Narodowa obsesja

To jedna z najstarszych gier sportowych świata. Pierwsze zapisy świadczące o krykiecie lub jego pierwotnej formie potwierdzają, że gra powstała w 1300 roku.
Obecnie są dwie formy rozgrywania meczów. Są to mecze wielodniowe i jednodniowe. W wielodniowych każda z drużyn podchodzi do punktowania i bronienia dwukrotnie. Zwycięża ten, kto łącznie zdobędzie więcej punktów w ciągu najwyżej pięciu dni.
W jednodniowych meczach podchodzi się do punktowania i bronienia tylko raz, a ilość rzucanych piłek jest ograniczona do 50 zestawów po 6 piłek, czyli 300 piłek.

Zasady gry
Gra toczy się w dwóch fazach. W jednej fazie drużyna punktuje, a druga się broni. Punktowanie polega na bieganiu wzdłuż oznaczonego prostokąta przez dwóch zawodników. Zawodnik ma prawo punktować, gdy uderzy piłkę, po rzucie miotacza drużyny przeciwnej, a piłka jest w grze. O tym czy piłka jest w grze decyduje sędzia.
Generalną zasadą jest, że piłka jest w grze, jeżeli pałkarz uderzy ją i biega wraz ze swoim partnerem wzdłuż prostokąta. Liczba przebiegnięć oznacza liczbę zdobytych punktów. Wyjątkiem od tej zasady są sytuacje, gdy piłka wyleci za ogrodzenie pola gry, lub dotknie jego granicy. W pierwszym przypadku bez względu na ilość przebiegnięć przyznaje się 6 pkt., a w drugim przypadku 4 pkt.
Przepisy gry przewidują tez punkty karne, które sędziowie udzielają za nieprzepisowe zachowanie zawodników. Punktowanie jest zakończone, gdy zostanie wykluczonych dziesięciu zawodników drużyny punktującej.
Kiedy następuje wykluczenie:
– piłka uderza, bądź dotyka drewnianej konstrukcji stojącej na obrzeżach prostokąta przeznaczonego do punktowania zaraz po rzucie,
– piłka uderza, bądź dotyka tejże konstrukcji, gdy piłka jest w grze,
– piłka uderz pałkarza,
– piłka została złapana przez zawodnika drużyny przeciwnej po odbiciu przez pałkarza, gdy nie dotknęła ziemi po tym odbiciu,
– piłka została złapana przez zawodnika po próbie odbicia przez pałkarza, będąc nieodbitą od ziemi.

Początek i koniec meczu
 Rozgrywający (bowler) rzuca piłką w stronę bramki przeciwnika; batsman próbuje ją zatrzymać i odbić jak najdalej. Inny zawodnik drużyny atakującej zwany fielderem, musi piłkę znaleźć i przynieść z powrotem. W tym czasie batsman biega między bramkami, zdobywając punkt za każde przebiegnięcie.
Wygrywają oczywiście ci, którzy zdobędą więcej punktów.

Boisko
 Dwie 11- osobowe drużyny grają na rozległym polu, pośrodku którego znajduje się właściwe boisko: prostokąt równo przystrzyżonej trawy o wymiarach 20 na 3 metry, z bramkami (wicket) na obu końcach, bronionymi przez batsmanów.

Bramka
 Składa się z trzech drewnianych palików (stumps) o wysokości 70 centymetrów oraz umieszczonych na nich pałeczek (bails). To właśnie ta bramka jest celem bowlera, który zmierza do strącenia pałeczki.
Sprzęt
 Kij, wykonany z drewna wierzbowego, ma 96 centymetrów długości. Prawdopodobnie nazwa samej gry - cricket - pochodzi od staro angielskiego słowa crice - patyk. Piłki są pokryte twardą skórą. Batsman nosi ochraniacze i skórzane
 rękawice.

