Trwajcie mocni w wierze cz.3

Przewracając strony Biblii i śledząc kolejne wydarzenia historii zbawienia, poznajemy Tego, Który Jest i poprzez wypowiedziane Słowo dociera do człowieka. Na usłyszane słowo odpowiedział sędziwy Abraham i ruszył w drogę z całym dobytkiem wierząc w obietnicę Boga o potomstwie licznym jak gwiazdy na niebie. Na usłyszane słowo odpowiedział Mojżesz, który ruszył w drogę z całym Izraelem, wierząc, że Bóg jest z małym i słabym narodem, który sobie wybrał. Na usłyszane słowo odpowiedział Paweł, który porzucił swój obraz Boga Prawa, bo uwierzył w Boga Miłości. Do każdego z nas Bóg wypowiada Słowo i czeka na indywidualną odpowiedź. Bóg nie mówi do wszystkich, ale właśnie do każdego, szanując niepowtarzalność i wolność osoby. Ta sztuka dialogu, która jest istotą naszej wiary, winna się przekładać na całe nasze życie. Tak się składa, że pielgrzymka Benedykta XVI do Polski była spięta jak klamrą dwoma odwołującymi się właśnie do dialogu  spotkaniami, pierwszego i ostatniego dnia. Do dialogu z braćmi, którzy wierzą w Chrystusa idąc do niego innymi drogami, niż droga Kościoła rzymskokatolickiego, oraz z braćmi, z narodu, któremu Jedyny Bóg pierwszemu się objawił, który wybrał i w którym to narodzie „Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami.” W tym tekście o dialogu braci w Chrystusie. W następnym o relacjach chrześcijańsko-żydowskich w świetle niezwykłego, modlitewnego spotkania w Auschwitz-Birkenau.

Ewangelicko-augsburski kościół pw. Świętej. Trójcy, w Warszawie, to okazały i piękny budynek, który dzięki swojej architekturze doskonale nadaje się do ekumenicznych spotkań. W przestronnym, okrągłym gmachu centralnym miejscem jest krzyż, wokół którego siedzą ludzie. To właśnie znak krzyża – znak niewyobrażalnej miłości Boga, miłości silniejszej niż śmierć, łączy podzielonych chrześcijan. Zwrócił na to uwagę, podczas konferencji prasowej jeszcze przed spotkaniem z papieżem biskup Kościoła ewangelicko-augsburskiego, wiceprezes Polskiej Rady Ekumenicznej Janusz Jagucki: „Modląc się razem właśnie w tym kościele, staniemy w kręgu wokół krzyża i pod krzyżem. Dla nas – ewangelików, krzyż jest nawołaniem do pokuty, ale też znakiem łaski. wzywa nas do metanoi, do wzajemnej braterskiej jedności i do pojednania.” Biskup Jagucki dodał, że chrześcijanie, chcąc być dla świata wiarygodnym świadectwem Chrystusowej ewangelii, muszą stanowić jedno.

Stojący na czele  PRE abp Jeremiasz - prawosławny abp wrocławski i szczeciński, zapytany, czy można mówić o wypracowanym polskim modelu ekumenizmu, stwierdził: „Trzeba mówić o pewnej specyfice polskiej rzeczywistości. Otóż w Polsce jest jeden wielki Kościół, a obok niego Kościoły malutkie. Oczywiście istnieją napięcia, przede wszystkim między Kościołami rzymsko-katolickim i prawosławnym. W krótkim czasie osiągnęliśmy jednak bardzo wiele, jeśli chodzi o praktyczną współpracę. Z rzeczy, które w tej współpracy najbardziej cieszą, abp Jeremiasz wymienił pracę naukową na uczelniach wyższych. Ekumenizm w Polsce ciągle jednak przybiera kształt nowych, ciekawych projektów. Jednym z nich jest „Pojednanie” – skupiające się na budowaniu więzi między Niemcami, Polakami, Ukraińcami i Białorusianmi. –„W tym projekcie uczestniczą wszystkie Kościoły należące do PRE. Nie zajmujemy się tam jednak tylko teologią. Nie chcemy, by wschodnia granica Unii Europejskiej stała się nową żelazną kurtyną. Zajmujemy się również problemem AIDS w więzieniach oraz coraz większym zjawiskiem migracji” – powiedział podczas konferencji prasowej abp. Jeremiasz.

Również kardynał Kasper, przewodniczący Papieskiej Rady Popierania Jedności Chrześcijan, który przyjechał do Polski towarzyszyć Benedyktowi XVI, zwrócił uwagę, że ekumenizm, to zjawisko szerokie. „Istnieje konieczność odkrycia korzeni Europy i zatarcia podziałów. Europa powinna odkryć chrześcijańskie wartości.”

