Wiadomości

Dziennik Polski

03/10/2005 08:03:50

Londyński zdrowy rozsądek

Ponad sto procent wzrostu – to nieźle w porównaniu z poprzednimi wyborami parlamentarnymi w 2001 roku, kiedy w londyńskich placówkach dyplomatycznych zagłosowało niespełna tysiąc osób. Chociaż mało kto spodziewał się takiej frekwencji jak przy referendum europejskim w czerwcu 2003 roku, wybory w ubiegłą niedzielę to światełko w bardzo ciemnym tunelu tutejszej apatii, marazmu i zignorowania wyborów parlamentarnych przez większość instytucji i organizacji polonijnych. Z pewnością dzisiaj już nikt – tak jak jeszcze kilka lat temu – poważnie nie będzie się zastanawiał, nad skasowaniem możliwości głosowania za granicą. Tendencja spadkowa została zatrzymana i odwrócona

Tak jak pączkują polskie biznesy, sklepy i gazety, tak też przybywa wyborców – to logiczne. Mamy też lekcję, jak robi się dzisiaj politykę – człowiek zupełnie nieznany, z 29. miejsca na liście PiS tylko dlatego, że do Londynu się wybrał, uzyskał 32 (po raz pierwszy głosowałem na człowieka młodszego ode mnie i poczułem się, no...) głosy, czyli prawie tyle co Marek Borowski. Człowiek z listy tej samej partii, który również do Londynu się wybrał, ale nie zadał sobie trudu agitacji na ulicy – Paweł Poncyljusz – otrzymał głosów pięć.

Co ciekawe, Roman Giertych dostał ich niewiele ponad 60. Świadczy to tylko o tym, że jego dziadek fatalnie zapisał się w pamięci wojennych emigrantów i na szczęście Londynowi nie grozi dryf w stronę Chicago, gdzie oficjalne kręgi polonijne aktywnie wspierają Ligę Polskich Rodzin, a wypisywanie czeków na Radio Maryja stanowi najlepszy test na polskość. Z drugiej strony tradycyjny elektorat katolicki w polskim Londynie został sprawnie porwany przez Hannę Gronkiewicz-Waltz, której aktywność w grupach modlitewnych w stolicy brytyjskiej była powszechnie znana. Co za szczęście, że w Polsce nawet wolnorynkowi liberałowie i dyrektorzy banków są głęboko wierzący…

Zwycięstwo Platformy Obywatelskiej pokazuje bowiem, że polscy wyborcy w Londynie na hasła płynące z kraju reagują dość racjonalnie. Populizm na razie nie ma tutaj szans, ludzie widzą, jak wygląda najszybciej rozwijające się miasto Europy, na czym polega globalizacja, wiedzą co to znaczy kapitalizm i do wyborczych fajerwerków w Polsce podchodzą jak do jakichś egzotycznych rytuałów zagubionych w dżungli plemion. Dlatego przypuszczam, że wielu Polaków mieszkających w stolicy brytyjskiej, mimo sympatii do braci Kaczyńskich, czuje zażenowanie wobec ich haseł o przywróceniu kary śmierci, zakazie uprawiania zawodu nauczycielom o orientacji homoseksualnej. Trudno jest mieszkać w Londynie i naprawdę sądzić, że najlepszym rozwiązaniem dla Polski jest trwanie w staroświeckim, ksenofobicznym zaprzaństwie odganiającym obcy kapitał, obyczajowym prowincjonalizmie i gospodarczym protekcjonizmie. Naprawdę, ktoś kto sądzi, że społeczeństwo musi opierać się na homogenicznej, z góry zadekretowanej kulturze, choćby nie wiem jak ona była „narodowa”, „nasza” i „odwieczna” – w Londynie jest kompletnie out of place. Lech Kaczyński mógł sobie zaskarbić szacunek starszego pokolenia dzięki realizacji Muzeum Powstania Warszawskiego i chwała mu za to. Ja jednak śmiem twierdzić, że od muzeów ważniejsi są żywi ludzie, praca i dobrobyt kraju.

W muzeach zazwyczaj brak życia. Ono rozwija się gdzie indziej.
Michał P. Garapich