Cudotwórca z Brazylii – dalszy ciąg historii

10 kwietnia na Heatrow zebrały się 22 osoby, wśród nich Polacy, Irlandczycy, Anglicy i Francuzi. W Brazylii dołączyła do nas także grupa Hindusów. Najmłodszy uczestnik wyprawy miał 18 lat, najstarszy blisko 80. Każdemu z nas coś dolegało, czegoś nam brakowało – w podróży do sanktuarium w Brazylii widzieliśmy nadzieję na pomoc cudownego uzdrowiciela.

Pięć osób jechało w to miejsce po raz drugi, reszta to „nowicjusze”, zasypujący bardziej doświadczonych pytaniami, na które nie zawsze było łatwo odpowiedzieć. Mnie i Ritę nieustannie proszono o opowieści dotyczące przeżyć i doświadczeń z pobytu w sanktuarium Casa. To bardzo trudne zadanie, biorąc pod uwagę fakt, że w dziesiejszych czasach ludzie są bardziej skłonni uwierzyć w to , że wygrają w LOTTO niż w to, że praca nad samym sobą, miłość i szacunek do drugiego człowieka może dokonać cudów, takich jak samouzdrowienie. O tym opowiadałyśmy grupie, jak również o wielu innych uzdrowieniach, których byłyśmy świadkami i o naszej niezwykłej przyjaźni, która zakwitła podczas pierwszego wyjazdu do Abadiania. Oczywiście część osób nie wierzy naszym relacjom, ale my wciąż powtarzamy: poczekajcie aż zobaczycie, poczekajcie aż przyjedziecie – porozmawiamy później.

Podczas pierwszego tygodnia pobytu większość uczestników została poddana operacjom fizycznym i duchowym. Wszyscy, bez wyjątku, byli pod wielkim wrażeniem miejsca, atmosfery i uzdrowiciela Joao, który udostępnia swe ciało (inkorporuje) duszom zmarłych lekarzy, którzy dokonują uzdrowień.

Już po kilku dniach obserwowałam zmiany emocjonalne u wszystkich uczestników pobytu. Niektórzy zagłębiali się w modlitwie, medytacjach, ciszy, odnajdywali zagubione części siebie, inni walczyli z własną historią i buntowali się. Każdy proces uzdrawiania przechodzi inaczej, w zależności od osobowości, bagażu przeżyć i cierpień, których pragnie się pozbyć. Ale nikt już nie wątpił, nikt już nie pytał, oczy widziały i serca czuły. Jedna z pań w grupie powiedziała: – Nigdy nie byłam tak blisko Boga, mimo że jestem wierzącą i praktykującą katoliczką. Myślę, że do tej pory modliłam się tylko słowami, a tu nauczyłam się modlić sercem. Bóg istnieje, teraz to naprawdę czuję.

Inny, poważnie chory mężczyzna, chodzący o lasce doznał błogosławieństwa uzdrowienia. Później mi wyznał: – Zrozumiałem, że wszystko, co w życiu mnie dotknęło, ściągnąłem na siebie sam. Przez swoje uczynki mam wiele do naprawienia i wiele osób do przeproszenia. Jestem dozgonnie wdzięczny za łaskę uzdrowienia.

Kolejna kobieta, która w czasie podróży do Brazylii wyznała nam, że jest pełna wątpliwości, bo to nie jest katolickie miejsce (w Casa wyznaje się wiarę w jednego Boga, wyznawcy wszystkich religii modlą się razem) prosiła Ritę, by nie czuła się rozczarowana, jeśli w jej przypadku leczenie nie odniesie efektów, bo może nie jest jeszcze na to gotowa. Okazało się, że była pierwszą osobą, która poddała się operacji fizycznej. Płakała jak dziecko kiedy mówiła, że następnym razem przywiezie męża i dwoje dzieci. Był w grupie i mężczyzna, który otrzymał dar uzdrawiania innych przez przekaz energii i wrócił do domu z nowym celem życia.

– Zmieniłem się aż sam siebie nie poznaję – wyznał mi przez telefon młody chłopak, po powrocie z Brazylii. Zadzwoniłam do niego ponownie kilka tygodni temu, że sprawdzić czy zmiana była trwała i czy nie powrócił do poprzednich schematów życia. Jego rodzice cieszą się, bo przestał pić, zmężniał i wydoroślał, a on sam przyznał, że znalazł w życiu sens.

Podobny sens życia odkryła kolejna znajoma, która cierpi na stwardnienie rozsiane i od ponad 30 lat jest przykuta do wózka inwalidzkiego. To był jej drugi pobyt w sanktuarium i tym razem powiedziano je j, że zostanie uzdrowiona i znów będzie chodzić.

W czasie pobytu po raz kolejny obserwowałyśmy z Ritą wiele operacji wątroby, żołądka, oczu, nowotworów, nerek, stawów i kości, uzdrowienia na poziomie duchowym i emocjonalnym. Jednak największej poprawy zdrowotnej doświadczyła na naszych oczach kobieta, która przyjechała w ciężkim stanie z Ameryki. Była na tyle słaba, że nie mogła unieść w ręku szklanki, by się napić. Jej choroba była bardzo rozległa i dotyczyła wielu narządów, lekarze w Stanach nie dawali jej nadziei. Jednak kobieta była pełna determinacji. Po trzech dniach i dwóch operacjach zaczęła nabierać sił. Po dwóch tygodniach samodzielnie poruszała się po okolicy, a z jej twarzy zeszło 10 lat zmęczenia i cierpienia – skóra ponownie zaczęła nabierać zdrowego koloru.

Dla nas szczególnym momentem podczas pobytu było ofiarowanie w imieniu grupy na rzecz Casa zdjęcia Jana Pawła II z wypisanymi słowami jego poezji i dedykacją wszystkich uczestników grupy (na zdjęciu). Obraz został powieszony w sali głównej sanktuarium tuż przy złotym medalu, który uzdrowiciel Joao otrzymał od Papieża za poświęcenie w uzdrawianiu chorych z całego świata. W dowód wdzięczności Joao poprosił nas o pomoc w czasie operacji, polegającą na przytrzymywaniu narzędzi. To był dla nas szczególny moment. Bardzo to obie przeżyłyśmy.

Teraz przygotowujemy się do kolejnego wyjazdu. Jeżeli nie było ci dane towarzyszyć nam poprzednim razem lub jeśli chciałbyś pojechać z nami ponownie, a ten artykuł zainspirował cię do szukania odpowiedzi na nurtujące cię pytania albo zwyczajnie cierpisz lub nie wierzysz, że medycyna konwencjonalna wystarczy – 5 września wyjeżdża kolejna grupa, do której możesz dołączyć. Zainteresowanych prosimy o kontakt: Sylwia Miłosz, tel. 07782359842 (po 21.00) lub Rita Kalagate, tel. 02089912088 lub 07887504299.
Sylwia Miłosz i Rita Kalagate

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: