytania Boga zawsze będą dotykały rzeczywistości głębszej. Czasami bezpośrednie lub symboliczne pytania te odnoszą się do obecności Boga i Jego królestwa w naszym życiu. Dla człowieka zmysłowego nie jest łatwo odpowiedzieć na nie.

Tak jak Samarytanka miała problem, by zrozumieć czym jest woda żywa, Nikodem, czym są powtórne narodziny, tak dzisiejsi uczestnicy tego cudu mają problem, by zrozumieć, że pod rzeczywistością rozmnożonego chleba kryje się coś więcej niż tylko możliwość zaspokojenia fizjologicznego głodu. Dialog Jezusa z Filipem i Andrzejem ma pomóc uczniom zrozumieć, że to wszystko co się za chwilę dokona ma odniesienie do ustanowienia Eucharystii (J 6,11). Jezus, będąc Synem Bożym, przez Dar z Siebie pragnie udzielić nam błogosławionego, wiecznego życia.

Za tym darem stoi też przestroga, by unikać złudzenia łatwego chleba. Tak jak kiedyś lud na pustyni, tak też i ten tłum uległ takiej pokusie. Stało się to na widok dokonanego cudu. Efektem tego był taki entuzjazm ludzi, że chcieli porwać Jezusa, by obwołać Go królem (J 6,15). Jezus miałby być gwarantem zaspakajającym ludzkie potrzeby i dostarczającym łatwego i taniego chleba, który już się nie skończy.

Jest to pokusa chciwości. Doprowadziła ona do tego, że Jezus opuścił ludzi, usunął się na górę. Kolejny dramat w Ewangelii. Ten, Który przyszedł do ludzi, by ich zbawić, usuwa się sam w zderzeniu z morzem ludzkich zmysłowych dążeń. Można powiedzieć, że historia lubi się powtarzać. W czasie wędrówki Izraelitów przez pustynię, do kraju miodem i mlekiem płynącego, podobne błędne rozumowanie doprowadziło Boga do słów „dość mam tego zatwardziałego ludu”.

Czy dwa tysiące lat po tych wydarzeniach jesteśmy bardziej wrażliwi na obecność wśród nas Boga? Czy mamy tę wolność ducha, aby w imię godności człowieka Chrystusowego oprzeć się pokusie zdobycia łatwego, taniego chleba? Szczególnie, gdy tu, na obczyźnie, możemy stanąć przed pytaniem: skąd kupimy chleba, abyśmy się posilili?