Nowy premier

Kandydatury Kazimierza Marcinkiewicza, po deklaracjach prezesa PiS, nie należy obecnie uznawać za tymczasową. Warto się więc temu, teoretycznie mniej znanemu, politykowi przyjrzeć bliżej.

Kazimierz Marcinkiewicz (rocznik 1959) uważa się za konserwatystę. Z wykształcenia jest fizykiem. Po 1989 roku rozpoczynał przygodę z polityką od działalności w ZChN prof. Chrzanowskiego (członek Zarządu Głównego). Był radnym w rodzinnym Gorzowie Wielkopolskim, pracował jako kurator oświaty, w 1997 roku został posłem z koalicji AWS. Ma doświadczenie w pracy rządowej. Był wiceministrem oświaty w rządzie Suchockiej, był szefem gabinetu politycznego rządu Buzka. Po rozpadzie AWS przeszedł z dużą grupą działaczy ZChN do PiS (razem z Marianem Piłką, Michałem Kamińskim, czy Markiem Jurkiem). Zajmował się tu sprawami edukacji, był szefem sejmowej komisji skarbu, członkiem Rady Politycznej PiS. Jego nazwisko wymieniano wielokrotnie jako kandydata PiS na ministra oświaty lub finansów. Marcinkiewicz ma też pewne doświadczenie w polityce międzynarodowej. Razem z Wiesławem Walendziakiem założył Instytut Środkowoeuropejski, który był m.in. wydawcą ciekawego pisma „Międzynarodowy Przegląd Polityczny”.

Z wypowiedzi kandydata na premiera z ostatnich miesięcy, kiedy to m.in. odpowiadał za program gospodarczy PiS, można zrekonstruować jego poglądy. Był ostrym krytykiem podatkowej formuły PO 3x15, ale opowiadał się za obniżaniem wysokości danin dla państwa. Mówił m.in. o obniżce CIT, ulgach w płaceniu na ZUS i obiecywał wprost zmniejszenie bezrobocia w kraju w ciągu najbliższych 4 lat do poziomu 11-12 proc. W polityce dotyczącej prywatyzacji, zapowiadał pozostawienie pod nadzorem skarbu państwa „sreber narodowych”, czyli wyłączenia z tego procesu około 100 firm (m.in. PZU, PKO BP, Poczta Polska, KGHM, Orlen, Lotos), które po rozbudowie miały budować i tworzyć „polską markę”. Obiecywał ostre porządki w prywatyzowanych dotąd firmach, w tym pakowanie się zarządu PGNiG, którego akcje właśnie trafiły na giełdę.

Politycy PO uznają Marcinkiewicza za jednego z „liberałów” w środowisku PiS i być może będzie mu łatwiej znaleźć z koalicjantami wspólny język. Jest to jednak „liberalizm w kagańcu”. Warto przypomnieć, że kandydat na premiera opowiadał się też m.in. za ustaleniem „maksymalnych cen na podręczniki”, jest też zwolennikiem likwidacji Rady Polityki Pieniężnej. Zapowiada również, że Polska nie będzie się śpieszyła przy wchodzeniu do strefy euro. Podaje tu negatywne skutki takiej decyzji dla Włoch. Jego zdaniem, wejście do strefy wspólnej waluty europejskiej nastąpi dopiero wtedy, kiedy gospodarka kraju będzie na to przygotowana, czyli… „nie w tej dziesięciolatce”. W czasie kryzysu białoruskiego zajmował bardzo krytyczne stanowisko wobec działań MSZ i proponował zaostrzenie kursu Warszawy. Uwagę zwraca także wypowiedź kandydata na premiera w czasie manifestacji górników w Warszawie. Przyznając rację postulatom górników, twardo domagał się ukarania sprawców burd i zniszczeń.

Kazimierz Marcinkiewicz jest kawalerem maltańskim, został nawet odznaczony medalem za zasługi dla Archidiecezji Poznańskiej O ile, jego podobno „liberalne” poglądy gospodarcze noszą znamiona wielu korekt prospołecznych (zgodnie zresztą z programem całej partii), to z pewnością nie można podważyć jego konserwatyzmu społecznego. Radość polityków PO z „bliskiego im w poglądach” partnera może być więc przedwczesna.

Jest na szczęście i rys, który Marcinkiewicza mocno zbliża np. do Donalda Tuska. Kandydat na nowego premiera to zapalony działacz sportowy (wiceprezes AZS Gorzów), który bardzo chętnie, o ile pozwalają mu na to obowiązki, lubi grywać w… piłkę nożną. Potykał się już zresztą w towarzyskich meczach ze środowiskiem liberałów. Jeśli emocje przy tworzeniu koalicyjnego rządu będą zbyt duże, może będzie warto wygasić je znowu np. w sportowej rywalizacji na boisku?
Bogdan Dobosz

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: