Chodzą słuchy

Trudno się dziwić, że rozważanie kwestii dla państwa gardłowych odbywa się w wysokiej temperaturze emocjonalnej. Co tu dużo mówić; zapachniało krwią. Jolanta Kwaśniewska:Komitet Wyborczy na prezydenta, a także miliony Polaków przysłuchiwali się koszmarnej, prowadzonej w fatalnym stylu nagonce, mistyfikacji, fałszerstwu. Moje serce krwawi w takich sytuacjach. Pani Prezydentowo kochana, jak najszybciej do profesora Religi!

***

Zapewne bliskie obcowanie ze skrwawionym sercem p. Jolanty zapłodniło wyobraźnię Tomasza Nałęcza, w której zrodziła się wizja Anny Jaruckiej z toporem: Jeśli widzę zdesperowaną, zrozpaczoną kobietę, która jest gotowa każde głupstwo zrobić, żeby zaatakować człowieka, którego niesłusznie obwinia o źródło swoich nieszczęść… To ja widząc tę kobietę, jak ona zamachuje się toporem na Cimoszewicza, pytam się: kto tą nieszczęsną kobietę doprowadził do tego miejsca. I widzę - pułkownik Miodowicz. Jeśli marszałek Nałęcz często widuje takie rzeczy, to jak najszybciej do doktora Balickiego.

***

Niestety Nałęcz zdaje się mieć lekką obsesję pułkownika Miodowicza: Kieruję list otwarty do pana pułkownika Miodowicza z dwudziestoma pytaniami na pięciu stronach maszynopisu maczkiem. Ja powtarzam, chciałbym poznać rolę pana Miodowicza w tej sprawie, w tym celu dzisiaj stawiam mu dwadzieścia pytań. Musi przede wszystkim wytłumaczyć, jak dotarł do Jaruckiej, kto go skontaktował, dlaczego widząc tak naiwnie sfałszowaną dokumentację, nie potrafił tego rozpoznać jako as polskiego wywiadu. Tutaj na milę cuchnie nieprzyjemnie. Znaczy, że węchowe omamy też gnębią pana marszałka…

***

Ale Konstantego Miodowicza niebezpiecznie zaczepiać. Ma on bowiem w zanadrzu szereg eleganckich, merytorycznych racji i argumentów trudnych do obalenia: Ja nie podzielałbym tych wykładni, które serwował nam z optymizmem idioty pan Nałęcz. Myślę, że pan Nałęcz mówił te słowa w chwili specyficznej pomroczności, w szale nienawiści, który go ogarnął w ferworze odnośnej debaty. Pan Nałęcz kłamał, pan Nałęcz bredził. Diagnoza pułkownika jest pełna, chociaż sformułowana językiem w psychiatrii już nieużywanym.

***

Zresztą, w ferworze odnośnej debaty, poseł Miodowicz nie uległ urokowi pani Jaruckiej. Może trochę uległ megalomańskiej manierze mówienia o sobie w trzeciej osobie: Konstanty Miodowicz stwierdza, iż ma do czynienia z osobą, która jest mu kulturowo obca. Jest to typ kondotiera politycznego wpisującego się w służbę różnych osób, w różnych czasach. W moim otoczeniu nie ma takich osób, dlatego sam kontakt z panią Jarucką jest dla mnie doświadczeniem socjologicznym, ale...

***

…ale pojawiają się tu i ówdzie rozmaite sugestie związane z możliwością przeżywania w towarzystwie Anny Jaruckiej doświadczeń nie tylko socjologicznych. Przemysław Marzec z radia RFM rozmawia (krótko) na te tematy z Włodzimierzem Cimoszewiczem. P.M.: Panie marszałku, przepraszam za to pytanie, ale zbyt dużo aluzji w tej sprawie. Czy łączyły pana intymne stosunki z Anną Jarucką? W.C.: Jest pan świnią. Gdyby Clinton potrafił tak błyskotliwie rozmawiać z mediami, to afery rozporkowej by nie było. Co nie znaczy, że panna Lewinsky odzyskałaby cnotę.

***

Kandydat Cimoszewicz spotyka się czasem z objawami braku sympatii. Na przykład grupa młodych ludzi skandowała „Wołodia! Trzeba mieć głowę, by wypełnić oświadczenie majątkowe!" Cimoszewicz komentuje: To jest, niestety, ten element polskiej polityki, że jest w niej więcej krzyku, agresji, próby godzenia w cudzą godność, niż gotowości do rozmowy. Spokojne, bez krzyku i agresji „jest pan świnią” nie godzi w niczyją godność. Forma „pan” jest grzecznościowa.

***

Bliski kontakt z krwawiący sercem Prezydentowej podziałał także na wyobraźnię Prezydenta Aleksander Kwaśniewski: Jak ktoś ogłasza: „Ja wam urządzę IV Rzeczpospolitą”, to patrzmy mu na ręce, bo z tego „urządzania” takiego bardzo ideologicznego, to już kilka narodów czy kilkadziesiąt narodów wyszło jak najgorzej, zapłaciło milionami ofiar. No proszę. Już nie jedna kondotier Jarucka z toporem, tylko miliony ofiar. A do końca kampanii jeszcze sporo czasu…

***

W duchu horroru refleksje rocznicowo sierpniowe snuje publicysta Trybuny Krzysztof Pilawski: Gdy słyszę, że Duch Święty zstąpił i odmienił oblicze tej ziemi, to często żałuję, że nie odmienił innej ziemi i na innej ziemi nie zostawił bólu, dramatów i nieszczęść, jakie od kilkunastu lat są udziałem milionów Polaków. Gdy czytam takie teksty, to przypominam sobie, kto miał na drzewach wisieć zamiast liści, i myślę sobie, że może to jest historyczny błąd, że tylko liście wisiały i wiszą.

***

Smutek zapanował w tęczowym obozie profesor Marii Szyszkowskiej. Kandydatka na prezydentkę nie zebrała dostatecznej liczby podpisów. Sztab pani senator obwinia o to: …takie okoliczności, jak: całkowity bojkot ze strony ogólnopolskich mediów publicznych; wybiórcze i często nieobiektywne informowanie o programie i osobie kandydata, czyli działania mające charakter powszechnej psychomanipulacji; celowe działania na szkodę kandydata podejmowane przez byłych członków Komitetu Wyborczego, w tym również kandydatów na posłów z listy SLD.

***

A konkretnie chodzi o gejowskiego działacza Roberta Biedronia, o którym w portalu polskich lesbijek Siostry piszą tak: Robert Biedroń jest lękliwym człowiekiem. Strach przed narażeniem się betonowi z SLD i chęć przypodobania się partyjnym towarzyszom nie tylko zasznurował mu usta w temacie Marii Szyszkowskiej, ale wywołał typowy dla ludzi małych odruch szczucia zza zasłony – bał się wystąpić jako on sam i by zniwelować szanse Szymona Niemca szczuł podszywając się pod lesbijkę. Jestem rozczarowany; kochają inaczej a żrą się, jak wszyscy.
Kacper Rylski
Rys. Tomasz Wilczkiewicz

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: