Wiadomości

Goniec

21/03/2006 07:36:51

Święto z kuflem w dłoni

Było kolorowo, głośno, zielono i oczywiście wszystko kojarzyło sie z piwem. Tak właśnie, w ubiegłą niedzielę, miłośnicy tego trunku świętowali podczas parady z okazji św. Patryka, która przetoczyła się ulicami Londynu.

Mizernie na trasie....
Kolorowy pochód, w szeregach którego stanęło ponad 60 rożnych organizacji – m.in. kobziarzy, irlandzkich zespołów muzycznych, irlandzkich twórców ludowych, strażaków a nawet przedstawiciele Metropolitan Police wyruszył punktualnie o godz. 12.00 z Park Lane nieopodal Hyde Park Corner. Potem, wzdłuż Piccadilly i Regent Street doszedł aż do Piccadilly Circus i zakończył swój przemarsz na końcu Whitehall przy Whitehall Place.
Mimo, ze cały korowód wyglądał bardzo malowniczo i robił niezwykle dużo hałasu, tych którzy przyszli go oglądać było znacznie mniej niż w zeszłym roku. Wzdłuż trasy, którą przeszła parada tylko co kilkadziesiąt metrów stała większa grupka turystów. Ciasno zrobiło się dopiero w okolicach Piccadilly Circus, gdzie zwabieni muzyką kobziarzy zakupowicze na chwile wylegli ze sklepów i niemal masowo przy pomocy aparatów umieszczonych w swoich telefonach komórkowych zaczęli robiąc zdjęcia.
Tradycja ulicznej parady została zapoczątkowana w 1737 r. w Bostonie, kiedy to grupa Irlandczyków postanowiła uczcić dzień św. Patryka chodząc od tawerny do tawerny i utopić tęsknotę za krajem w morzu piwa. Do dziś także właśnie w USA a nie w Wielkiej Brytanii czy Irlandii odbywają się największe parady z okazji tego święta. Dlaczego? Powód jest bardzo prozaiczny – w Ameryce żyje bowiem najwięcej potomków irlandzkich emigrantów.
W Londynie, gdzie mieszka ponad 400 tys. Irlandczyków parada ma dopiero pieciletnia tradycje.

....i gęsto przy kuchni....
Choć, ku zawiedzeniu biorących udział w przemarszu widzowie raczej nie dopisali, znacznie lepsza frekwencja była na Festiwalu z okazji Dnia Świętego Patryka, który odbywał się równocześnie w trzech miejscach – na Leicester Square, Covent Garden i Trafalgar Square. Od 11.45 aż do 6 wieczorem można tam było posłuchać typowej irlandzkiej muzyki w wykonaniu m. in. Tary Blaise, The Chalets, Hothouse Flowers czy zespołu Altan.
Na Leicester Square swoja ucztę mieli zaś miłośnicy tańca, którzy przez cale popołudnie mogli podziwiać dzieci, młodzież i dorosłych pląsających oczywiście w rytm irlandzkich dźwięków.
Sporo działo się także na Covent Garden gdzie obchody Dnia Św. Patryka rozpoczął występ chóru, a potem przedstawicieli kilku szkół, które nauczają tradycyjnej muzyki irlandzkiej.
Ale oprócz uczty dla ducha było także coś dla ciała – czyli mnóstwo stoisk z oczywiście zielonym piwem, przekąskami i zakąskami wśród których znaleźć można było wędzonego łososia w cieście ziemniaczanym, tradycyjny, biały „soda bread”, irlandzką „duszonkę” z wołowiny, tradycyjny bekon z kapustą w sosie musztardowym oraz paluszki serowe i potrawę o smakowicie brzmiącej nazwie Colcannon.
Nie zabrakło tez okazji by spróbować osławionej irlandzkiej czekolady i mocnej – często z dodatkiem alkoholu Irish Coffe. Jak na każdy festyn przystało były też i takie potrawy, które z Dniem Patryka nie miały nic wspólnego.
Za jedyne kilka funtów można było sprezentować sobie na głowie fantazyjną fryzurę, zrobić zmywalny tatuaż albo kupić celtycka biżuterie. Dla dzieci tradycyjnie już było malowanie twarzy.
Katarzyna Kopacz