Polska Rada Ekumeniczna powstała w roku 1946 z inicjatywy luteranina, ks. Zygmunta Michelisa. Członkami Rady są przedstawiciele 7 Kościołów: prawosławnego, augsbursko-ewangelickiego, ewangelicko-reformowanego, ewangelicko-metodystycznego, polskokatolickiego, starokatolickiego Mariawitów i baptystów. Ponadto członkami zrzeszonymi są Chrześcijańska Akademia Teologiczna w Warszawie (wyższa uczelnia posiadająca sekcje: prawosławną, ewangelicką i starokatolicką) oraz Towarzystwo Biblijne w Polsce (do którego należą także katolicy). Do Polskiej Rady Ekumenicznej mogą należeć Kościoły nauczające, że zgodnie z Pismem Świętym wyznają wiarę w Trójjedynego Boga: Ojca, Syna i Ducha Świętego oraz uznają Jezusa Chrystusa jako Boga – Człowieka i Zbawiciela. Jan Paweł II, papież który najwięcej zrobił dla dialogu ekumenicznego, spotykał się z Polską radą Ekumeniczną podczas swoich wizyt w Polsce w latach: 1983, 1987, 1991, 1995, 1997 i 1999. Tę tradycję podjął również Benedykt XVI.

„W Polsce dialog ekumeniczny Kościołów członkowskich Polskiej Rady Ekumenicznej z siostrzanym Kościołem Rzymskokatolickim nabrał szczególnej intensywności po II Soborze Watykańskim. Od tego czasu rozpoczęły się niezliczone kontakty na różnych płaszczyznach i w różnych miejscach” – powiedział w powitaniu Benedykta XVI abp Jeremiasz. „Jako rzecz oczywistą przyjmujemy teraz współpracę teologów i uczelni teologicznych. Starannie i pieczołowicie przygotowujemy i w duchu modlitewnym obchodzimy Ekumeniczny Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan. Podpisaliśmy wspólną deklarację o wzajemnym uznaniu chrztu świętego. Polskie Towarzystwo Biblijne zorganizowało ekumeniczny zespół tłumaczy Pisma Świętego. Wydany został wspólny nowy przekład ksiąg Nowego Testamentu. Kontynuowane są prace nad nowym, również wspólnym przekładem ksiąg Starego Testamentu. W wielu miejscach rozwija się wspaniale praca ekumeniczna na płaszczyźnie parafialnej.” Do konkretnych problemów, z którymi w najbliższym czasie powinny się uporać strony dialogu ekumenicznego w Polsce abp Jeremiasz zaliczył sprawę małżeństw o różnej przynależności konfesyjnej. –„Dlatego cierpliwie i z wielką nadzieją oczekujemy wyników rozpoczętej wspólnej pracy nad ekumeniczną instrukcją dotyczącą małżeństw osób należących do różnych Kościołów. Praca ta jest prowadzona pod auspicjami Wspólnej Komisji złożonej z przedstawicieli Konferencji Episkopatu Kościoła Rzymskokatolickiego i Kościołów członkowskich Rady. Korzystamy w tej pracy przede wszystkim z doświadczeń Kościołów we Włoszech i Austrii” – powiedział prezes PRE.

Związek dwojga osób należących do różnych Kościołów chrześcijańskich papież postrzega nie tyle jako problem, co wyzwanie. Jak sam przyznał, we współczesnym świecie, dla którego tak bardzo charakterystyczne jest zjawisko migracji, spotykają się ludzie wychowani w różnych kulturach i religiach i mimo wzajemnych różnic, decydują sę razem założyć rodzinę, nie rezygnując przy tym ze swojej wiary. „Może jednak – właśnie dzięki tworzeniu w szerszej skali ekumenicznego dialogu jedności – taka decyzja zapoczątkuje w praktyce swego rodzaju laboratorium jedności. Potrzebne są jednak do tego wzajemna życzliwość, zrozumienie i dojrzałość w wierze obu stron, jak i wspólnot, z których się wywodzą” – zauważył Benedykt XVI i podkreślił, że  z uznaniem patrzy na  pracę  Zespołu ds. Kontaktów Konferencji Episkopatu Polski z Polską Radą Ekumeniczną, które podjęły prace nad ekumenicznym dokumentem wykładającym wspólną chrześcijańską naukę o małżeństwie i rodzinie, ustalają akceptowane przez wszystkich zasady zawierania małżeństw międzywyznaniowych i wskazują konkretny program duszpasterski obejmujący takie małżeństwa. „Życzę wszystkim, by do tej delikatnej kwestii Kościoły podchodziły z rosnącym zaufaniem i współpracowały szanując w pełni prawa i odpowiedzialność małżonków za kształtowanie w wierze własnej rodziny oraz wychowanie dzieci” – powiedział papież.

