Ucieczka do wolności

Ania spotyka się ze swoimi koleżankami przy stacji metra na Baker Street. To z jej okolic ma wyruszyć tegoroczna EuroPride, parada gejów i lesbijek otwierająca dwutygodniowy festiwal kultury gejowskiej. - To impreza, która po raz pierwszy odbyła się właśnie w Londynie na początku lat 90. – informuje Ania – Każde większe miasto w Europie ma swoje własne parady, ale jedna jest zawsze największa i główna i ta właśnie w tym roku wypadła w Londynie.

Bez ideologii

Już przy wyjściu z podziemia liczne tablice wskazują miejsce, w którym rozpoczyna się parada, roi się od cudacznie poprzebieranych lub raczej porozbieranych ni to kobiet, ni to mężczyzn w tiulach, turniurach i strusich piórach. - Jejku jak tu kolorowo – zachwyca się Ania – A ja wczoraj pracowałam do późna w nocy i nawet nie miałam czasu nic przygotować – żali się. Wyciąga jednak z torby polską flagę. Wprawdzie nie ma masztu, ale zawsze może się nią przynajmniej owinąć. - Chciałabym, żeby wszyscy widzieli, że w Polsce też są geje i lesbijki – wyjaśnia. Po chwili dołącza do niej przyjaciółka Karolina. Cała rozpromieniona, ale również bez specjalnego przebrania. Ma za to ze sobą flamastry. - Namalujemy sobie na ramionach flagi: na jednym tęczową, która jest flagą gejów i lesbijek, na drugim naszą narodową, polską. To jednak dziewczynom nie wystarcza. Zmierzając w stronę Baker Street, gdzie jest umówione zgrupowanie, podziwiają kreacje mijanych osób, z radością przyjmują awanse licznych przekupniów usiłujących im sprzedać różne tematyczne gadżety. - Chodźcie kupimy sobie taką różową flagę Anglii – ekscytuje się Ola – Zdejmiemy ją z kija i zawiesimy naszą. Jednak chęć zabawy zwycięża ideologiczno-demonstracyjne zacięcia. Karolina kupuje sobie sterczące na sprężynkach uszka z puchatego różowego futerka, a Ania kowbojski kapelusz wyszywany cekinami – niebieski, chociaż miała do wyboru również różowy. - To dlatego, że różowy jest babski, a niebieski chłopacki – wyjaśnia z uśmiechem.

Tęczowa metropolia

Po chwili parada rusza. Na jej czele, tuż przed gigantycznym tęczowym sztandarem niesionym wzdłuż ulicy przez kilkaset osób jak flaga olimpijska, idzie burmistrz Londynu Ken Livingston z żoną. - Realizuję wizję miasta, gdzie każdy może być sobą, gdzie różne społeczności dochodzą ze sobą do porozumienia i czerpią wzajemnie ze swoich doświadczeń, gdzie nie ma miejsca na bigoterię, homofobię, rasizm ani żadną inną formę dyskryminacji – napisał w specjalnym liście opublikowanym w oficjalnym magazynie „EuroPride London 2006”. Przy tak sprzyjających władzach i ogólnym klimacie swobody nic dziwnego, że Londyn okrzyknięty został gejowską stolicą Europy, a osoby o tej preferencji ściągają z całego świata, by się tu osiedlić. Szacuję się, że na prawie 7 milionów rezydentów metropolii, aż 2 to właśnie geje i lesbijki. - W Polsce ukrywałam swoją orientację seksualną – wspomina Ania. – Tę sferę życia miałam praktycznie wyłączoną. Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, żeby z kimkolwiek nawet na ten temat porozmawiać.

Tymczasem tu w Londynie zaczęła pracować w restauracji, w której połowa zatrudnionych otwarcie przyznaje się do swoich zainteresowań. Zapytali – odpowiedziała zgodnie z prawdą, bo co miała kłamać. Dziś jej życie zmieniło się diametralnie. Ma mnóstwo przyjaciółek, a nawet dziewczynę, która jest Angielką. - Londyn to w ogóle fantastyczne miasto. Już nie chodzi nawet o tych gejów i lesbijki – tłumaczy – Tu zawsze wyskoczy ktoś z innej parafii, jakiś ciekawie ubrany oryginał. Jest zabawnie. A w Polsce? Wystarczy, że facet w japonkach wyjdzie z domu i już go wytykają palcami, że „pedał”. Klimat akceptacji i równouprawnienia podkreślają również biorące udział w marszu oddziały gejów i lesbijek z policji, Królewskiej Marynarki Wojennej, a nawet straży pożarnej. Dalej ciągną nieprzebrane zastępy platform, na których jak na karnawale w Rio, barwnie przybrane postacie wywijają wszystkimi możliwymi częściami ciała do rytmu hałaśliwej muzyki. Znalazło się jednak miejsce i na platformę dentystów, londyński chór gejowski, a nawet gejowską drużynę piłki ręcznej.

Rzeczywistość skrzeczy

- O popatrz, popatrz!! – podskakuje w podnieceniu Renata, która przyłączyła się do parady razem ze swoją dziewczyną. Wskazuje na grupę lesbijek dzielnie maszerujących ze swoim potomstwem - Ja też chciałam zabrać swojego nastoletniego syna, ale powiedział, że „z pedałami maszerować nie będzie” – żali się. Robi więc energicznie mnóstwo fotek, żeby mu pokazać, że inne dzieci nie wstydzą się swoich mam i tatusiów. W paradzie maszeruje również zorganizowana grupa Polaków z organizacji „Kampania przeciw homofobii”.

- W Polsce panuje wyjątkowo wrogi gejom i lesbijkom klimat społeczny i polityczny – powie następnego dnia na spotkaniu założycielskim grupy polskich gejów i lesbijek w Londynie Robert Biedroń, znany aktywista polskich organizacji gejowskich – Największym problemem jest to, że naszej społeczności w ogóle nie widać i można by pomyśleć, że w Polsce ona w ogóle nie istnieje. Jak w takiej sytuacji stawiać opór dyskryminacji i walczyć o nasze prawa? - Na co dzień mieszkam w niewielkiej miejscowości nadmorskiej w Polsce – jakby na potwierdzenie jego słów opowiada 19-letni Piotrek, który do Londynu przyjechał na wakacje i z radością bierze udział w imprezie – U siebie nie tylko nie mam żadnych podobnych sobie przyjaciół, ale też i sam bardzo mam się na baczności, żeby niczym się nie zdradzić. W małym miasteczku wszyscy zaraz by się dowiedzieli. A wtedy wolę nie myśleć, co by się ze mną stało. - Pamiętam jak raz w mojej obecności kolega brata powiedział, że on to by „wziął i wszystkich takich z karabinu maszynowego powystrzelał” – wspomina Karolina – Nie wiedział nic o mnie, ale poczułam się bardzo nieswojo. Po przemarszu przez centrum miasta, pół miliona uczestników i obserwatorów parady zalało znane z licznych klubów, barów i swobody obyczajów Soho. Tam nikt nigdy nikogo nie wytyka palcem.

Jaromir Rutkowski