*******************************************

Św. Patryk

Dzień św. Patryka to jedyne w swoim rodzaju święto. Ustanowione zostało na cześć cudzoziemca a jego obchody zapoczątkowano z dala od kraju.
Święty Patryk żył na przełomie IV i V wieku. Urodził się w kraju Brytów. Jego matka była Szkotką, a ojciec, Calpurnius, rzymskim żołnierzem wyższej rangi. Mówiono o nim „Patricius”, czyli dobrze urodzony. Kiedy Patryk miał sześć lat, został porwany przez piratów i sprzedany do Irlandii w charakterze niewolnika. Gdy był kilkunastoletnim chłopcem, zdołał uciec. Przez następne kilkanaście lat mieszkał w Brytanii, a później we Francji, gdzie wstąpił do klasztoru. Spędził w nim kilkanaście lat. Już jako biskup postanowił powrócić do Irlandii. W autobiograficznej książce napisał, że tak jak we śnie zobaczył Boga, który nakazał mu kiedyś uciec z niewoli i zostać zakonnikiem, tak późniejszy sen sprawił, że wybrał drogę misjonarza, a jako cel wybrał właśnie Irlandię.
Nie był pierwszym wysłannikiem Rzymu, który za cel postawił sobie nawracanie pogańskich Celtów, ale z pewnością odniósł największe sukcesy. Jeździł po całym kraju, zakładając klasztory, kościoły i szkoły. Zmarł 17 marca, prawdopodobnie 461 r.
Pod koniec VII wieku św. Patryk był już legendą (podobno to jemu Irlandia zawdzięcza to, że nie ma na wyspie węży, które zostały głosem Patryka wyprowadzone w morze, gdzie się utopiły), a dzień jego śmierci czczono uroczystymi nabożeństwami. Z czasem to katolickie święto nabrało bardziej świeckiego charakteru, choć jeszcze w latach 70. XX wieku w dzień świętego Patryka puby w Irlandii były zamknięte.
Obecna forma obchodów, czyli parada uliczna, początek wzięła w tradycji „topienia” tęsknoty za krajem w morzu irlandzkiego piwa. Pierwsza odbyła się w 1737 r. w Bostonie, kiedy to grupa Irlandczyków postanowiła uczcić dzień św. Patryka chodząc od tawerny do tawerny. Największa parada odbywa się od 1763 r. w Nowym Jorku - nic zresztą dziwnego, że właśnie tam, bo w Stanach Zjednoczonych żyje więcej potomków irlandzkich emigrantów niż w samej Irlandii.
Obchody dnia św. Patryka były w Irlandii nie tylko wyrazem czci dla misjonarza, ale też manifestacją narodowej tożsamości, odrębności od Anglii. Nie zawsze podobało się to władzom w Londynie - np. za czasów królowej Wiktorii zakazano noszenia zielonej koniczyny, symbolu Irlandii.
Obecnie parady św. Patryka odbywają się na całym świecie, wszędzie tam, gdzie mieszkają Irlandczycy, a nawet tam, gdzie ich prawie nie ma (np. w Moskwie). Obecne władze Irlandii uważają, że jest to znakomita okazja do promocji kraju i często obchodzą ten dzień z dala od Dublina, gdzie od kilku lat festiwal z okazji dnia św. Patryka trwa przez kilka dni (w tym roku od 15 do 19 marca) i połączony jest z promocją irlandzkiej kultury, tradycji i kuchni.
Od pięciu lat parada odbywa się także w Londynie, gdzie mieszka ponad 400 tys. Irlandczyków. Jeśli jednak chce się poczuć prawdziwie irlandzkiego ducha, to najlepiej 17 marca pójść do któregoś z irlandzkich pubów, a jest ich w tym mieście bardzo dużo, przypinając listek koniczyny lub zielono-biało-pomarańczową kokardkę. Przy kuflu Guinnessa z pewnością łatwo podchwycimy irlandzkie pieśni.

Katarzyna Bzowska