Benedykt XVI wskazał jeszcze jedna płaszczyznę dialogu ekumenicznego, która jednocześnie jest realizacją przykazania miłości bliźniego – chodzi o działania charytatywne: „Tak wielu naszych braci oczekuje od nas daru miłości, zaufania, świadectwa, konkretnej pomocy duchowej i materialnej. Do tej kwestii nawiązałem w mojej pierwszej Encyklice Deus caritas est. Napisałem w niej, że "miłość bliźniego zakorzeniona w miłości Boga jest przede wszystkim powinnością każdego poszczególnego wierzącego, ale jest także zadaniem całej wspólnoty kościelnej, i to na każdym jej poziomie: od wspólnoty lokalnej, przez Kościół partykularny, aż po Kościół powszechny w jego wymiarze globalnym.”

Na razie jednak, właśnie w wymiarze globalnym, chrześcijanie nie stanowią dla świata najlepszego wzoru braterskiej jedności. Papież nie pozostawił tutaj miejsca na wątpliwości – dialog ekumeniczny jest dla niego sprawą niezwykle ważną: „Jesteśmy wdzięczni naszemu Panu, że jednoczy nas, udziela nam swego Ducha, pozwala wspólnie – pomimo tego, co jeszcze nas dzieli – wołać: "Abba, Ojcze". Jesteśmy przeświadczeni, że On sam wstawia się nieustannie za nami i prosi: "oby się tak zespolili w jedno, by świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś" (J 17, 23). Wraz z wami dziękuję za dar tego spotkania i wspólnej modlitwy. Upatruję w nim jeden z etapów realizacji mocnego postanowienia, które uczyniłem na początku mego pontyfikatu, że sprawą priorytetową w mojej posłudze będzie przywrócenie pełnej i widzialnej jedności chrześcijan.”

W Warszawie, w kościele Świętej Trójc, Benedykt XVI przypomniał najważniejsze osiągnięcia ostatnich lat w dialogu ekumenicznym: „publikacja Encykliki Ut unum sint; uzgodnienia chrystologiczne z kościołami przedchalcedońskimi; podpisanie w Augsburgu "Wspólnej deklaracji w sprawie nauki o usprawiedliwieniu"; spotkania z okazji Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 i wspomnienie ekumeniczne świadków wiary XX wieku; wznowienie dialogu katolicko-prawosławnego w skali ogólnoświatowej, udział przedstawicieli niemal wszystkich Kościołów i Wspólnot kościelnych w pogrzebie Jana Pawła II. Wiem, że i tu, w Polsce, braterski ruch ekumeniczny może poszczycić się konkretnymi osiągnięciami. Wspomnę w tym momencie: podpisanie w roku 2000, również w tej świątyni, deklaracji o wzajemnym uznaniu ważności Chrztu przez Kościół rzymskokatolicki i Kościoły zrzeszone w Polskiej Radzie Ekumenicznej; ustanowienie Zespołu ds. Kontaktów Konferencji Episkopatu Polski z Polską Radą Ekumeniczną, do której należą biskupi katoliccy i zwierzchnicy innych Kościołów; powstanie bilateralnych zespołów ds. dialogu teologicznego między katolikami a prawosławnymi, luteranami, polskokatolikami, mariawitami i adwentystami; publikacja ekumenicznego przekładu Nowego Testamentu i Księgi Psalmów; inicjatywa, zwana "Wigilijnym Dziełem Pomocy Dzieciom", w której uczestniczą organizacje charytatywne Kościołów: rzymskokatolickiego, prawosławnego i ewangelickiego.”

Podzieleni chrześcijanie to antyświadectwo Ewangelii. Nie można jednak naiwnie sądzić, że do rozwiązania tego problemu wystarczy jedynie dobra wola wszystkich stron, gotowość do kompromisu i umiejętność przeprowadzenia negocjacji. Bóg, do którego wszyscy zmierzamy, jest Prawdą. Dialog podzielonych chrześcijan, żeby mógł przynieść owoc jedności, musi być prowadzony w pokorze, w odniesieniu jedynie do tej Prawdy. Stojąc w otoczeniu przedstawicieli kilku różnych Kościołów papież wskazał na drogę, którą wszyscy chrześcijanie powinni iść: „(…) nasze ekumeniczne dążenia musi wspierać modlitwa, wzajemne przebaczenie i świętość życia każdego z nas. Wyrażam radość, że Polska Rada Ekumeniczna i Kościół rzymskokatolicki podejmują, tu w Polsce, tak wiele inicjatyw w tym zakresie. (…) Trzeba więc, abyśmy głosząc Ewangelię starali się utrzymywać relacje pełne wzajemnej, szczerej miłości, tak aby w ich świetle wszyscy poznali, że Ojciec posłał Syna i tak miłuje swój Kościół i każdego z nas, jak umiłował Jego (por. J 17, 23). Zadaniem uczniów Chrystusa, zadaniem każdego z nas staje się więc dążenie do takiej jedności, byśmy jako chrześcijanie stawali się czytelnym znakiem Jego zbawczego orędzia, które kieruje do każdego człowieka.

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: