Irlandia woła o pomoc

Na jej zakończenie pojechał po raz pierwszy do Irlandii Północnej. Sytuacja Polaków jaką tam zastał skłoniła go, by złożyć publiczne zapewnienie, że ustanowione zostaną cykliczne dyżury konsuli z Londynu w Irlandii Północnej. Wszystko po to, by tamtejsza ludność polska mogła na miejscu załatwiać swoje sprawy, a nie jeździć z nimi do Londynu (jak jest obecnie). Do dziś żaden z takich dyżurów się nie odbył.

O powody nie wywiązania się z obietnicy przez konsuli zapytaliśmy obecnie urzędującego konsula Janusza Wacha.
To nie jest tak, że problemu nie dostrzegamy. Problem jest znany i wciąż analizowany. Mamy sygnały od działających tam wolontariuszy, o tym, jakie trudności mają mieszkający tam Polacy. Ja przedstawiłem problem w Warszawie i to był jeden z argumentów jakiego używałem, by przekonać rządzących, że koniecznie jest zwiększenie ilości konsuli w Wielkiej Brytanii. Gdy tylko otrzymamy to wzmocnienie etatowe, natychmiast ustanowimy dyżury wyjazdowe, nie tylko w Irlandii Północnej, ale również w wielu innych miastach, które formalnie podlegają pod konsulat w Londynie, a w praktyce są od niego bardzo oddalone. Oczywiście, że łatwiej jednemu człowiekowi – konsulowi – z pieczątkami pojechać np. do Irlandii Północnej niż kilkudziesięciu osobom stamtąd, każdej na własną rękę, przyjeżdżać do Londynu. Ale – podkreślam raz jeszcze – opóźnienia w ustanowieniu dyżurów nie wynikają z mojej złej woli. Są one wynikiem jedynie tego, że w tej chwili nie jestem w stanie pozwolić sobie na wysłanie „w teren” na parę dni któregoś z konsuli, bo to wprowadzi chaos w funkcjonowanie konsulatu w Londynie.
 
Ustanowienie dyżurów wyjazdowych konsuli ma być tylko pierwszym krokiem. Ma on służyć temu, by rozpoznać realne potrzeby danych społeczności i jeśli okaże się, że ich zapotrzebowanie na serwis konsularny jest duże i stałe – ustanowić tam kolejne polskie konsulaty.
Rozważany jest też pomysł przekazania spraw Polaków z Irlandii Północnej konsulatowi w Edynburgu, do którego mają bliżej niż do Londynu. To rozwiązanie musiałoby się również wiązać ze zwiększeniem ilości osób obsługujących klientów. W Szkocji są bowiem miasteczka, w których ponad 10 proc. siły roboczej stanowią Polacy. Całe gałęzie lokalnego przemysłu są oparte o pracowników z Polski. I sprawami tych wszystkich ludzi musi również zajmować się edynburski konsulat – tłumaczy konsul Janusz Wach.

O sytuację Polaków w Irlandii Północnej zapytaliśmy mieszkającą tam od paru lat Elżbietę Nawrot, społecznie pomagającą tamtejszym Polakom:
Kiedy przyjechałam do Irlandii kilka lat temu, miałam niewielkie pojęcie na temat tego kraju oraz jego mieszkańców. Moja znajomość języka angielskiego była też nikła. Podjęłam więc pracę w kultowym miejscu dla irlandzkiej społeczności – w barze. Dzięki ciągłemu przebywaniu „wewnątrz” lokalnej społeczności irlandzkiej, zarówno w pracy jak i poza, szybko i w ogromnym stopniu powiększyłam swoją wiedzę o „nowym domu”. Obecni pracuję w firmie Quinn Manufacturing Ltd na stanowisku administracyjnym, poświęcając średnio połowę mojego czasu pracy na tłumaczenia i szkolenia dla moich współpracowników na terenie kilku naszych zakładów.

Cztery lata temu polski akcent był tu rzadkością. Dziś nieoficjalnie mówi się o 180 tys. Polaków zamieszkujących północną i południową Irlandię. Polska społeczność zdecydowanie przewyższa tutaj ilościowo pozostałe narodowości Europy Środkowo-Wschodniej. Warto wspomnieć, iż w Irlandii Południowej działa Irish Polish Society, organizacja powstała w 1979 r., jej działanie obejmuje jednak tylko teren Dublina i okolic.
Obecnie mieszkam w County Fermanagh, jednym z sześciu okręgów pod jurysdykcją rządu brytyjskiego. Przez wiele lat lokalna społeczność była zmuszana do ekonomicznej imigracji, rozłąki z najbliższymi i tym, co znane. To powoduje, że dziś wśród tych osób są tacy, którzy oferują pomoc przybyłym zagranicznym pracownikom, w tym Polakom. Nie są jednak w stanie pomóc wszystkim.
 
W bardzo krótkim okresie czasu 60-tysięczna populacja w Co. Fermanagh powiększyła się o ponad 2000 obcokrajowców, niestety brak doświadczenia Irlandii Północnej (w przeciwieństwie do Wielkiej Brytanii) z multikulturową społecznością już powoduje – a może powodować jeszcze większe – napięcia pomiędzy przyjezdnymi a „tubylcami”. Wraz z lokalną społecznością oraz związkami zawodowym pracujemy nad projektem praktycznej pomocy dla obcokrajowców. Pomoc ta będzie organizowana początkowo poprzez szkółki językowe oraz warsztaty praw pracowniczych. A docelowo ma przerodzić się w centrum MIEU - Migrant Information and Education Unit. Instytucja ta będzie starała się zaoferować rozległą pomoc dla imigrantów. Z przykrością muszę stwierdzić, iż brak oficjalnej reprezentacji polskiego rządu na terenie Północnej Irlandii bardzo komplikuje nam życie i przysparza dodatkowych problemów.
Obecna sytuacja rodzi patologie, którym niezorganizowani i pozbawieni wsparcia władz polskich działacze społeczni nie są w stanie przeciwdziałać. Przykładem może tu być ok. 80 pracowników pewnej pobliskiej elektrowni, którzy pracowali za stawkę £3.50 na godzinę, która nawet nie jest bliska ustawowej stawce £15.00 za tego rodzaju niebezpieczną pracę. Istnieje też wspomniane już ryzyko nasilania się konfliktów pomiędzy Irlandczykami a przybyłymi w poszukiwaniu pracy Polakami, jeśli utrzymane zostaną nierówności w sposobie traktowania pracowników. Uważam, że w interesie nas – wszystkich Polaków – jest, byśmy byli rozpoznawani nie jako tania siła robocza, ale jako partnerzy, równi w swej pracy i życiu prywatnym irlandzkim i brytyjskim współpracownikom. O to chyba chodzi w idei zjednoczonej Europy?

wysłuchał Zbigniew Drzewiecki

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: