...romantycznie, z pożogą w tle

Gdy dowiedział się, że mam za sobą dwa lata tajnej Politechniki o kierunku telekomunikacji, a oprócz tego ukończyłem podchorążówkę (co prawda piechoty) w ‘39 roku, wpisał mnie natychmiast do swego zeszytu. Oświadczył, że mam wszystkie dane potrzebne do... zorganizowania łączności w oddziale „Sokół”. Już jako plutonowy podchorąży „Robak” (taki pseudonim obrałem, dla kontrastu z wszelkimi „Wilkami”, „Żbikami”, „Tygrysami” i innymi bohaterskimi stworami) wkroczyłem na teren oddziału. Krótkie zapoznanie się z sytuacją przekonało mnie, że wobec braku odpowiedniego sprzętu uruchomienie nawet najprostszej łączności telefonicznej będzie nie lada wyczynem.

Do domu wróciłem późno w nocy z głową pełną problemów. Basia rozłożyła sobie legowisko na podłodze. Leżała na białym prześcieradle ubrana w trochę za obszerną piżamę Zbyszka. Pierwszy raz widziałem ją w takim stroju – wyglądała przeuroczo. Dla mnie było zarezerwowane żelazne łóżko, już zasłane, z piżamą wiszącą na krawędzi. Odczułem to jako dowód uznania mojej osoby za tę ważniejszą
– Kolacja stoi na biurku, na pewno wszystko wyziębnięte, bo myślałam, że przyj...dziesz wcześniej – powiedziała nakrywając się kołdrą po same uszy. Nie zapomniała, że jesteśmy na „ty”, chociaż lekko się zająknęła. Jadłem powoli kanapki posmarowane smalcem pachnącym smażoną cebulą, popijałem zimną herbatką ziołową i opowiadałem jej wrażenia z pierwszych kontaktów z powstańczym oddziałem. Przede wszystkim zaskoczyło mnie to, że ochotnicy w krótkim czasie zmieniają się w karne wojsko, a potem nawet słabo uzbrojeni potrafią zmusić do odwrotu czołgi, bo to zdarzyło się wczoraj przy barykadzie na Brackiej, i że w ogóle dużo rzeczy jest dla mnie nie do pojęcia, na przykład jak połączyć odległe placówki telefonami polowymi, których nie ma. Basia podniosła głowę z poduszki i powiedziała:
– Przecież na tym się znasz, bo chodzisz na Politechnikę.
– Ale tam nie uczą, jak z niczego zrobić coś – odpaliłem.
– No to poradź się wróżki.

Podniosłem się szybko z krzesła, położyłem palec na ustach i usiadłem obok niej na podłodze. Szeptem wyjaśniłem:
– Nie uprzedziłem ciebie, że nasza gospodyni, właśnie pani Gliszczyńska, jest zawodową wróżką, jedną z bardziej znanych w Warszawie. Więc nie żartuj głośno z wróżb.

Odpowiedziała mi cichutko, że wcale nie żartowała, bo przecież są pewne tajemnice. Potem dodała:
– A jeśli ona pozna, że my... że ja nie jestem znajomą twej siostry? Aby ją uspokoić opowiedziałem historię sprzed dwóch lat. Po ucieczce z robót w Niemczech miałem fałszywy auswajz jako Tadeusz, brat Zbyszka i tak zostałem pani Gliszczyńskiej przedstawiony. Znakomita wróżka krzyknęła na mój widok:„Ach, jaki pan podobny do brata!”

W oczach Basi zamigotały iskierki, udało mi się ją rozbawić. Po raz pierwszy słuchała mnie z pogodnym zainteresowaniem. Byłem tak blisko, że czułem ciepło jej ciała. Widocznie dostrzegła coś niepokojącego w tej sytuacji, bo poderwała się, musnęła mnie wargami w policzek i natychmiast wróciła pod kołdrę. Spod kołdry usłyszałem:
– Czas spać... i chciałabym mieć takiego brata jak ty

W ciemności przebrałem się w drugą piżamę Zbyszka i położyłem na żelaznym łóżku. Pomimo zmęczenia nie mogłem zasnąć – za dużo było emocji jak na jeden dzień. No i ten „brat”. A ja sobie wyobrażałem... to był tylko siostrzany pocałunek... „jak ja to rozwiążę, czy ten pomysł z numeratorem zamiast centralki... wreszcie sen.
Jan Lissowski

...romantycznie, z pożogą w tle, cz. 4
...romantycznie, z pożogą w tle, cz. 3
...romantycznie, z pożogą w tle, cz. 2
...romantycznie, z pożogą w tle, cz. 1

wyślij znajomemu

Dodaj artykuł do: