Wiadomości

Dziennik Polski

07/10/2005 09:07:51

Swojskie piekiełko

Jadę właśnie autobusem piętrowym i widzę pokaźnych rozmiarów plakat reklamujący koncert zespołu Kult. A w zasadzie jego niewielkie fragmenty wystające spod świeżo naklejonych informacji o... polskich targach pracy. Bez zbytniego pomyślunku ktoś zakleił plakaty aktualnych imprez: polskich i brytyjskich. MY jesteśmy najważniejsi, a z NAMI – NASZE plakaty! I choć wokół było jeszcze sporo miejsca, by owe ogłoszenia umieścić bez zasłaniania już wiszących, ktoś – z wiadomą tylko sobie satysfakcją – zrobił to tak, aby właśnie zasłonić.

Prosta z pozoru rzecz wymagająca jeno elementarnych zasad dobrego wychowania. Nie niszczę cudzego, bo i nie chcę, by cokolwiek mnie zniszczono. Akcja rodzi reakcję, przyczyna – skutek. Niewiele słów i czynów potrzeba, by sprawić komuś radość i przyjemność. Równie niewiele potrzeba, by innego boleśnie skrzywdzić. Mówimy, co nam ślina na język przyniesie, zapominając częstokroć, aby uprzednio w ten nieskomplikowany proces zaangażować także obie półkule mózgowe. Giętkie niczym leszczyna pospolita słowo w jednej chwili można zamienić w ostry miecz. Wielu jednak zapomina, że ów miecz często bywa obosiecznym...

Mój serdeczny przyjaciel powiedział kiedyś, że my Polacy bardzo lubimy karmić się porażkami... Polaków. Nic bardziej nas nie cieszy – kontynuował kompan – jak świadomość, że sąsiadowi dzieje się gorzej niż nam. Uwielbiamy krytykować, wytykać błędy, umniejszać sukcesy, wyolbrzymiać porażki. Ot, polski chleb powszedni. Nieprawda! – grzmiałem nad kolejnym kieliszkiem rodzimej wódeczki. Ta nocna rozmowa wydarzyła się wiele lat temu, kiedy cieszyliśmy się właśnie uzyskaniem wieku umożliwiającego swobodny zakup spirytualiów. Sporo wody w Wiśle upłynęło od pamiętnej dysputy, sporo też zmieniło się w moim postrzeganiu tak zwanej rzeczywistości.

Ogarnięty jakowąś manią prześladowczą, pewien rodak zamieszkujący miasto Londyn, napisał kolejny „wiekopomny” tekst, który jeden z internetowych portali ochoczo zamieścił na swoich stronach. Osobna sprawa, że administratorzy nie czytają uprzednio tekstów, które tam właśnie umieszczają. Absolutnie bowiem nie chcę wierzyć, że jednak czytają. Wówczas okazałoby się, że każdy w sposób dowolny i – o zgrozo! – bezkarny może opluwać, kłamać, ośmieszać. Bo przecież papier (tudzież wirtualna strona) wszystko przyjmie...

Wracając jednak do wspomnianej niedorzeczności. Ta nieustająca porcja jadu i żółci nie powinna zbytnio zaprzątać mi głowy, a jednak. Zabolał mnie bowiem króciutki fragment tej wielce niesmacznej kalumnii. Otóż niedawne spotkanie z panem Stanisławem Tymem był łaskaw ów niedościgły piewca nienawiści nazwać „prywatną chałturą”.

Drogi i Szanowny Panie, który nawet nie raczyłeś podpisać swojego tekstu! Śmiem twierdzić, że nie byłeś Pan nawet na owym spotkaniu, które lekką ręką tak oczerniasz! Bo jeśli Pańskie nogi zabrałyby Pana głowę do Sali Malinowej, wówczas nie pisałbyś Pan takich wierutnych kłamstw! Oświadczam Panu, że na tym „prywatnym” spotkaniu było ponad 200 osób, które – w moim głębokim przekonaniu – spędziły pyszny wieczór. Stanisław Tym, jak to Stanisław Tym, „chałturzył” aż miło było posłuchać! A dzięki zebranym z wolnych datków pieniądzom będziemy mogli zorganizować kolejne spotkanie. Dla Pana to i tak bez większego znaczenia. Ktokolwiek przyjedzie, Pan i tak będziesz krytykował i jątrzył. Ot, taka już widać Pańska misja na ziemskim padole. A na zakończenie, powiem Panu w sekrecie: masz Pan szczęście, że nie mam temperamentu dziadka Jana. On, w podobnej sytuacji, dałby Panu po prostu w pysk!

Swojskie piekieło na obcej ziemi rośnie nam w siłę. Nie brakuje tu ludzi, którzy każdego dnia dorzucają opału, co by piec nienawiści nie wygasł zbyt szybko. Kłamstwa, oszczerstwa, pomówienia. Chamstwo i głupota. Krytykanctwo, chore ambicje, kompleksy maści różnorakiej.

„Niech ktoś zatrzyma wreszcie świat, ja wysiadam” – aksamitnym głosem zaśpiewała Anna Maria Jopek.

Jeszcze troszkę chciałbym tu jednak pojeździć. A nóż, dziadkowa krew się we mnie przebudzi...
SŁAWOMIR FIEDKIEWICZ