Strój
 Strój do krykieta jest bardzo charakterystyczny i elegancki, w kolorze białym bądź kremowym. Jedynie pod szyją i nad ściągaczami swetra biegnie ciemniejszy pas. Ze względu na znaczna siłę uderzenia i prędkość, z jaką leci piłka niezbędne stały się ostatnimi czasy ochraniacze na głowę.
Sędziowie podobnie jak większość kibiców na głowie mają słomkowe kapelusze, tzw. panamy.

Sezon
 O ile dopisuje pogoda, sezon rozpoczyna się w drugim tygodniu kwietnia, a kończy we wrześniu na murawie Lord's Cricket Ground - najważniejszego na świecie boiska do krykieta. Ten stadion należący do Marylebone Cricket Club (MCC) istnieje w tym samym miejscu od 1787 roku.
Gra nie byłaby angielską, gdyby nie rygorystyczne zasady fair play. Zachowanie zawodników na boisku i przestrzeganie zasad gry mają odzwierciedlać angielski temperament: nie wypada, więc przeklinać, okazywać gniewu ani kłócić się między sobą, bądź z sędziami. Sama gra jest prosta, ale opanowanie jej przepisów zajmuje z reguły wiele miesięcy.
Gra jest popularna także we wszystkich krajach British Commonwealth.
W Polsce znana jest jedynie pewna odmiana krykieta zwana palantem. Raz w roku wyludnia się małe miasteczko w centralnej Polsce - Grabów - z zapałem grając właśnie w palanta.
Wśród zawodowych graczy ligi angielskiej jest kilku z polskojęzycznym nazwiskiem. Wśród młodych graczy uczących się rzemiosła w akademiach krykieta jest kilku podobno znakomicie zapowiadających się graczy. - Gram w krykieta od 5-ciu lat. Obok słynnego Old Trafford, na którym rozgrywają swe mecze piłki nożnej zawodnicy Manchester United my mamy swój stadion Lancashire County Cricket Club. Na nasze mecze przychodzi średnio 40 - 50 tysięcy ludzi. Ja oczywiście nadal się uczę gry. Same przepisy, które teraz są bajecznie proste rozwiązywałem miesiącami. Zarobki w krykieta oczywiście wśród najlepszych absolutnie nie ustępują tym, jakie osiąga Ronaldo, bądź Beckham. Mam nadzieję, że kiedyś też będę w tym gronie - twierdzi 14-letni Krissem Nowikiem z Manchesteru.

Liga mistrzów
 Jedynie kilka krajów mają tzw. test status. To coś w rodzaju Ligi Mistrzów - czyli mogą rozgrywać między sobą mecze krykieta w najwyższej klasie rozgrywkowej. Jedynym europejskim krajem jest właśnie Anglia. Pozostałe to: Australia, Nowa Zelandia, Indie, Pakistan, Sri Lanka, Bangladesz, Zimbabwe, RPA i Indie Zachodnie, pod którą to tajemniczą nazwą kryje się wspólna reprezentacja Karaibów. Aktualnym mistrzem świata jest Australia. Krykietem emocjonują się starzy i młodzi, choć z pewnością, jako że jest to gra nobliwych Brytyjczyków przeważają wśród kibiców ludzie starsi.
Jeden z najbardziej popularnych komentatorów telewizyjnych zajmujący się krykietem Richie Benaud pomimo ukończenia 75 lat ani myśli zrezygnować ze swych zamiłowań. Co więcej każdy mecz, który komentuje z zapałem ogląda jego 101 letnia matka.
Brytyjski polityk, lord Mancroft, wielki miłośnik krykieta, wyraził się pewnego razu o krykiecie, że jest to: „gra, którą Anglicy, ludzie nie zajmujący się na co dzień sprawami ducha, wymyślili, aby nabrać pewnego wyobrażenia o wieczności”.
 Ci z nas, którzy choć raz obejrzeli na Lord's Cricket Ground mecz krykieta i zachłysnęli się jego atmosferą z pewnością wiedzą, o czym mowa. Tym, którzy mają jeszcze wątpliwości radzę: spróbujcie, mecze Chelsea na ich kartoflisku to... pestka.

Tomasz Foczpański

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: